การผลิตสินแร่โลหะหายากเพิ่มมากขึ้นอีกครั้งในปี ค.ศ. 2020 โดยเพิ่มขึ้นเป็น 240,000 เมตริกตัน (MT) ทั่วโลก ซึ่งเพิ่มขึ้นจาก 220,000 MT ในปี ค.ศ. 2019 และ 190,000 MT ในปี ค.ศ. 2018

องค์ประกอบสำคัญของเทคโนโลยีที่ใช้อยู่ในชีวิตประจำวัน ปัจจุบัน “สินแร่โลหะหายาก” จึงกลายเป็นอาวุธที่ใช้ต่อสู้กันทางเศรษฐกิจ ในสงครามการค้าระหว่างจีนและสหรัฐฯ “สินแร่โลหะหายาก” (Rare Earth) ถูกใช้อย่างแพร่หลายในอุตสาหกรรมและผลิตภัณฑ์ในชีวิตประจำวัน เช่น สมาร์ทโฟน แบตเตอรี่ เส้นใยแก้วนำแสง และแม่เหล็ก ทั้ง ๆ ที่มีจำนวนอยู่อย่างมากมายในระดับเปลือกของโลก แต่ด้วยคุณสมบัติทางธรณีเคมี ทำให้สินแร่โลหะหายากนั้นอยู่กันอย่างกระจัดกระจาย และไม่เข้มข้นพอที่จะสกัดออกมาได้ในราคาถูก

กระบวนการที่สกัดสินแร่โลหะหายากออกจากหินนั้นเป็นเรื่องยากมาก เพราะธาตุต่าง ๆ ในก้อนหินนั้นมีประจุไฟฟ้าเดียวกัน และมีขนาดใกล้เคียงกัน ซึ่งในการสกัดและทำบริสุทธิ์สินแร่โลหะหายากนั้น ต้องใช้ขั้นตอนต่าง ๆ หลายพันขั้นตอน ในตารางธาตุของวิชาเคมีจะเห็นชื่อของสินแร่โลหะหายากปรากฏในอนุกรมแลนทาไนด์ (Lanthanide Series) จำนวน 15 ธาตุ ได้แก่ 
แลนทานัม (Lanthanhanum) 
ซีเรียม (Cerium) 
พราซีโอดิเมียม (Praseodymium) 
นีโอไดเมียม (Neodymium) 
โปรเมเธียม (Promethium) 
ซามาเรียม (Samarium) 
ยูโรเปียม (Europium) 
กาโดลิเนียม (Gadolinium) 
เทอร์เบียม (Terbium) 
ดิสโพรเซียม (Dysprosium) 
โฮลเมียม (Holmium) 
เออร์เบียม (Erbium) 
ธูเลียม (Thulium) 
อิทเทอร์เบียม (Ytterbium) 
ลูเทเทียม (Lutetium) 

และยังมีอีก 2 ธาตุ คือ สแกนเดียม (Scandium) และอิทเทรียม (Yttrium) ซึ่งไม่ได้อยู่ในอนุกรมนี้ แต่จัดเป็นสินแร่โลหะหายากเช่นกัน เพราะมักพบในองค์ประกอบแร่เดียวกับที่พบในธาตุแลนทาไนด์ และแสดงคุณสมบัติทางเคมีคล้ายคลึงกัน

สินแร่โลหะหายากนั้นเป็นโลหะจึงมีคุณสมบัติพิเศษหลาย ๆ อย่าง เช่น ทนความร้อนสูงจัดได้เยี่ยม มีคุณสมบัติแม่เหล็กแรงสูง นำไฟฟ้าได้ดี และเป็นมันเงา ซึ่งเหมาะสำหรับนำไปประยุกต์ใช้ในผลิตภัณฑ์ได้หลากหลาย อีกทั้งยังเป็นธาตุหลักที่ใช้ผลิตสารประกอบเพื่อผลิตวัสดุในชีวิตประจำวัน เช่น หลอดแอลอีดี (LED) เส้นใยแก้วนำแสง หลอดฟลูออเรสเซนต์ ตัวเร่งปฏิกิริยา สารประกอบเพื่อควบคุมมลพิษทางอากาศ

สำหรับสินแร่โลหะหายากที่ถูกนำไปใช้ในอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เป็นประจำ ได้แก่ แลนทานัม ซีเรียม นีโอดีเมียม ซามาเรียม ยูโรเปียม เทอร์เบียม และดิสโพรเซียม และความต้องการสินแร่โลหะหายากนี้ก็เพิ่มขึ้นตามปริมาณความต้องการใช้อุปกรณ์ที่ต้องพึ่งพาสินแร่โลหะหายาก โดยข้อมูลจากอุตสาหกรรมการสื่อสารทางไกลนานาชาติ เผยว่า เมื่อปี ค.ศ. 1998 มีการใช้โทรศัพท์มือถือที่ต้องอาศัยแบตเตอรีที่ใช้สินแร่โลหะหายากเพียง 5.3% ของจำนวนประชากรทั้งโลก แต่เมื่อถึงปี ค.ศ. 2017 ปริมาณโทรศัพท์เพิ่มขึ้นเป็น 103.4% ด้วยประชากรส่วนหนึ่งมีโทรศัพท์มากกว่าคนละ 1 เครื่อง

จากการประเมินของ สำนักงานสำรวจทางธรณีวิทยาสหรัฐฯ (United States Geological Survey) ในปี ค.ศ. 2018 ทั่วโลกมีสินแร่โลหะหายากประมาณ 120 ล้านตัน ในจำนวนนั้นเป็นของจีน 44 ล้านตัน บราซิล 22 ล้านตัน และรัสเซีย 18 ล้านตัน

การผลิตแร่หายากยังต้องใช้พลังงานและทรัพยากรในปริมาณมหาศาล และการเร่งขุดแร่หายาก เพื่อตอบสนองความต้องสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ ๆ และอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อื่น ๆ นั้น ยังส่งผลให้เกิดการตัดไม้ทำลายป่า รวมถึงมลพิษทางน้ำด้วย
ความต้องการโลหะเพิ่มขึ้นเนื่องจากพลังงานหมุนเวียนมีความสำคัญมากขึ้นทั่วโลก สินแร่โลหะหายากอย่างนีโอไดเมียม (อยู่ในประเภทมีโครงสร้างสารประกอบเป็นธาตุที่หายาก เรียกกันอีกชื่อหนึ่งว่า แร่แลนทาไนด์ ซึ่งแร่โลหะชนิดนี้มีโครงสร้างที่แข็งแกร่งทนทาน และมีคุณสมบัติเป็นแม่เหล็กชนิดถาวรในตัวเอง เมื่อนำมาผ่านกระบวนการพัฒนาปรับเปลี่ยนรูปทรงให้กลายเป็นแม่เหล็กแรงสูงนีโอไดเมียมขนาดต่าง ๆ สามารถนำไปใช้งานที่หลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นด้านเครื่องยนต์กลไก สำหรับอุตสาหกรรม หรืองานด้านวิศวกรรมไฟฟ้า เครื่องเสียง คอมพิวเตอร์ และพราซีโอไดเมียม ซึ่งมีความสำคัญในการใช้งานพลังงานสะอาดและอุตสาหกรรมไฮเทค อยู่ในความสนใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรถยนต์ไฟฟ้าและรถยนต์ไฮบริดได้รับความนิยม

ปัจจัยอื่น ๆ เช่น ความตึงเครียดอย่างต่อเนื่องระหว่างสหรัฐฯ และจีน กำลังทำให้ความสนใจในแร่หายาก เนื่องจากจีนเป็นผู้ผลิตวัสดุรายใหญ่ที่สุดของโลก ความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นระหว่างประเทศต่าง ๆ จึงมุ่งความสนใจไปที่ปัญหาห่วงโซ่อุปทานในอุตสาหกรรมแร่หายาก

ด้วยเหตุนี้ จึงควรทราบตัวเลขการผลิตสินแร่โลหะหายากสิบประเทศที่ผลิตสินแร่โลหะหายากที่สุดในปี 2020 ตามข้อมูลล่าสุดจาก US Geological Survey

1.) ประเทศจีน กำลังการผลิตจากเหมือง : 140,000 ตัน ประเทศจีนเป็นประเทศที่ใหญ่ที่สุดในการผลิตสินแร่โลหะหายาก ดังที่กล่าวไว้ ประเทศจีนได้ครอบครองการผลิตแร่หายากเป็นเวลาหลายปี ในปี 2020 ผลผลิตในประเทศ 140,000 ตันเพิ่มขึ้นจาก 132,000 ตันในปีที่แล้ว

จีนเป็นประเทศที่ผลิตสินแร่โลหะหายากได้เป็นอันดับหนึ่งของโลก โดยผลิตได้มากกว่า 95% ของปริมาณที่ผลิตได้ทั่วโลก และสหรัฐฯ ก็นำเข้าสินแร่โลหะหายากจากจีนมากถึง 80% ทั้งที่ก่อนหน้านี้เมื่อประมาณ 30 ปีก่อน สหรัฐฯ และอีกหลายประเทศก็ผลิตสินแร่โลหะหายากได้ จนกระทั่งถึงช่วงทศวรรษ 1990 ที่จีนเริ่มพัฒนาการผลิตสินแร่โลหะหายากอย่างจริงจัง ทำให้หลายประเทศไม่สามารถผลิตได้ถูกกว่าจนต้องล้มเลิกกิจการไป

ผู้ผลิตจีนต้องปฏิบัติตามระบบโควตาสำหรับการผลิตแร่หายาก โควตาครึ่งปีสำหรับการขุดแร่หายากในปี ค.ศ. 2021 ตั้งไว้ที่ 84,000 ตัน (เพิ่มขึ้น 27.2% จากปีก่อนหน้า) ในขณะที่โควตาสำหรับการถลุงแร่และการแยกส่วนอยู่ที่ 81,000 ตัน (เพิ่มขึ้น 27.6 เปอร์เซ็นต์จากปีก่อนหน้า) ที่น่าสนใจคือ ระบบนี้ทำให้จีนกลายเป็นผู้นำเข้าแร่หายากอันดับต้น ๆ ของโลกในปี ค.ศ. 2018

ระบบโควตาเป็นการตอบสนองต่อปัญหาอันยาวนานของจีนเกี่ยวกับการขุดแร่หายากที่ผิดกฎหมาย ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา ประเทศได้ดำเนินการตามขั้นตอนเพื่อทำความสะอาด รวมถึงการปิดเหมืองสินแร่โลหะหายากที่ผิดกฎหมายหรือไม่เป็นไปตามข้อกำหนดด้านสิ่งแวดล้อม และการจำกัดการผลิตและการส่งออกแร่หายาก

รอยเตอร์ระบุว่า จีนเป็นผู้นำโลกในการส่งออกสินแร่โลหะหายาก ส่วนหนึ่งมาจากการกล้าเผชิญความเสี่ยงด้านผลกระทบสิ่งแวดล้อมเนื่องจากมีผลพลอยได้เป็นขยะพิษ และกากแร่ก็ยังปล่อยรังสีที่เป็นอันตราย ซึ่งเป็นปัจจัยที่ ทำให้บางประเทศยุติการขุดสินแร่โลหะหายากของประเทศออกมา โดยปัจจุบัน มีบริษัทของรัฐ 6 รายรับผิดชอบอุตสาหกรรมสินแร่โลหะหายากของจีน ในทางทฤษฎีจึงทำให้จีนสามารถจัดการกับการผลิตได้อย่างแข็งแกร่ง อย่างไรก็ตาม การสกัดแร่หายากอย่างผิดกฎหมายยังคงเป็นเรื่องท้าทาย และรัฐบาลจีนยังคงดำเนินการตามขั้นตอนเพื่อควบคุมกิจกรรมนี้

2.) สหรัฐอเมริกา กำลังการผลิตจากเหมือง : 38,000 ตัน สหรัฐอเมริกาผลิตแร่หายาก 38,000 ตันในปี ค.ศ. 2020 เพิ่มขึ้นจาก 28,000 ตันในปี ค.ศ. 2019

แหล่งแร่หายากในสหรัฐอเมริกาในปัจจุบันส่วนใหญ่มาจากเหมือง Mountain Pass ในมลรัฐแคลิฟอร์เนียเท่านั้น ซึ่งกลับไปสู่การผลิตในไตรมาสที่ 1 ของปี ค.ศ. 2018 หลังจากได้รับการดูแลและบำรุงรักษาในไตรมาสที่ 4 ปี ค.ศ. 2015 Molycorp ดำเนินการก่อนที่มันจะล้มละลาย และถูกซื้อโดย Oaktree Capital Management และปัจจุบันกลายเป็น Neo Performance Materials 

สหรัฐอเมริกาเป็นผู้นำเข้าวัสดุโลหะหายากรายใหญ่ โดยมีความต้องการสารประกอบและโลหะมูลค่า 110 ล้านดอลลาร์ในปี ค.ศ. 2020 ซึ่งลดลงจาก 160 ล้านดอลลาร์ในปี ค.ศ. 2019 สหรัฐฯ ได้จำแนกสินแร่หายากให้เป็นแร่ธาตุที่สำคัญ ซึ่งเป็นความแตกต่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้อันเนื่องจากปัญหาการค้าระหว่างสหรัฐฯ และจีน

3.) เมียนมาร์ (พม่า) กำลังการผลิตจากเหมือง : 30,000 ตัน เมียนมาร์ขุดแร่หายากได้ 30,000 ตันในปี 2020 เพิ่มขึ้นจาก 22,000 ตันในปีที่แล้ว 

มีข้อมูลเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับแหล่งแร่โลหะหายาก และโครงการขุดแร่ของประเทศ แต่เมียนมาร์ มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับจีน โดยในปี ค.ศ. 2020 เมียนมาร์ได้จัดหาวัตถุดิบสำหรับโลหะหายากขนาดกลางถึงหนัก 50 เปอร์เซ็นต์ของจีน การทำรัฐประหารโดยกองทัพเมียนมาร์ในปี ค.ศ. 2021 ทำให้เกิดความกังวลว่าการนำเข้าแร่หายากเหล่านั้นอาจถูกตัดออก แต่ ณ ต้นเดือนมีนาคม ค.ศ. 2021 ยังไม่มีปรากฏการหยุดชะงักทางการค้าของสินแร่หายากในเมียนมาร์แต่อย่างใด

4.) ออสเตรเลีย กำลังการผลิตจากเหมือง : 17,000 ตัน การผลิตแร่หายากในออสเตรเลียเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา อย่างไรก็ตาม ในปี ค.ศ. 2020 ผลผลิตลดลงเหลือ 17,000 MT จาก 20,000 MT ในปี ค.ศ. 2019

ออสเตรเลียเป็นประเทศที่มีแหล่งแร่หายากที่ใหญ่ที่สุดเป็นอันดับ 6 ของโลก และพร้อมที่จะเพิ่มผลผลิต Lynas ซึ่งมีฐานอยู่ในออสเตรเลีย (ASX:LYC,OTC Pink:LYSCF) ดำเนินการเหมือง Mount Weld และโรงงานผลิตความเข้มข้นในประเทศ และเพิ่งประกาศแผนการที่จะเพิ่มการผลิตผลิตภัณฑ์นีโอไดเมียม-แพรซีโอไดเมียมเป็น 10,500 ตันต่อปีภายในปี ค.ศ. 2025

Northern Minerals (ASX:NTU) เปิดเหมืองแร่โลหะหายากหนักแห่งแรกของออสเตรเลียในปี ค.ศ. 2018 ผลิตภัณฑ์หลัก ได้แก่ เทอร์เบียมและดิสโพรเซียม ซึ่งใช้ในเทคโนโลยีเช่น แม่เหล็กถาวร

5.) มาดากัสการ์ กำลังการผลิตจากเหมือง : 8,000 ตัน มาดากัสการ์บันทึกการสกัดแร่หายาก 8,000 ตันในปี ค.ศ. 2020 เพิ่มขึ้นสองเท่าของปีก่อน มีโครงการโลหะหายากแทนทาลัสซึ่งมีออกไซด์ของโลหะหายาก 562,000 ตัน

6.) อินเดีย กำลังการผลิตจากเหมือง : 3,000 ตัน ในฤดูใบไม้ร่วงปี ค.ศ. 2014 Indian Rare Earths และ Toyota Tsusho Exploration ได้ทำข้อตกลงเกี่ยวกับการสำรวจและผลิตแร่หายากผ่านการขุดในทะเลลึก

แม้จะมีข้อตกลงนี้ แต่อุตสาหกรรมการผลิตแร่หายากของอินเดียยังต่ำกว่าศักยภาพมาก ประเทศถือครองแร่ทรายชายหาดเกือบร้อยละ 35 ของโลก ซึ่งเป็นแหล่งแร่หายากที่สำคัญ แต่การผลิตในปี ค.ศ. 2020 ในอินเดียมีเพียง 3,000 ตัน เพิ่มขึ้นเพียง 100 ตันจากปี ค.ศ. 2019

7.) รัสเซีย กำลังการผลิตจากเหมือง : 2,700 ตัน รัสเซียผลิตแร่หายาก 2,700 ตันในปี ค.ศ. 2020 ซึ่งเป็นระดับเดียวกับเมื่อสองปีก่อน รัฐบาลของประเทศถูกกล่าวหาว่า "ไม่พอใจ" กับการจัดหาแร่หายาก มีรายงานว่ารัสเซียกำลังลดภาษีการขุดและเสนอสินเชื่อลดราคาให้กับนักลงทุนในโครงการ 11 โครงการที่มีจุดประสงค์เพื่อเพิ่มส่วนแบ่งการผลิตแร่หายากทั่วโลกของประเทศจากปัจจุบัน 1.3% เป็น 10 เปอร์เซ็นต์ภายในปี ค.ศ. 2030

8.) ประเทศไทย กำลังการผลิตจากเหมือง : 2,000 ตัน การผลิตแร่หายากของประเทศไทยเพิ่มขึ้นเป็น 2,000 ตันในปี ค.ศ. 2020 เพิ่มขึ้นจาก 1,900 ตันในปี ค.ศ. 2019 และ 1,000 ตันในปี ค.ศ. 2018 ปัจจุบันยังไม่ทราบปริมาณสำรองแร่หายากของประเทศ แต่ประเทศนี้ยังคงเป็นผู้ผลิตสินแร่โลหะหายาก 10 อันดับแรกนอกประเทศจีน

9.) เวียดนาม กำลังการผลิตจากเหมือง : 1,000 ตัน การผลิตแร่หายากของเวียดนามลดลงจาก 1,300 ตันในปี ค.ศ.2019 เป็น 1,000 ตันในปี ค.ศ. 2020 ผลผลิตสำหรับปีนั้นเทียบเท่ากับการผลิตแร่หายากในบราซิล ซึ่งหมายความว่าทั้งสองจริง ๆ แล้วทั้งสองอยู่ในอันดับที่เก้า

มีรายงานว่าประเทศดังกล่าว เป็นแหล่งสะสมแร่หายากหลายแห่งที่มีปริมาณมากแถบบริเวณชายแดนทางตะวันตกเฉียงเหนือกับจีน และตามแนวชายฝั่งตะวันออก เวียดนามสนใจที่จะเสริมสร้างกำลังการผลิตในพลังงานสะอาด ซึ่งรวมถึงแผงโซลาร์เซลล์ และได้รับการกล่าวขานว่ากำลังมองหาการผลิตแร่หายากมากขึ้นสำหรับห่วงโซ่อุปาทานของตนด้วยเหตุผลดังกล่าว

10.) บราซิล กำลังการผลิตจากเหมือง : 1,000 ตัน ย้อนกลับไปในปี ค.ศ. 2012 มีการค้นพบแหล่งแร่หายากมูลค่า 8.4 พันล้านดอลลาร์สหรัฐในบราซิล จนถึงตอนนี้ ดูเหมือนว่า ยังไม่มีการทำเหมืองดังกล่าว แม้ว่าในปี ค.ศ. 2020 ปริมาณแร่หายากที่ขุดได้ในประเทศเพิ่มขึ้นเล็กน้อย โดยเพิ่มขึ้นจาก 710 MT ในปี ค.ศ. 2019 เป็น 1,000 MT ในปี ค.ศ. 2020 ซึ่งมีปริมาณการผลิตเท่ากับเวียดนาม

สำหรับประเทศไทยของเรานั้นในอดีต “แร่ดีบุก” เป็นทรัพยากรสำคัญที่สร้างรายได้หลักให้กับภูเก็ตมาตลอด แต่ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2524 ราคาดีบุกในตลาดโลกเริ่มต่ำลง การค้าดีบุกจึงซบเซา พร้อม ๆ กับปริมาณ “ดีบุก” ที่มีการขุดพบมีปริมาณลดลง ระหว่างที่อุตสาหกรรมการผลิตและการค้าดีบุกชะลอตัว ก่อนหน้านั้นชาวภูเก็ต ได้รับรู้และพบว่า 'ขี้ตะกรันดีบุก' หรือ 'สะแหลกดีบุก' เป็นแร่ที่สามารถขายได้ในราคาดี เพราะมีแร่โคลัมไบต์-แทนทาไลต์ ซึ่งเป็นแร่ยุทธปัจจัยใช้สำหรับทำยานอวกาศ หรือหัวจรวดนำวิถี ตลอดจนขีปนาวุธต่าง ๆ ทั้งนี้เพราะมีคุณสมบัติพิเศษที่ทนต่อความร้อนที่เกิดจากการเผาไหม้เสียดสีของอากาศได้สูงมาก แร่โคลัมไบต์-แทนทาไลต์ มีราคากิโลกรัมละ 60-70 บาท และเมื่อนำมาผ่านกระบวนการสกัดต่อจนได้ “แร่แทนทาลัม” จะมีราคาสูงกว่าแร่แทนทาไลต์หรือขี้ตะกรันดีบุกประมาณ 40-50 เท่า 

เมื่อชาวบ้านทราบว่า “ขี้ตะกรัน” เป็นของมีราคาจึงแตกตื่น ส่งผลให้บรรดานายทุนต่าง ๆ ยื่นประมูลต่อทางการ โดยขอขุดถนนเก่า ๆ ทุกสายในตัวเมืองภูเก็ต โดยมีข้อตกลงว่า เมื่อขุดเสร็จแล้วจะสร้างถนนใหม่ทดแทน ส่วนบ้านที่ปลูกสร้างอยู่บนเตาถลุงที่มีขี้ตะกรันฝังอยู่มาก ๆ ก็จะถูกรื้อหรือทุบพื้นทิ้งเพื่อขุดเอาขี้ตะกรันดังกล่าวขึ้นมา ในขณะนั้นคนภูเก็ตสามารถทำรายได้จากการขุดขาย “ขี้ตะกรันดีบุก” หรือรับจ้างขุด สูงถึงวันละ 180 บาท (ขณะที่ค่าแรงขั้นต่ำในขณะนั้นอยู่ที่วันละห้าสิบกว่าบาท)

ผลจากการตื่นตัวใน “แร่แทนทาลัม” ส่งผลให้เกิดแนวคิดที่จะสร้าง “โรงงานถลุงแทนทาลัม” ขึ้น โดยในวันที่ 28 ธันวาคม พ.ศ. 2522 บริษัท ไทยแลนด์ แทนทาลัม อินดัสตรี จำกัด ได้จดทะเบียนจัดตั้งเป็นบริษัทฯ โดยมีโครงการก่อสร้างโรงงานที่อำเภอเมือง จังหวัดภูเก็ต ต่อมาได้รับใบอนุญาตให้สร้างโรงงานในปี พ.ศ. 2526 จนก่อสร้างแล้วเสร็จ และคาดว่าจะเปิดดำเนินการตั้งแต่ต้นปี พ.ศ. 2529 แต่โรงงานไม่สามารถเปิดดำเนินการได้ เพราะประสบปัญหาการคัดค้านจากหลายภาคส่วนทั้งในระดับจังหวัดและประเทศอย่างรุนแรง เนื่องจากชาวภูเก็ตได้รับข้อมูลจากฝ่ายคัดค้านการเปิดโรงงานว่า โรงงานแทนทาลัมจะก่อให้เกิดมลพิษต่อประชาชนและสิ่งแวดล้อมของภูเก็ต จนนำมาสู่ความขัดแย้งแผ่ขยายตัว 

วันที่ 23 มิถุนายน พ.ศ. 2529 นายจิรายุ อิศรางกูร ณ อยุธยา รมว.อุตสาหกรรมในขณะนั้น ได้เดินทางไปยังจังหวัดภูเก็ตเพื่อรับฟังความคิดเห็นตามความต้องการของตัวแทนกลุ่มคัดค้าน โดยนัดหมายที่ศาลาประชาคม แต่เมื่อไปถึงผู้ชุมนุมกลับแสดงทีท่าต่อต้านรัฐมนตรีอุตสาหกรรมและคณะด้วยความรุนแรง โดยผู้ชุมนุมจำนวนหลายพันคนพยายามเข้าประชิดและขว้างปาและทุบรถ แม้ว่านายจิรายุ ได้ชี้แจงให้ผู้ชุมนุมทราบว่า รัฐบาลฯ กำลังดำเนินการเพื่อแก้ไขปัญหา และจะให้คำตอบแก่ชาวภูเก็ตในวันที่ 2 กรกฎาคม พ.ศ. 2529 ตามที่ผู้ชุมนุมกำหนด และระหว่างนี้ได้ให้โรงงานยุติการดำเนินการชั่วคราว แต่ก็ไม่ได้ผล

การประท้วงได้รุนแรงขึ้น และมีการเผาโรงงานแทนทาลัมและโรงแรมภูเก็ตเมอร์ลินซึ่งเป็นที่พักของนายจิรายุและคณะ จนรัฐบาลต้องประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินในเขตท้องที่จังหวัดภูเก็ต และมีการประกาศแต่งตั้งพนักงานเจ้าหน้าที่ทหารและตำรวจเข้าควบคุมสถานการณ์ กว่าสถานการณ์จะเข้าสู่ปกติต้องใช้เวลานานกว่า 1 สัปดาห์ และประกาศยกเลิกสถานการณ์ฉุกเฉินในวันที่ 1 กรกฎาคม พ.ศ. 2529 การจลาจลครั้งนั้น ได้สร้างความเสียหายกว่า 2 พันล้านบาท และสุดท้าย บริษัท ไทยแลนด์ แทนทาลัม อินดัสตรี จำกัด มีมติให้ย้ายโรงงานแทนทาลัมจากภูเก็ตไปตั้งที่อื่น เหตุการณ์จลาจลกรณี “แร่แทนทาลัม” สินแร่โลหะหายาก เมื่อ 35 ปีก่อน จึงเป็นหนึ่งในประวัติศาสตร์ที่เกี่ยวกับสินแร่โลหะหายากที่เคยเกิดขึ้นในบ้านเรา 

---

Q : ประกันอะไร? ได้ตั้ง 4 ต่อ!!
A : ก็ประกันภัยรถยนต์จาก @THESHOPTIMES ไง!! 
>> ฟรี!!! ประกันภัยอุบัติเหตุส่วนบุคคล (PA) 100,000 บาท
>> รับคอมมิชชั่นหรือส่วนลดทันที ในอัตราที่สูงกว่า แถมได้สิทธิซื้อประกัน พ.ร.บ.ราคาถูกตลอดชีพ
>> สามารถผ่อนได้สูงสุด 6 งวด ดอกเบี้ย 0% โดยไม่ต้องใช้บัตรเครดิต
>> แถมขายดีมีรายได้เพิ่มให้กับตัวเองด้วย
***สนใจติดต่อ Line@ THE SHOPS TIMES คลิก???? https://lin.ee/vfTXud9

ภาพการอพยพหนีตายออกกรุงคาบูล นครหลวงของอัฟกานิสถานอย่างสับสนวุ่นวายของพลเมืองหลาย ๆ ประเทศ ปรากฏให้เห็นแก่
ชาวโลก เป็นการแสดงถึงความล้มเหลวของรัฐบาลอเมริกันในการทำสงครามครั้งนี้ ด้วยงบประมาณสองล้านล้านเหรียญ (ราวหกสิบ
หกล้านล้านบาท เท่ากับงบประมาณแผ่นดินของประเทศไทยในขณะนี้ราว 21 ปี) จากภาษีของคนอเมริกัน ที่ใช้ในการส่งกองกำลัง และตั้งฐานทัพ การปฏิบัติการร่วมกับพันธมิตร ตลอดจนการฝึกและติดอาวุธให้กับกองทัพอัฟกันตลอด 20 ปี ประสบกับความล้มเหลวภายในเวลาหนึ่งสัปดาห์

แต่สงครามครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่รัฐบาลอเมริกันนำภาษีของอเมริกันชนมาใช้จ่ายมากที่สุดในการทำสงครามใหญ่ทั้งหมด 12 ครั้ง นับตั้งแต่การก่อร่างสร้างประเทศสหรัฐอเมริกาขึ้นมา

มีหลายปัจจัยที่ส่งผลต่อค่าใช้จ่ายในการทำสงคราม จากการศึกษาพิจารณาว่า 12 สงครามที่แพงที่สุดในประวัติศาสตร์ของสหรัฐฯ จากรายงานปี 2010 โดย Congressional Research Service เรื่อง "Costs of Major U. S. Wars" (ซึ่งต่อมามีการประมาณการเปรียบเทียบเป็นมูลค่าของเงินในปี 2019) มีรายละเอียดดังนี้

>> 12.) สงครามปี 1812
- ค่าใช้จ่ายในการทำสงครามของสหรัฐฯ : 1.78 พันล้านดอลลาร์ (ราว 5.874 หมื่นล้านบาท) 
- ระยะเวลา : 2 ปี 8 เดือน 
- ทหารอเมริกันเสียชีวิต : 15,000 นาย 

สหรัฐอเมริกาที่เพิ่งตั้งขึ้นใหม่มีข้อพิพาทกับจักรวรรดิอังกฤษในต้นศตวรรษที่ 19 สหรัฐอเมริกาอ้างว่า อังกฤษกำลังพยายามกีดกันการค้า และบังคับให้ลูกเรือของสหรัฐฯ เข้าประจำการในราชนาวีอังกฤษ ความคับข้องใจที่เกี่ยวข้องกับสงครามของอังกฤษกับฝรั่งเศส สหรัฐอเมริกายังมีความทะเยอทะยานที่จะขยายไปสู่แคนาดาที่อังกฤษควบคุม สหรัฐฯ ไม่ประสบความสำเร็จในการบุกแคนาดา และพ่ายแพ้ในด้านอื่น ๆ รวมถึงกองทัพอังกฤษสามารถยึดและเผากรุงวอชิงตัน ดี.ซี. ได้

ถึงกระนั้น สหรัฐฯ ก็ยังทนต่อการระดมยิงของกองทัพเรืออังกฤษที่ฐานทัพในเมืองบัลติมอร์ และสามารถเอาชนะอังกฤษในนิวออร์ลีนส์ได้ สนธิสัญญาเกนต์ยุติสงครามที่ยาวนานเกือบสามปี โดยที่สหรัฐฯ รักษาอำนาจอธิปไตยของตนไว้ได้ แต่ถูกขัดขวางไม่ให้ขยายประเทศไปสู่แคนาดาทางเหนือ สงครามครั้งนี้ถือเป็นครั้งแรกในห้าครั้งที่สหรัฐอเมริกาประกาศสงคราม

สงครามปี 1812 ใช้งบประมาณไป 1.78 พันล้านดอลลาร์ ชาวอเมริกันประมาณ 15,000 คนเสียชีวิตในสงครามจากการรบและโรคภัยในสนามรบ

>> 11.) สงครามเม็กซิกัน-อเมริกัน 
- ค่าใช้จ่ายในการทำสงครามของสหรัฐฯ : 2.72 พันล้านดอลลาร์ (ราว 8.976 หมื่นล้านบาท) 
- ระยะเวลา : 1 ปี 9 เดือน 
- ทหารอเมริกันเสียชีวิต : 13,283 นาย 

สงครามเม็กซิกัน-อเมริกันระหว่างปี ค.ศ. 1846 ถึงต้นปี ค.ศ. 1848 มีมูลค่า 2.72 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ ประเด็นแห่งความขัดแย้งคือ เท็กซัส ซึ่งได้รับเอกราชจากเม็กซิโกเมื่อสิบปี (ก่อนสงครามฯ) เท็กซัสยังไม่ได้รวมเข้ากับสหรัฐอเมริกา เพราะการรวมเข้าด้วยกันจะทำให้เสียสมดุลระหว่างรัฐทาสและรัฐอิสระที่จัดตั้งขึ้นโดยข้อตกลงการประนีประนอมมิสซูรีในปี ค.ศ. 1820 การปะทะกันตามแนวริโอแกรนด์ทำให้เกิดการปะทะกัน เช่น การรบที่ปาโลอัลโต ซึ่งสหรัฐอเมริกาได้ชัยชนะ สงครามสิ้นสุดลงเมื่อวันที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2391 โดยมีสนธิสัญญากัวดาลูเป-อีดัลโก ข้อตกลงดังกล่าวทำให้ริโอแกรนด์เป็นพรมแดนทางใต้ของเท็กซัส และสหรัฐฯ ได้ที่ดินในแคลิฟอร์เนีย ยูทาห์ เนวาดา แอริโซนา และนิวเม็กซิโกในปัจจุบัน

>> 10.) การปฏิวัติอเมริกา (สงครามประกาศอิสรภาพ) 
- ค่าใช้จ่ายในการทำสงครามของสหรัฐฯ : 2.75 พันล้านดอลลาร์ (ราว 9.075 หมื่นล้านบาท) 
- ระยะเวลา : 8 ปี 5 เดือน 
- ทหารอเมริกันเสียชีวิต : 4,435 นาย 

สงครามประกาศอิสรภาพเกินเวลาแปดปีเศษ ทำให้ชาวอาณานิคมอเมริกาหมดค่าใช้จ่ายในการทำสงครามไป 2.75 พันล้านดอลลาร์และทหารอีกราว 4,400 ชีวิต ในขณะที่สงครามเริ่มต้นจากการประท้วงต่อต้านการเก็บภาษีที่ไม่เป็นธรรม มันจบลงด้วยการที่อาณานิคมและพันธมิตรสามารถเอาชนะจักรวรรดิอังกฤษ ซึ่งบรรดาผู้ก่อประเทศใหม่ปฏิเสธโครงสร้างทางสังคมและการเมืองของยุโรปเพื่อสนับสนุนสาธารณรัฐ สนธิสัญญาปารีสยุติสงครามในปี 1783 โดยยอมรับอย่างเป็นทางการว่าสหรัฐฯ เป็นประเทศเอกราชและก่อตั้งพรมแดนขึ้น

>> 9.) สงครามสเปน-อเมริกา
- ค่าใช้จ่ายในการทำสงครามของสหรัฐฯ : 10.33 พันล้านดอลลาร์ (ราว 3.4089 แสนล้านบาท) 
- ระยะเวลา : 4 เดือน 
- ทหารอเมริกันเสียชีวิต : 2,446 นาย 

สงครามครั้งนี้ถูกมองว่าเป็นสงครามสื่อครั้งแรก สื่อมวลชนมีส่วนในการเติมไฟให้กับการมีส่วนร่วมของอเมริกาในการแสวงหาอิสรภาพจากสเปนของคิวบา เมื่อเรือรบยูเอสเอส เมน ซึ่งถูกส่งไปยังกรุงฮาวานาเพื่อปกป้องผลประโยชน์ของชาวอเมริกัน เกิดระเบิดขึ้นอย่างกะทันหันในปี 1898 เสียงเรียกร้องให้สหรัฐฯ แทรกแซงเพิ่มขึ้น สภาคองเกรสประกาศสงครามอย่างเป็นทางการภายใต้บริบทของลัทธิมอนโร ซึ่งห้ามการแทรกแซงของยุโรปในซีกโลกตะวันตก กองกำลังของสหรัฐฯ เข้าบดขยี้กองกำลังของสเปนทั่วโลก และสหรัฐฯ ได้เกาะกวม เปอร์โตริโก และฟิลิปปินส์ในมหาสมุทรแปซิฟิก อันเป็นผลมาจากสงคราม ทำให้สหรัฐอเมริกากลายเป็นมหาอำนาจระดับโลก

>> 8.2.) สงครามกลางเมืองอเมริกา (ฝ่ายสหพันธ์หรือฝ่ายใต้)
- ค่าใช้จ่ายในการทำสงครามของสหรัฐฯ : 22.99 พันล้านดอลลาร์ (ราว 7.5867 แสนล้านบาท) 
- ระยะเวลา : 4 ปี 
- ทหารอเมริกันเสียชีวิต : 750,000 คน (รวมทั้งฝ่ายเหนือและฝ่ายใต้) 

สงครามกลางเมืองคร่าชีวิตชาวอเมริกัน 750,000 คน ทั้งฝ่ายเหนือและฝ่ายใต้ มากกว่าความขัดแย้งใด ๆ ในสหรัฐอเมริกา สงครามครั้งนี้ส่วนใหญ่สู้รบในประเด็นเรื่องความเป็นทาสและสิทธิของรัฐฯ และส่วนใหญ่เกิดขึ้นในรัฐภาคใต้ ความขัดแย้งเริ่มต้นขึ้นหลังจากเซาท์แคโรไลนาแยกตัวจากสหภาพในปี 1861 สงครามได้ทำให้พื้นที่ทางใต้ส่วนใหญ่ทั้งภูมิภาคเสียหายไปหลายปี นอกจากการต่อสู้ที่มีเป็นที่รู้จักอย่าง Antietam, Bull Run และ Gettysburg ยังมีสงครามกองโจรตามรัฐชายแดนและพื้นที่ความขัดแย้งที่เกี่ยวข้องกับประชาชนพลเรือน สงครามกลางเมืองยุติระบบการเพาะปลูกและสถาบันทาสในภาคใต้ หยุดยั้งความพยายามในการแยกตัวของรัฐทางใต้ของสหรัฐอเมริกาอีกด้วย

>> 8.1.) สงครามกลางเมืองอเมริกา (ฝ่ายสหภาพหรือฝ่ายเหนือ)
- ค่าใช้จ่ายในการทำสงครามของสหรัฐฯ : 68.17 พันล้านดอลลาร์ (ราว 2.2496 ล้านล้านบาท) 
- ระยะเวลา : 4 ปี 
- ทหารอเมริกันเสียชีวิต : 750,000 นาย (รวมทั้งฝ่ายเหนือและฝ่ายใต้) 

เป็นเวลาหลายทศวรรษที่ตัวเลขผู้เสียชีวิตในสงครามกลางเมืองที่ได้รับการยอมรับมาอย่างยาวนานมีประมาณ 620,000 นาย แต่ผลการศึกษาที่ตีพิมพ์ในปี 2011 โดยนักประวัติศาสตร์ เจ. เดวิด แฮคเกอร์ ได้เพิ่มจำนวนขึ้นเป็น 750,000 นาย ซึ่งสูงที่สุดเมื่อเทียบกับความขัดแย้งใด ๆ ในสหรัฐอเมริกา สงครามซึ่งเริ่มขึ้นในปี 1861 ซึ่งสู้รบในปัญหาการเป็นทาสและสิทธิของรัฐฯ จบลงด้วยการยอมแพ้ของ พลเอก Robert E. Lee ต่อ พลเอก Ulysses S. Grant ที่ คฤหาสน์ Appomattox Court มลรัฐเวอร์จิเนียในอีกสี่ปีต่อมา สงครามเพื่อให้สหรัฐอเมริกากลับมาเป็นเป็นหนึ่งเดียวและเลิกทาสได้ทำให้ฝ่ายสหภาพ (ฝ่ายเหนือ) หมดงบประมาณไป 68.17 พันล้านดอลลาร์

>> 7.) สงครามอ่าวเปอร์เซีย
- ค่าใช้จ่ายในการทำสงครามของสหรัฐฯ : 116.6 พันล้านดอลลาร์ (ราว 3.8478 ล้านล้านบาท) 
- ระยะเวลา : 7 เดือน 
- ทหารอเมริกันเสียชีวิต : 383 นาย 

สงครามอ่าวเปอร์เซีย หนึ่งในความขัดแย้งที่สั้นที่สุดในประวัติศาสตร์ของสหรัฐฯ มีมูลค่า 116.6 พันล้านดอลลาร์ หรือราว 0.3% ของ GDP สหรัฐฯ ในปี 1991 ความตึงเครียดเพิ่มขึ้นในตะวันออกกลางเมื่อผู้นำเผด็จการอิรัก ซัดดัม ฮุสเซน บุกคูเวตในเดือนสิงหาคม 1990 แม้จะมีการเรียกร้องจากสหรัฐฯ ให้อิรักถอนตัว แต่ฮุสเซนผู้นำอิรักปฏิเสธ ไม่กี่เดือนต่อมากองกำลังพันธมิตรขนาดใหญ่ที่นำโดยสหรัฐฯ ซึ่งรวมถึงพันธมิตรนาโต้และประเทศในตะวันออกกลาง เช่น อียิปต์และซาอุดิอาระเบีย ได้เริ่มปฏิบัติการพายุทะเลทราย การบุกกินเวลาเพียง 42 วันและจบลงด้วยความหายนะของอิรักในเดือนกุมภาพันธ์ 1991 ฮุสเซนตกลงที่จะยอมรับอำนาจอธิปไตยของคูเวตและทำลายคลังอาวุธที่มีอำนาจทำลายล้างสูง เช่น อาวุธนิวเคลียร์ ชีวภาพ และเคมี

อย่างไรก็ตาม ฮุสเซนยังคงอยู่ในอำนาจ ถือเป็นความขัดแย้งขนาดใหญ่ครั้งแรกหลังจากสงครามเย็น ในขณะนั้นสงครามอ่าวเปอร์เซียได้รับการประกาศให้เป็นความสำเร็จของกองกำลังพันธมิตรนานาชาติ (สงครามครั้งนี้ มีประเทศในตะวันออกกลางร่วมออกค่าใช้จ่ายด้วย อาทิ ซาอุดิอาระเบีย)

>> 6.) สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง
- ค่าใช้จ่ายในการทำสงครามของสหรัฐฯ : 381.8 พันล้านดอลลาร์ (ราว 12.5994 ล้านล้านบาท) 
- ระยะเวลา : 1 ปี 7 เดือน 
- ทหารอเมริกันเสียชีวิต : 116,516 นาย 

สงครามปะทุขึ้นในยุโรปในปี 1914 แต่สหรัฐฯ ยังคงความเป็นกลางต่อมาอีกสามปี ครั้งนั้นสถาบันการเงินของอเมริกาพากันเจริญรุ่งโรจน์ โดยการให้กู้ยืมเงินแก่คู่สงคราม ส่วนใหญ่เป็นฝรั่งเศสและสหราชอาณาจักร อย่างไรก็ตามสหรัฐอเมริกาค่อย ๆ ถูกดึงเข้าสู่ความขัดแย้ง ส่วนใหญ่สาเหตุเพราะเยอรมนีใช้การทำสงครามใต้น้ำแบบไม่จำกัดกับเรือทุกลำที่มุ่งหน้าไปยังประเทศต่าง ๆ ที่ตนกำลังสู้รบอยู่ เมื่อหน่วยข่าวกรองของอังกฤษเปิดเผยการสื่อสารจากนักการทูตเยอรมันถึงทูตเม็กซิกันที่เสนอให้เป็นพันธมิตรระหว่างสองประเทศหากสหรัฐฯ เข้าสู่สงครามกับเยอรมนี สหรัฐอเมริกาจึงต้องดำเนินการประกาศสงครามกับเยอรมนีเมื่อวันที่ 2 เมษายน 1917 สงครามโลกครั้งที่ 1 สิ้นสุดลงในอีก 19 เดือนต่อมา มีทหารอเมริกันเสียชีวิตมากกว่า 116,000 นาย ในท้ายที่สุด ความขัดแย้งนี้ทำให้สหรัฐอเมริกาเสียงบประมาณในการทำสงครามถึง 381.8 พันล้านดอลลาร์

>> 5.) สงครามเกาหลี
- ค่าใช้จ่ายในการทำสงครามของสหรัฐฯ : 389.81 พันล้านดอลลาร์ (ราว 12.86373 ล้านล้านบาท) 
- ระยะเวลา : 3 ปี 1 เดือน 
- ทหารอเมริกันเสียชีวิต : 36,574 นาย 

ในเดือนมิถุนายน 1950 กองทัพเกาหลีเหนือซึ่งได้รับการสนับสนุนจากสหภาพโซเวียตได้ข้ามเส้นขนานที่ 38 ที่แบ่งเกาหลีเหนือและเกาหลีใต้ เป็นการเริ่มสงครามเกาหลี ด้วยความหวาดกลัวต่อการแพร่กระจายของลัทธิคอมมิวนิสต์ ประธานาธิบดีแฮร์รี ทรูแมนซึ่งได้รับการสนับสนุนจากคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติให้ขับไล่กองกำลังเกาหลีเหนือออกจากเกาหลีใต้ อย่างไรก็ตาม พลเอกดักลาส แมคอาเธอร์ได้ไล่ตามทหารเกาหลีเหนือไปยังแม่น้ำยาลู ซึ่งเป็นพรมแดนทางเหนือระหว่างจีนกับคาบสมุทรเกาหลี ชาวจีนตีความการกระทำของพลเอกแมคอาเธอร์ว่าเป็นการทำสงคราม และเข้าร่วมสู่ความขัดแย้ง โดยผลักดันกองทหารของสหประชาชาติลงมาทางตอนใต้ของคาบสมุทร สงครามสิ้นสุดลงในที่สุดหลังจากดไวท์ ไอเซนฮาวร์ ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี และขู่ว่าจะใช้อาวุธนิวเคลียร์ หากชาวเกาหลีเหนือหรือจีนไม่เคารพเส้นขนานที่ 38 ซึ่งเป็นเขตแดนระหว่างสองประเทศในท้ายที่สุด สงครามเกาหลีมีมูลค่า 389.81 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ และมีทหารอเมริกันเสียชีวิตประมาณ 36,000 คน

>> 4.) สงครามเวียดนาม
- ค่าใช้จ่ายในการทำสงครามของสหรัฐฯ  : 843.63 พันล้านดอลลาร์ (ราว 27.83979 ล้านล้านบาท) 
- ระยะเวลา : 17 ปี 9 เดือน 
- ทหารอเมริกันเสียชีวิต : 58,220 นาย 

สงครามในเวียดนามมีมูลค่า 843.63 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ (ในปี 2019) หรือ 2.3% ของ GDP ของปี 1968 ในตอนท้ายของความขัดแย้ง มีการบันทึกชื่อของทหารที่เสียชีวิตมากกว่า 58,000 คนไว้ที่อนุสรณ์สถานทหารผ่านศึกเวียดนามในกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. หลังจากเวียดนามเอาชนะฝรั่งเศสในปี 1954 สิ้นสุดยุคอาณานิคมที่โหดร้าย ตามสนธิสัญญา Geneva กำหนดให้มีการเลือกตั้งในภาคใต้ในปีต่อไป ด้วยความมุ่งมั่นที่จะไม่ปล่อยให้ลัทธิคอมมิวนิสต์แพร่ขยาย สหรัฐฯ ให้การสนับสนุน Ngo Dinh Diem นักการเมืองคาทอลิกเวียดนามที่มีการศึกษาด้วยภาษาฝรั่งเศสในเวียดนามใต้ ในปี 1965 สหรัฐฯ ส่งกองกำลังเข้าไปในเวียดนามใต้ Ngo Dinh Diem ก็ถูกลอบสังหาร และสหรัฐฯ สนับสนุนรัฐบาลเวียดนามใต้ที่นำโดยกองทัพ เวียดนามเหนือและเวียดกง ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากจีนและสหภาพโซเวียตใช้กลยุทธ์แบบกองโจรเพื่อโจมตีกองทหารและฐานทัพของสหรัฐฯ เป็นหลัก ในช่วงปลายทศวรรษ 1960 การสนับสนุนจากสาธารณชนในสงครามในสหรัฐฯ ลดลง และทหารอเมริกันถอนกำลังในปี 1973 และเวียดนามใต้ตกเป็นคอมมิวนิสต์เวียดนามเหนือในเดือนเมษายน 1975

>> 3.) สงครามอิรัก
- ค่าใช้จ่ายในการทำสงครามของสหรัฐฯ : 1.01 ล้านล้านดอลลาร์ (ราว 33.33 ล้านล้านบาท) 
- ระยะเวลา : 7 ปี 5 เดือน 
- ทหารอเมริกันเสียชีวิต : 4,410 นาย 

ความขัดแย้งในอิรักทำให้สหรัฐฯ เสียหายประมาณ 1 ล้านล้านดอลลาร์ ด้วยเชื่อว่าอิรักมีอาวุธที่มีอำนาจทำลายล้างสูง กองกำลังอเมริกันบุกอิรักในปี 2003 และโค่นล้ม ซัดดัม ฮุสเซน รัฐบาลสหรัฐฯ เชื่อว่า การเลือกตั้งในอิรัก เช่นเดียวกับการฝึกอบรมบุคลากรทางทหารเพื่อช่วยให้ภูมิภาคมีเสถียรภาพจะเป็นผลสำเร็จ ถึงกระนั้นประเทศอิรักก็ยังคงถูกทำลายด้วยความขัดแย้งและความหวาดกลัวจนทุกวันนี้

>> 2.) สงครามในอัฟกานิสถาน
- ค่าใช้จ่ายในการทำสงครามของสหรัฐฯ : 2.261 ล้านล้านดอลลาร์ (ราว 74.61 ล้านล้านบาท) 
- ระยะเวลา : 19 ปี 10 เดือน 1 สัปดาห์ 1 วัน 
- ทหารอเมริกันเสียชีวิต : 2,448 นาย 

สหรัฐอเมริกาได้เข้าไปพัวพันกับการต่อสู้อย่างต่อเนื่องในอัฟกานิสถานตั้งแต่ปี 2011 หลังจากการโจมตีของผู้ก่อการร้ายเมื่อวันที่ 11 กันยายน 2001 สหรัฐอเมริกาได้บุกอัฟกานิสถานประเทศในเอเชียกลางเพื่อขับไล่กลุ่มตอลิบานที่ปกครอง ซึ่งให้การสนับสนุนอัลกออิดะห์ กลุ่มก่อการร้ายที่รับผิดชอบในการโจมตีของผู้ก่อการร้าย 9/11 พร้อมทั้งให้ที่หลบภัย ทว่าตลอดระยะเวลากว่า 17 ปีนับตั้งแต่สงครามเริ่มต้นขึ้น กองทัพสหรัฐฯ ยังไม่สามารถสถาปนาอัฟกานิสถานให้เป็นสถานที่ปลอดภัยและมั่นคงได้ สงครามในอัฟกานิสถานตอนนี้เป็นสงครามเดียวในประวัติศาสตร์การทหารของสหรัฐฯ ที่มีผู้บัญชาการสูงสุดสี่คนเป็นผู้นำในการทำสงคราม ตั้งแต่ประธานาธิบดีจอร์จ ดับเบิลยู บุช ถึงบารัค โอบามา โดนัลด์ ทรัมป์ และตอนนี้คือ โจ ไบเดน ไม่มีใครสามารถหาวิธีทำให้สงครามที่ยืดเยื้อยุติลงได้ ประธานาธิบดี โจ ไบเดน ตัดสินใจถอนทหารอเมริกันออกจากอัฟกานิสถาน อันที่มาของการอพยพหลบหนีที่สับสนวุ่นวายของพลเมืองหลาย ๆ ประเทศ ซึ่งปรากฏให้เห็นแก่ชาวโลกในขณะนี้

>> 1.) สงครามโลกครั้งที่สอง 
- ค่าใช้จ่ายในการทำสงครามของสหรัฐฯ : 4.69 ล้านล้าน (ราว 154.77 ล้านล้านบาท) 
- ระยะเวลา : 3 ปี 9 เดือน 
- ทหารอเมริกันเสียชีวิต : 405,399 นาย 

สหรัฐอเมริกาใช้เงินมากกว่า 4 ล้านล้านดอลลาร์หรือ 36% ของ GDP เพื่อต่อสู้กับสงครามโลกครั้งที่สอง ทหารสหรัฐฯ มากกว่า 400,000 นาย ถูกสังหารในความขัดแย้งเพื่อเอาชนะนาซีเยอรมนี อิตาลี และจักรวรรดิญี่ปุ่น การมีส่วนร่วมของสหรัฐฯ เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 8 ธันวาคม พ.ศ. 1939 หนึ่งวันหลังจากที่ญี่ปุ่นทิ้งระเบิดอ่าวเพิร์ล ฮาวาย อเมริกาประกาศสงครามกับเยอรมนีและอิตาลีอย่างเป็นทางการในอีกสามวันต่อมา หลังจากที่เยอรมนีและอิตาลีประกาศสงครามกับสหรัฐฯ หลังการยึดครองส่วนใหญ่ของยุโรป

เยอรมนีโจมตีสหภาพโซเวียต สหภาพโซเวียตเผชิญกับการบุกทางภาคพื้นดินจากเยอรมนี ก่อนที่สหรัฐฯ และพันธมิตรจะเปิดแนวรบด้านตะวันตกในปี 1944 สงครามยุโรปสิ้นสุดลงในเดือนพฤษภาคม 1945 และญี่ปุ่นยอมจำนนหลังจากที่สหรัฐฯ ทิ้งระเบิดปรมาณูที่เมืองฮิโรชิมา และเมืองนางาซากิในเดือนสิงหาคมปีเดียวกันนั้นเอง สงครามโลกครั้งที่สองทำให้สหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียตกลายเป็นมหาอำนาจที่ใหญ่ที่สุดในโลกและกลายเป็นคู่ขัดแย้งกันในสงครามเย็น

สงครามโลกครั้งที่ 2 ยังคงเป็นความขัดแย้งที่แพงที่สุดในประวัติศาสตร์ของสหรัฐอเมริกา โดยคิดเป็นเกือบ 36% ของผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศของประเทศในปี 1945 หรือ 4.7 ล้านล้านดอลลาร์ตามค่าเงินดอลลาร์คงที่ที่ปรับอัตราเงินเฟ้อ สงครามในอัฟกานิสถานและอิรักจัดเป็นความขัดแย้งที่แพงที่สุดเป็นอันดับสองและสามในประวัติศาสตร์ของสหรัฐอเมริกาตามลำดับ สงครามในอัฟกานิสถานเป็นสงครามยาวนานที่สุดในประวัติศาสตร์ของสหรัฐฯ แม้ว่าจะไม่ใช่สงครามที่ยาวนานที่สุดในประวัติศาสตร์ก็ตาม

สงครามหลายครั้งในช่วงแรก ๆ ของประวัติศาสตร์สหรัฐอเมริกา ส่งผลให้สหรัฐฯ ได้ดินแดนและอาณาเขตเพิ่มขึ้น สงครามเม็กซิกัน-อเมริกันในทศวรรษ 1840 ทำให้เกิดอาณาเขตส่วนใหญ่ที่ประกอบขึ้นเป็นภาคตะวันตกเฉียงใต้ในปัจจุบัน ในทำนองเดียวกัน สงครามสเปน-อเมริกาในปลายศตวรรษที่ 19 จบลงด้วยการที่สหรัฐฯ ควบคุมเกาะกวม เปอร์โตริโก และฟิลิปปินส์ในมหาสมุทรแปซิฟิก ผลของสงครามเหล่านี้และอื่น ๆ นำไปสู่การสร้างฐานทัพทหารขนาดใหญ่ทั่วโลกของสหรัฐฯ

ในทุกความขัดแย้งก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง งบประมาณการป้องกันประเทศเกือบทั้งหมดถูกใช้ไปกับความขัดแย้งโดยตรง ซึ่งจัดว่าเป็นการใช้จ่ายในช่วงสงคราม ตัวอย่างเช่น สหรัฐอเมริกาใช้ 1.1% ของ GDP ในปี 1899 เพื่อต่อสู้กับสงครามสเปน-อเมริกา ซึ่งเกือบทั้งงบประมาณการป้องกันประเทศอยู่ที่ 1.5% ของ GDP

แนวโน้มดังกล่าวเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากในช่วงเริ่มต้นของสงครามเย็น เนื่องจากความขัดแย้งทางทหารที่คุกคามอย่างต่อเนื่อง สหรัฐอเมริกาจึงต้องพร้อมสำหรับการทำสงครามเมื่อใดก็ได้ สิ่งนี้นำไปสู่การแข่งขันด้านอวกาศและอาวุธนิวเคลียร์กลายเป็นลำดับความสำคัญระดับชาติ ส่งผลให้การใช้จ่ายในช่วงสงครามและการใช้จ่ายด้านการป้องกันเริ่มแตกต่างกัน ตัวอย่างเช่น ในช่วงสงครามเกาหลี การใช้จ่ายด้านสงครามคิดเป็น 4.2% ของ GDP ในปี 1952 ในขณะที่การใช้จ่ายด้านการป้องกันทั้งหมดคิดเป็นมากกว่า 13% ของ GDP ที่ 649 พันล้านดอลลาร์ในปี 2018 สหรัฐอเมริกาใช้เงินมากที่สุดในการทำสงครามมากกว่าประเทศใด ๆ ในโลก

การเปรียบเทียบค่าใช้จ่ายในการทำสงครามในช่วงเกือบ 250 ปีอาจเป็นเรื่องยาก ในขณะที่จัดทำรายงานมีความพยายามแก้ไขอัตราเงินเฟ้อโดยคำนวณต้นทุนของสงครามแต่ละครั้งให้มูลค่าเป็นปัจจุบัน การปรับอัตราเงินเฟ้อไม่ได้คำนึงถึงความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี เป็นไปได้อย่างยิ่งที่สงครามจะมีราคาแพงขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปเนื่องจากความซับซ้อนและการใช้เทคโนโลยีเพิ่มขึ้น ผลพลอยได้จากการผลิตวัสดุสงครามคือการสร้างผลิตภัณฑ์เชิงพาณิชย์ที่คิดค้นโดยกองทัพ ค่าใช้จ่ายในการทำสงคราม ยังไม่รวมสวัสดิการและค่าใช้จ่ายในการดูแลทหารผ่านศึก ดอกเบี้ยเงินกู้ของเงินทุนที่ใช้ในการทำสงคราม และความช่วยเหลือแก่พันธมิตรชาติต่าง ๆ อีกมหาศาล

สำคัญที่สุดคือ รัฐบาลและกองทัพอเมริกันน่าจะไม่ได้ทำการสรุปบทเรียนจากความล้มเหลวในการทำสงคราม เพื่อเป็นข้อมูลในกรณีศึกษาความผิดพลาดล้มเหลวเพื่อไม่ให้เกิดขึ้นอีก กรณีที่เกิดขึ้นในสมรภูมิ "อัฟกานิสถาน" ถือได้ว่าเป็นสมรภูมิ "เวียดนาม" แห่งที่สองของกองทัพอเมริกัน ซึ่งเคยมีบทเรียนจากทั้งความล้มเหลวในเวียดนาม และของกองทัพอดีตสหภาพโซเวียตในสมรภูมิแห่งนี้คงไม่ได้นำมาสรุปทบทวนเพื่อวางแผนปรับปรุงแก้ไขในการทำสงครามตลอดเกือบ 20 ปีที่ผ่านมาเลย หรืออาจมีคนทำแล้วแต่บุคคลระดับสูงไม่ได้ให้ความสนใจ เรื่องราวของสงครามอัฟกานิสถานจึงจบด้วยเงินภาษีของคนอเมริกันกว่าสองล้านล้านเหรียญ ดังที่เห็นเป็นข่าวในเวลานี้

---

Q : ประกันอะไร? ได้ตั้ง 4 ต่อ!!
A : ก็ประกันภัยรถยนต์จาก @THESHOPTIMES ไง!! 
>> ฟรี!!! ประกันภัยอุบัติเหตุส่วนบุคคล (PA) 100,000 บาท
>> รับคอมมิชชั่นหรือส่วนลดทันที ในอัตราที่สูงกว่า แถมได้สิทธิซื้อประกัน พ.ร.บ.ราคาถูกตลอดชีพ
>> สามารถผ่อนได้สูงสุด 6 งวด ดอกเบี้ย 0% โดยไม่ต้องใช้บัตรเครดิต
>> แถมขายดีมีรายได้เพิ่มให้กับตัวเองด้วย
***สนใจติดต่อ Line@ THE SHOPS TIMES คลิก????https://lin.ee/vfTXud9

ทำไม 7 สิงหาคม พ.ศ. 2508 จึงเป็นวันเสียงปืนแตกของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย (พคท.) ทั้ง ๆ ที่ครั้งแรกกองกำลังติดอาวุธของพคท.ปะทะกับเจ้าหน้าที่บ้านเมืองนั้นเป็นวันที่ 14 มีนาคม พ.ศ. 2508

7 สิงหาคม ของทุกปีจะมีการกล่าวถึง วันเสียงปืนแตก เมื่อ 7 สิงหาคม พ.ศ. 2508 ของพคท. (ซึ่งไม่มีวันที่จะกลับไปเหมือน 56 ปีก่อน เพราะพคท.ล่มสลายไปแล้ว จะเหลืออยู่แต่พวกที่มีอุดมการณ์ที่ส่วนใหญ่ฝังตัวอยู่อย่างเหนียวแน่นในวงการเมือง) โดยพคท. อ้างว่า เริ่มปะทะกับเจ้าหน้าที่ตำรวจของรัฐบาลไทยเป็นครั้งแรก ที่บ้านนาบัว ตำบลเรณูนคร จังหวัดนครพนม เมื่อวันที่ 7 สิงหาคม พ.ศ. 2508 (นักวิชาการบางส่วนก็ว่าเป็นวันที่ 8 สิงหาคม พ.ศ. 2508 หรือ 080808) ซึ่งต่อมาเรียกวันนี้ว่า "วันเสียงปืนแตก" นับเป็นจุดเริ่มต้นของการต่อสู้ด้วยอาวุธของพรรคกับรัฐบาล

องค์บริหารส่วนตำบลโคกหินแฮ่ อำเภอเรณูนคร จังหวัดนครพนม ให้ข้อมูลถึงบ้านนาบัว ซึ่งพคท.ถือเป็นจุดเสียงปืนแตกว่า เป็นชุมชนตั้งขึ้นเมื่อปี พ.ศ. 2434 โดยชาวบ้าน 90% อพยพมารวมกันเพราะไม่มีที่ทำกิน ปีพ.ศ. 2445 ยกฐานะเป็นหมู่บ้าน ปีพ.ศ. 2500 เริ่มมีการเคลื่อนไหวทางการเมืองของฝ่ายต่อต้านรัฐบาล ปีพ.ศ. 2504 มีการจับกุมราษฎรในหมู่บ้านข้อหาอันธพาล นำไปขังลืมไว้ที่อำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม และย้ายไปขังไว้ที่เรือนจำสันติบาล กรุงเทพฯ

พันตำรวจเอกสงัด โรจนภิรมย์ ผู้กำกับการตำรวจภูธรจังหวัดนครพนม ได้รับบาดเจ็บสาหัสในวันเสียงปืนแตก ถูกยิง 3 นัด เข้าที่ขาขวาท่อนล่าง 1 นัด เหนือราวนมขวา 1 นัด หลังเท้าขวา 1 นัด และถูกนำตัวขึ้นเฮลิคอปเตอร์เข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลตำรวจ กรุงเทพฯ

ปีพ.ศ. 2507 แม้ราษฎรจะถูกปล่อยตัวกลับมาสู่ภูมิลำเนาของตัวเอง แต่รัฐบาลได้ส่งเจ้าหน้าที่ตำรวจ ทหารและอาสาสมัคร มาเคลื่อนไหวปราบปรามราษฎรอย่างหนัก ราษฎรในพื้นที่ทยอยเข้าป่าร่วมกับพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย (พคท.) มากขึ้น วันที่ 7 สิงหาคม พ.ศ. 2508 ทางการได้ส่งตำรวจทหารปราบปรามคอมมิวนิสต์อย่างหนัก ในพื้นที่รอยต่อสามอำเภอ คือ อำเภอธาตุพนม อำเภอเมือง อำเภอนาแก พื้นที่ระหว่างบ้านนาบัว บ้านหนองฮี บ้านดงอินำ

วันที่ 7 สิงหาคม พ.ศ. 2508 เกิดการปะทะขึ้นที่บ้านนาบัว ตำบลเรณูนคร อำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม เมื่อหน่วยติดอาวุธเคลื่อนที่ของพคท. จำนวน 8 คน ประกอบด้วย นายหนูลา จิตมาตย์, นายหนูทอง นามวุฒิ, นายคำทา จิตมาตย์, นายลำเงิน จิตมาตย์, นายกายน ดำบุดดา, นายสนไชย มูลเมือง, นายยวน จิตมาตย์ และนายกองสิน จิตมาตย์ ได้ปะทะ ยิงต่อสู้กับกำลังของตำรวจ “สหายเสถียร” หรือ “กองสิน จิตมาตย์” วัย 25 ปี ได้ยิงคุ้มกันเพื่อให้สหายถอยออกไปได้ แต่ตนเองตกอยู่ในที่ล้อม จนมุมอยู่คันนากลางทุ่ง และถูกยิงเสียชีวิต สำหรับหน่วยดังกล่าว อยู่ภายใต้ “ขุนรมย์ จิตมาตย์” ผู้ปฏิบัติงานของพคท. การปะทะนานประมาณ 45 นาที ทางฝ่ายเจ้าหน้าที่ สูญเสีย ส.ต.อ. ชัยรัตน์ สิงห์ด้วง ถูกกระสุนปืนเสียชีวิต ส.ต.ต. มนต์ชัย โพธิดอกไม้ บาดเจ็บถูกยิงขาทะลุ พ.ต.อ. สงัด โรจนภิรมย์ ผู้กำกับการตำรวจภูธรจังหวัดนครพนม ได้รับบาดเจ็บสาหัส

“สหายเสถียร” หรือ “กองสิน จิตมาตย์” ซึ่งถูกยิงสียชีวิตในวันที่ 7 สิงหาคม พ.ศ. 2508

หลังจากนั้นทางราชการยิ่งปราบปรามมากยิ่งขึ้น ผู้ใหญ่บ้านพร้อมกับราษฎรหลายคนในหมู่บ้าน ถูกจับในข้อหากระทำการอันเป็นคอมมิวนิสต์ ทางการยิ่งเร่งการปราบปรามมากยิ่งขึ้นไปอีก สั่งให้ราษฎรทำรั้วรอบหมู่บ้านอย่างแน่นหนา สั่งให้ชาวบ้านไปรายงานตัวก่อนออกไปทำไร่ทำนา และช่วงกลับมาบ้านอย่างเคร่งครัด ถ้าคนไหนฝ่าฝืนจะถูกลงโทษอย่างหนัก เช่น เตะ ตี และนำไปคุมขังที่ค่ายทหารบ้านหนองฮี และส่งไปที่ค่ายทหารกองทัพภาคที่ 2 อำเภอมุกดาหาร จังหวัดอุบลราชธานี ในขณะนั้น

เมื่อทางราชการเร่งมือปราบปราม ราษฎรก็ยิ่งหลั่งไหลเข้าร่วมต่อสู้กับ พคท.มากยิ่งขึ้น จนเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2508 พคท.เปิดการประชุมคณะกรรมการกรมการเมืองขึ้นที่ภูพาน มีมติ ให้ประกาศการต่อสู้ด้วยอาวุธในเขตชนบทอย่างเป็นทางการ หลังจากตระเตรียมการสร้างฐานที่มั่นในเขตป่าเขา มาตั้งแต่เดือนสิงหาคม พ.ศ. 2506 และให้วันที่ 7 สิงหาคม เป็น “วันเสียงปืนแตก” และถือเป็นวันเริ่มต้นของสงครามประชาชนในประเทศไทย

พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย (พคท.) (Communist Party of Thailand - CPT) เดิมเรียก พรรคคอมมิวนิสต์สยาม เริ่มก่อตั้งโดย โฮจิมินห์ ชาวเวียดนาม ใช้นามแฝงว่า สหายซุง โดยประชุมครั้งแรกแบบลับ ๆ ที่ โรงแรมตุ้นกี่ หน้าสถานีรถไฟหัวลำโพง เมื่อ 20 เมษายน พ.ศ.  2473 โดยแต่งตั้งหลี หรือ โงจิ๊งก๊วก เป็นเลขาธิการพรรคคนแรก และมีตัวแทนสองคนคือ ตัง หรือ เจิ่นวันเจิ๋น และ เหล่าโหงว หรือ อู่จื้อจือ จนก่อตั้งเป็นรูปร่างเมื่อวันที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2485

หลังการประชุมสมัชชาพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย ครั้งที่ 1 ที่กรุงเทพมหานคร โดยมีสมาชิกก่อตั้ง 57 คน พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทยเป็นพรรคแนวอุดมการณ์ ยึดมั่นในลัทธิมาร์กซิส-เลนิน และลัทธิเหมา โดยมีความมุ่งหมายเพื่อสร้างความเสมอภาคทางชนชั้น ชี้นำสังคมโดยพรรคคอมมิวนิสต์ และต่อสู้เอาชนะระบบทุนนิยมด้วยวิธี "ป่าล้อมเมือง" แต่มิได้จดทะเบียนจัดตั้งตามกฎหมายอย่างเป็นทางการ ในอดีตยังมีสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรไทย ซึ่งเป็นสมาชิกของ พคท. อีกด้วย 

พรรคคอมมิวนิสต์สยาม ประชุมครั้งแรกแบบลับ ๆ ที่ โรงแรมตุ้นกี่ หน้าสถานีรถไฟหัวลำโพง เมื่อ 20 เมษายน พ.ศ. 2473

แต่ภายหลังการรัฐประหารเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2490 ที่ฝ่ายทหารได้ทำรัฐประหารล้มล้างรัฐบาล นายปรีดี พนมยงค์ สมาชิกพรรคจำนวนมาก เนื่องจากเป็นพรรคพวกของนายปรีดีด้วยเคยร่วมงานในขบวนการเสรีไทยถูกจับ ทำให้พรรคต้องยุติการเคลื่อนไหวอย่างเปิดเผย แล้วมุ่งสู่ชนบทเพื่อหาแนวร่วมจากประชาชนระดับล่าง ในที่สุดจึงต้องจับอาวุธขึ้นสู้กับฝ่ายรัฐบาล

เหตุที่ พคท.จึงไม่ยอมรับให้วันที่ 14 มีนาคม พ.ศ. 2508 เป็นวันเสียงปืนแตกของ พคท. (และเป็นวันกองทัพปลดแอกประชาชนแห่งประเทศไทย) และไม่ยอมรับวันที่ 19 พฤศจิกายน พ.ศ. 2508 ซึ่งเป็นวันที่มวลชนพลพรรค พคท. ในเขตงานจังหวัดอุบลราชธานี ประกาศเป็น "วันกองทัพ" ของ พคท. แต่กลับยอมรับเอาวันที่ 7 สิงหาคม พ.ศ. 2508 เป็นวันเสียงปืนแตกครั้งแรก และยังให้ถือเป็นวันกองทัพปลดแอกประชาชนแห่งประเทศไทย (ทปท.) มีความเป็นมาดังนี้ 

พื้นที่ป่า ตำบลโพนทอง อำเภอเสนางคนิคม จังหวัดอำนาจเจริญ

เขตงานปฏิบัติการในพื้นที่ จังหวัดอุบลราชธานี อยู่ภายใต้อำนาจการบังคับบัญชาของสหาย "เพียร" (ครูเพียร) ซึ่งตั้งฐานที่มั่นอยู่ ณ ป่าภูเกษตร ตำบลโพนทอง อำเภออำนาจเจริญ จังหวัดอุบลราชธานี (ซึ่งปัจจุบันเป็น ตำบลโพนทอง อำเภอเสนางคนิคม จังหวัดอำนาจเจริญ) วันที่ 14 มีนาคม พ.ศ. 2508 สหายเพียร ได้นำกองกำลังพลพรรค พคท.ดักซุ่มโจมตีรถตำรวจบนเส้นทางระหว่างบ้านป่าเตยกับบ้านคำไหล เขตงาน อำเภอเลิงนกทา จังหวัดอุบลราชธานี (ปัจจุบันเป็น อำเภอเลิงนกทา จังหวัดยโสธร) โดยการปฏิบัติการในครั้งแรกนี้ถือว่า กองกำลัง พคท.ประสพความสำเร็จสูงสุด

เนื่องจากสามารถทำลายรถตำรวจลงได้ มีตำรวจเสียชีวิต 3 นาย พร้อมทั้งได้ยึดอาวุธบุทโธปกรณ์อื่น ๆ อีกหลายรายการ โดยที่กองกำลัง พคท.ไม่สูญเสียอะไรเลย ถือได้ว่าในการปะทะในครั้งนี้ พคท.ชนะอย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาด หลังจากปฏิบัติการเสียงปืนแตกเป็นวันแรก และได้รับชัยชนะโดยสมบูรณ์แบบ ต่อมามีการประชุมคณะกรรมการเขตงานพิเศษ สหายเพียรได้รายงานรายละเอียดให้ที่ประชุมทราบ จึงได้รับการตอบรับจาก สหาย สวน (วิรัช อังคถาวร ) และกล่าวคำชื่นชมว่า "เป็นความกล้าหาญและฉลาดมาก" แต่แล้วทำไม พคท. จึงปฏิเสธการรับเอาวันที่ 14 มีนาคม พ.ศ. 2508 ให้เป็นวันเสียงปืนแตกครั้งแรก

สหายเพียร ซึ่งได้รวบรวมมวลชน พคท.จัดตั้งกองกำลังติดอาวุธขึ้น ณ ฐานที่มั่นป่าภูเกษตร ซึ่งในเวลานั้นเรียกกองกำลังติดอาวุธกลุ่มนี้ว่า "พลพรรคประชาชนต่อต้านอเมริกาแห่งประเทศไทย (พล.ปตอ.) โดยมีเป้าหมายคือ ปฏิบัติการ "ต่อต้านอเมริกา" และประกาศวันก่อตั้ง "กองทัพ" เป็นทางการในวันที่ 19 พฤศจิกายน พ.ศ. 2508 โดยมี สหายเพียร เป็นประธานในพิธี แต่ต่อมาได้เปลี่ยนชื่อเป็น "กองทัพปลดแอกของประชาชนแห่งประเทศไทย" (ทปท.) ด้วยเหตุผลว่า เมื่อ ทปท. มีเป้าหมายขับไล่อเมริกาแล้ว ก็ต้องขับไล่รัฐบาล "เผด็จการ" ด้วย เพราะรัฐบาลเผด็จการในเวลานั้นอยู่ในภายใต้อำนาจของจักรวรรดินิยมอเมริกา

สหาย “ลุงคำตัน” พ.ท.พโยม จุลานนท์ (บิดาของพล.อ.สุรยุทธ์ จุลานนท์ ประธานองคมนตรีคนปัจจุบัน)

เหตุผล พคท.ปฏิเสธไม่ยอมรับวันที่ 14 มีนาคม พ.ศ. 2508 หรือวันที่ 19 พฤศจิกายน พ.ศ. 2508  เป็นวันวันกองทัพปลดแอกประชาชนแห่งประเทศไทย โดยวันทั้งสองนี้เกิดจากผลของ "ปฏิบัติการ" และผลจากการ "ก่อตั้ง" ของสหายเพียร ผู้มีอดีตเป็นครูบ้านนอก เป็นนักต่อสู้กับผู้มีอิทธพลท้องถิ่นชนิดตาต่อตา เข้าสมัครเป็นสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์เมื่อปี พ.ศ. 2492 เดินทางไปรับการอบรมลัทธิมาร์ค เลนิน ณ กรุงปักกิ่ง ประเทศจีน เป็นรุ่นแรก เมื่อปี พ.ศ. 2495 (รุ่นเดียวกับ ประเสริฐ ทรัพย์สุนทร, วิรัช  อังคถาวร, พ.ท.พโยม จุลานนท์ (บิดาของพล.อ.สุรยุทธ์ จุลานนท์ ประธานองคมนตรีคนปัจจุบัน), ผิน บัวอ่อน, ธง แจ่มศรี, รวม วงษ์พันธ์ และคนอื่น ๆ รวม 20 คน)

เมื่อสำเร็จการอบรมแล้วได้เดินทางกลับประเทศไทยเมื่อปี พ.ศ. 2499 และ พคท.แต่งตั้งให้ ครูเพียร เป็น "ผู้อำนวยการสถาบันอบรมลัทธิมาร์ค - เลนิน" ซึ่งเปิดดำเนินการลับ ๆ ในจังหวัดพระนคร รับผู้ฝึกอบรมได้ประมาณ 4 - 5 รุ่น ต้องปิดตัวลงเมื่อมีเค้าลางว่า จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์จะทำการรัฐประหาร หลังจากสถาบันฯ ปิดตัวลง พคท.ได้ส่งตัวสหายเพียรไปช่วยงานเป็นครูสอนภาษาไทยให้กับพลพรรคคอมมิวนิสต์ "มาลายา" (พคม.) หลังจากปฏิบัติงานเป็นครูสามารถสอนภาษาไทยให้นักเรียนที่เป็นพลพรรคคอมมิวนิสต์มาลายาแล้ว จึงเดินทางกลับประเทศไทย แล้วถูก พคท. กำหนดให้เป็นผู้จัดหา "ฐานที่มั่น" และเตรียมจัดตั้งกำลังรบให้ พลพรรค พคท.ในเขตพื้น จังหวัดตรังเชื่อมโยงกับ จังหวัดพัทลุง ในเขตพื้นที่ จังหวัดนครศรีธรรมราชเชื่อมโยงกับ จังหวัดสุราษฎร์ฯ

ประเสริฐ ทรัพย์สุนทร

ธง แจ่มศรี อดีตเลขาธิการ พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย (พคท.)

จากนั้นปี พ.ศ. 2505 พคท. ส่งสหายเพียรไป "ขยายมวลชน" ในจังหวัดนครพนม โดยได้สร้างฐานที่มั่นขึ้นในป่า ตำบลดงหลวง อำเภอนาแก จังหวัดนครพนม โดยปฏิบัติการอบรมจนขยายมวลชนได้อย่างกว้างขวางเป็นที่พอใจของ พคท. ในปี พ.ศ. 2506 จึงเดินทางไปปฏิบัติงานในเขตงาน อำเภอเลิงนกทา จังหวัดอุบลราชธานี โดยประจำอยู่ที่ฐานที่มั่นในป่า "โคกกลาง" ตำบลบ้านด่าน ปฏิบัติงานอยู่ในเขตพื้นที่แห่งนี้เป็นเวลา 6 เดือน แล้วจึงเดินทางเข้าเขตงาน อำเภออำนาจเจริญ จังหวัดอุบลราชธานี และตั้งฐานที่มั่นในป่าภูเกษตร ตำบลโพนทอง ตามที่ได้กล่าวแล้ว

ต่อมา สหายเพียร เป็น "แกนนำ" ในการคัดง้างกับ "ฝ่ายค้าน" อุดมการณ์พรรค" (ฝ่ายลัทธิแก้) ซึ่งมี "ประเสริฐ ทรัพย์สุนทร" เป็นแกนนำ แต่ฝ่ายของประเสริฐ ทรัพย์สุนทร มีอำนาจในพรรคเหนือกว่า ฝ่ายสหายเพียรจึงสู้ไม่ได้ นอกจากความขัดแย้งในเรื่องอุดมการณ์แล้ว ฝ่ายของประเสริฐยังนำเอาเรื่องที่สหายเพียรผิดวินัยพรรคเมื่อครั้งเป็นผู้อำนวยการสถาบันอบมรมลัทธิมาร์คซิส - เลนิน มาโจมตีอย่างไม่หยุดหย่อน (ความผิดนั้นคือ สหายเพียร มีผู้หญิงคนใหม่ ในขณะที่สหายเพียรมีภรรยาและลูกอยู่แล้ว) ด้วยสาเหตุ 2 ประการนี้ สหายเพียรจึงถูกยึดทุกตำแหน่งในพรรคทั้งหมด จนเหลือเพียงแค่ตำแหน่งสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทยธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ต่อมาในปี พ.ศ. 2509 สหายเพียร จึงออกมอบตัวกับทางราชการ และกลายเป็นคน "ทรยศ" และเป็นคน "นอกพรรค" ไป

ด้วยเหตุนี้ พคท.จึงไม่ยอมรับผลงานที่สหายเพียรสร้างไว้ให้อยู่ปรากฏบนหน้าประวัติศาสตร์ของ พคท. จึงเป็นสาเหตุของการไม่ยอมรับว่า วันที่ 14 มีนาคม พ.ศ. 2508 เป็นวันเสียงปืนแตกของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย หรือวันที่ 19 พฤศจิกายน พ.ศ. 2508 เป็นวันกองทัพปลดแอกประชาชนแห่งประเทศไทย 

ด้วยเหตุนี้เอง พคท.จึงถือเอาวันที่ 7 สิหาคม พ.ศ. 2508 เป็นวันเสียงปืนแตกครั้งแรก ซึ่งเป็นวันแรกที่พคท.สู้รบ และได้รับความ "พ่ายแพ้" ทั้งยังถือเป็นวันกองทัพปลดแอกของประชาชนแห่งประเทศไทยแทนวันทึ่ 14 มีนาคม พ.ศ. 2508 อันเป็นวันเสียงปืนแตกวันแรก และกองกำลังติดอาวุธของพคท.สามารถทำการรบเอารบชนะเจ้าหน้าที่บ้านเมืองอย่างเด็ดขาด หรือวันที่ 19 พฤศจิกายน พ.ศ. 2508 อันเป็นวันที่ สหายเพียร ได้ประกาศอย่างเป็นทางการว่า เป็นวันกองทัพปลดแอกของประชาชนแห่งประเทศไทย (ทปท.) เมื่อก่อนหน้านี้แล้ว

หลังจาก “วันเสียงปืนแตก” เป็นต้นมา การต่อสู้ก็ดำเนินต่อเนื่องเรื่อยมา รัฐบาล จอมพล ถนอม กิตติขจร ใช้นโยบาย “การทหารนำการเมือง” มีการสู้รบกันอย่างรุนแรงทั่วทุกภาค ภายหลังเหตุการณ์ "6 ตุลา 19" นักศึกษา ปัญญาชนหลายพันคนได้ตัดสินใจเข้าป่าร่วมการต่อสู้กับ พคท. ส่งผลให้พรรคเข้มแข็งขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะเดียวกัน ภายในพรรคก็เกิดความแตกแยกทางความคิดอย่างรุนแรงระหว่างสมาชิกรุ่นเก่ากับสมาชิกรุ่นใหม่ รัฐบาลก็แก้เกมการเมืองได้อย่างทันท่วงที โดยหันไปสร้างความสัมพันธ์กับรัฐบาลจีน ผู้ให้การช่วยเหลือรายใหญ่ของพรรคในเวลานั้น จีนต้องยุติการช่วยเหลือแก่พรรค

คำสั่งสำนักนายกรัฐมนตรีที่ 66/2523 หรือคำสั่งที่ 66/23 เป็นคำสั่งรัฐบาลไทยที่กำหนดนโยบายสำคัญในการต่อสู้กับการก่อการกำเริบของคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทยในช่วงปลายสงครามเย็น คำสั่งดังกล่าวออกเมื่อวันที่ 23 เมษายน พ.ศ. 2523 และลงนามโดยนายกรัฐมนตรี พลเอก เปรม ติณสูลานนท์

ต่อมารัฐบาลไทยหันมาใช้นโยบาย “การเมืองนำการทหาร” ด้วยการประกาศ "นโยบาย 66/2523" อันมีสาระสำคัญให้ทุกฝ่ายหันหน้าเข้าหากันเพื่อพัฒนาชาติไทย ไม่เอาผิดกฎหมายกับคนที่เข้าป่าจับอาวุธสู้กับรัฐ มีโครงการแจกที่ดินทำกินให้แก่ชาวบ้านที่ออกมามอบตัว ส่งผลให้นักศึกษาและประชาชนออกมามอบตัวกันเกือบหมด ทำให้พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทยตกต่ำ และล่มสลายลงในเวลาอันรวดเร็วตั้งแต่ปี พ.ศ. 2525 เป็นต้นมา

คำสั่งสำนักนายกรัฐมนตรีที่ 66/2523 หรือคำสั่งที่ 66/23 เป็นคำสั่งรัฐบาลไทยที่กำหนดนโยบายสำคัญในการต่อสู้กับการก่อการกำเริบของคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทยในช่วงปลายสงครามเย็น คำสั่งดังกล่าวออกเมื่อวันที่ 23 เมษายน พ.ศ. 2523 และลงนามโดยนายกรัฐมนตรี พลเอก เปรม ติณสูลานนท์ คำสั่งนี้ทำให้มีการเปลี่ยนแปลงนโยบายจากท่าทีทหารสายแข็งที่ดำเนินมาแต่รัฐบาลฝ่ายขวาในยุคที่นายธานินทร์ กรัยวิเชียร เป็นนายกรัฐมนตรี (พ.ศ. 2519 ถึง พ.ศ. 2520) มาสู่สายกลางมากขึ้น และให้ความสำคัญต่อมาตรการทางการเมืองเหนือการปฏิบัติทางทหารอย่างเป็นทางการ

คำสั่งนี้กำหนดให้มีการจัดการความอยุติธรรมทางสังคม และการส่งเสริมการมีส่วนร่วมทางการเมืองและกระบวนการประชาธิปไตย มีการออกกฎหมายนิรโทษกรรมสอดคล้องกับคำสั่งอนุญาตให้ผู้แปรพักตร์ผละขบวนการก่อการร้าย เมื่อประกอบกับการลดลงของการสนับสนุนจากต่างชาติ นำไปสู่การเสื่อมสลายของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย ในปัจจุบันพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทยได้สลายตัวแล้วอย่างสมบูรณ์ ในช่วงปี พ.ศ. 2523 และการจดทะเบียนพรรคการเมืองในชื่อ พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย ไม่สามารถกระทำได้ตามกฎหมายเนื่องจากขัดต่อรัฐธรรมนูญและกฎหมายพรรคการเมือง เพราะพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทยเป็นรูปแบบการปกครองแบบหนึ่ง แม้ปัจจุบันมีผู้พยายามสืบทอดพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทยให้คงอยู่ แต่ไม่ได้มีบทบาทอะไรทางการเมืองเช่นในอดีตแล้ว

ด้วยเหตุที่ พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทยถือเอา 7 สิหาคม พ.ศ. 2508 เป็นวันเสียงปืนแตกแห่งความพ่ายแพ้ การสู้รบของพคท. จึงพ่ายแพ้ พลพรรคยอมจำนนต่อทางการตามนโยบาย 66/23 ฤกษ์วันที่ 7 สิงหาคมของขบวนการผู้คิดร้ายต่อชาติบ้านเมืองจึงกลายเป็น ‘ฤกษ์แห่งความ "พ่ายแพ้" ตลอดกาล’ 

จะไม่มีเหตุการณ์เช่นวันเสียงปืนแตกเกิดขึ้นในบ้านเมืองนี้อีก และบรรดาผู้ที่คิดและมุ่งร้ายต่อบ้านนี้เมืองนี้ที่สุดย่อมได้รับผลจากการกระทำทั้ง กายกรรม มโนกรรม และวจีกรรม จากที่ได้ทำผิดคิดชั่วเช่นที่ปรากฏให้เห็นในมากมายหลายต่อหลายราย ด้วยราชอาณาจักรไทยอันเป็นที่รักของเราท่าน มีสรรพสิ่งศักดิ์สิทธิมากมาย คอยปกปักษ์รักษา คอยปกป้องคุ้มครอง ซึ่งจะทำให้สถาบันหลักทั้งสามดำรงคงอยู่เป็นหลักชัยของประชาชนชาวไทยตลอดไป

พรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทยยอมบิดเบือนข้อมูลทางประวัติศาสตร์ ด้วยเพราะสหายเพียรกลับกลายเป็นฝ่ายตรงข้ามไป เรื่องราวของสหายเพียรจึงสืบค้นได้ยากมาก ๆ แต่ได้ความอนุเคราะห์ข้อมูลจากคุณพีระ ทองพิทักษ์ กัลยาณมิตรใน FB ได้กรุณาให้ข้อมูลเรื่องนี้มา ผู้เขียนจึงได้สอบทานกับผู้หลักผู้ใหญ่ในวงข่าวกรองก็ได้รับการบอกเล่าข้อมูลลักษณะเดียวกัน โดยกองกำลังติดอาวุธของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทยเคยมีการปะทะกับเจ้าหน้าที่บ้านเมืองก่อนวันที่ 7 สิหาคม พ.ศ. 2508 หลายครั้งแล้ว

---

ขอขอบคุณข้อมูลจาก : คุณพีระ ทองพิทักษ์

---

Q : ประกันอะไร? ได้ตั้ง 4 ต่อ!!
A : ก็ประกันภัยรถยนต์จาก @THESHOPTIMES ไง!! 
>> ฟรี!!! ประกันภัยอุบัติเหตุส่วนบุคคล (PA) 100,000 บาท
>> รับคอมมิชชั่นหรือส่วนลดทันที ในอัตราที่สูงกว่า แถมได้สิทธิซื้อประกัน พ.ร.บ.ราคาถูกตลอดชีพ
>> สามารถผ่อนได้สูงสุด 6 งวด ดอกเบี้ย 0% โดยไม่ต้องใช้บัตรเครดิต
>> แถมขายดีมีรายได้เพิ่มให้กับตัวเองด้วย
***สนใจติดต่อ Line@ THE SHOPS TIMES คลิก????https://lin.ee/vfTXud9

MIRAGE III ทอ.อิสราเอล

เรื่องราวเกี่ยวกับอุตสาหกรรมป้องกันประเทศของอิสราเอลที่หาความรู้ด้วยวิธีการที่ว่า "ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็เอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนต์ ก็เอาด้วยคาถา" เลยทีเดียว ในทันทีที่สงคราม 6 วันสิ้นสุดลง ชาร์ล เดอ โกลล์ ประธานาธิบดีฝรั่งเศสในขณะนั้นได้สั่งให้งดขายอาวุธต่าง ๆ รวมทั้งเครื่องบินแบบ Mirage 3-s จำนวน 15 เครื่องให้อิสราเอล ซึ่งอิสราเอลได้จ่ายเงินให้ไปแล้วด้วย อันที่จริงแล้วกองทัพอากาศอิสราเอลได้ยึดติดแน่นอยู่กับระบบต่าง ๆ ของเครื่องบิน Mirage แม้ว่า รัฐบาลอเมริกันได้ยื่นข้อเสนอที่จะขายอาวุธยุทโธปกรณ์ต่าง ๆ ให้ โดยจะจัดส่งเครื่องบินขับไล่ F-4 PhantomII มาให้ทันที แต่มันก็ไม่ได้แก้ปัญหาได้เลย เพราะอิสราเอลได้พัฒนาอุปกรณ์ต่าง ๆ ไว้สำหรับเครื่องบินแบบ Mirage จนครบหมดแล้ว ด้วยอิสราเอลได้ลงทุนในอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์ชั้นสูงที่มุ่งจะใช้กับระบบของ Mirage ไปเป็นจำนวนมหาศาล และไม่ได้มีการพัฒนาระบบอื่นเผื่อไว้เลย

F-4 PhantomII ทอ.อิสราเอล

IAI Kfir เป็นเครื่องบินขับไล่-ทิ้งระเบิดไอพ่นแบบแรกที่สร้างในอิสราเอล โดยต้นแบบของ Kfir คือ Mirage 5 ของฝรั่งเศส ในปี ค.ศ. 1969 ฝรั่งเศสงดขายเครื่องบิน Mirage ให้กับอิสราเอล ทำให้เกิดโครงการ Kfir ซึ่งเป็นงานแผนแบบเครื่องบินไอพ่นขับไล่และทิ้งระเบิดในระดับความเร็ว 2 มัค และเป็นความลับสุดยอดของอิสราเอล เครื่องบิน Kfir ต้นแบบก็สำเร็จในปี ค.ศ. 1972 ซึ่งตั้งชื่อว่า Nesher ได้ทำการบินทดสอบ และแก้ไขดัดแปลงหลายส่วน โดยเฉพาะส่วนท้ายที่สันดาปท้ายร้อนจัดจนละลาย และเมื่อทดสอบปรับปรุงใหม่เสร็จ Nesher ก็เปลี่ยนชื่อเป็น Barak การผลิต Barak เริ่มในปี ค.ศ. 1972 และประสบความสำเร็จอย่างสูงในการต่อสู้กับเครื่องบิน MiG ของอาหรับ และนับจากนั้น Barak จึงได้เปลี่ยนชื่อเป็น Kfir เครื่องบินขับไล่-ทิ้งระเบิด Kfir ได้รับการเปิดเผยต่อสาธารณชนอย่างเป็นทางการในวันที่ 14 เมษายน ปี ค.ศ. 1975 

Nesher ต้นแบบของ Kfir

โดย Kfir มีทั้งหมด 4 รุ่นคือ  

>> Kfir C.1 (1975) เป็นรุ่นที่มาจากการปรับปรุง Nesher โดยตรง โดยเพิ่มปีก Canard ขนาดเล็กเข้าไป อิสราเอลผลิต C.1 จำนวน 27 ลำ

และในวันที่ 20 กันยายน ปี ค.ศ. 1976 บริษัท ไอเอไอก็ได้เปิดตัวรุ่นใหม่ชื่อว่า 
>> Kfir C. 2 มีลักษณะแตกต่างจากรุ่นแรกคือ ติดตั้ง Canard หรือปีกเล็ก ๆ ด้านหน้า เหนือช่องรับอากาศ Kfir C.2 (1976) พัฒนามาจากประสบการณ์ในการใช้ C.1 โดยติดตั้งปีก Canard ที่สมบูรณ์ลงไป ปรับปรุงคุณสมบัติด้านอากาศพลศาสตร์ ลดระยะทางที่ต้องใช้ในการขึ้นลง และติดตั้งเก้าอี้ดีดตัว Martin-Baker Mk.10 ติดตั้งเรดาห์ EL/M 2001/2001B ที่อิสราเอลผลิตเอง ติดตั้งคอมพิวเตอร์ควบคุมการบินและจอ HUD และได้ผลิตรุ่น TC.2 ซึ่งเป็นรุ่นสองที่นั่งสำหรับใช้ฝึก โจมตี และปฏิบัติการสงครามอิเล็กทรอนิคส์ โดยอิสราเอลผลิต C.2 และ TC.2 ทั้งหมด 185 เครื่อง

>> Kfir C.7 (1983) เปลี่ยนเครื่องยนต์เป็น J79-GE-17E ซึ่งเพิ่มแรงขับอีก 1,000 ปอนด์ ติดตั้งระบบ Jammer รุ่น EL/L-8202 ซึ่งในรุ่นนี้ Kfir ได้เปลี่ยนภารกิจจากขับไล่สกัดกั้นเป็นโจมตี เนื่องด้วยต้องเหลีกทางให้ F-15 ที่มาทำภารกิจขับไล่แทน (ทำให้สถิติการยิงเครื่องบินศัตรูตกของ Kfir หยุดอยู่ที่ 1 เครื่อง คือ MiG-21 ของซีเรียซึ่งถูกยิงตกโดย Kfir C.2)

>> Kfir C.10 หรือ Kfir 2000 รุ่นสุดท้ายของ Kfir ในรุ่นนี้ได้รับการปรับเปลี่ยนห้องนักบินไปเป็นระบบ Glass cockpit (ติดตั้งจอภาพสี 2 จอแทนมาตรวัดแบบเข็ม) ติดตั้งท่อรับการเติมน้ำมันกลางอากาศ เปลี่ยนคันบังคับเป็นแบบ HOTAS ซึ่งช่วยลดภาระของนักบิน นักบินสวมหมวกบินติดศูนย์เล็ง และเปลี่ยนเรดาห์เป็นรุ่น EL/M-2032

Kfir รุ่นต่าง ๆ

การที่ฝรั่งเศสห้ามขายอาวุธยุทโธปกรณ์กลายเป็นปัญหาระยะสั้นที่ทำให้รัฐบาลและกองทัพอิสราเอลต้องคิดหาทางออกอย่างหนัก ส่วนปัญหาระยะยาวที่จะตามมาอีกคือ จะทำอย่างไรในการซ่อมบำรุงเครื่องบิน Mirage ที่มีอยู่แล้ว ความสามารถในการป้องกันประเทศของอิสราเอลต้องขึ้นอยู่กับอาวุธยุทโธปกรณ์ที่ได้รับจากประเทศเดียวเท่านั้น ถ้าประเทศนั้นเกิดเปลี่ยนใจไม่ส่งอาวุธมาให้โดยไปเข้ากับศัตรูในขณะที่อิสราเอลเจอกับวิกฤตเช่นนั้น หรือ อิสราเอลจะทำอย่างไร เหมือนยืมจมูกคนอื่นหายใจฉะนั้นหรือ คณะรัฐมนตรีของอิสราเอลในขณะนั้นได้มีมติด่วนให้จัดหางบประมาณให้แก่อุตสาหกรรมเครื่องบินของอิสราเอลเพื่อสร้างเครื่องบินขับไล่ทิ้งระเบิดที่สามารถต่อกรกับเครื่องบินชั้นเยี่ยมของชาติอื่น ๆ มีการตั้งคณะกรรมการขึ้นมาพิจารณาปัญหาต่าง ๆ ที่เผชิญหน้าอยู่

คณะกรรมการสรุปข้อมูลและประเมินสถานการณ์แล้วได้รายงานว่า จะต้องใช้เวลาประมาณ 10 ปี ในการสร้างเครื่องบินสัญชาติอิสราเอลให้ขึ้นบินได้ทั้งนี้ เพราะอิสราเอลจะต้องเริ่มต้นตั้งแต่ A จนถึง Z นอกจากนั้นยังไม่อาจประกันได้ว่าเครื่องบินที่ผลิตออกมานั้นจะสามารถเทียบชั้นกับเครื่องบินของรัสเซีย อังกฤษ อเมริกา หรือฝรั่งเศสได้ วิธีแก้ปัญหานี้ให้ได้รวดเร็ว คือสร้างเครื่องบินที่ลอกแบบ จาก Mirage ซึ่งวิศวกรและนักเทคนิคของอิสราเอลมีความชำนาญและคุ้นเคยอยู่แล้ว แต่วิธีนี้ก็ยังมีปัญหาและอุปสรรคอยู่ดี เนื่องจากเครื่องบินขับไล่สมัยใหม่แต่ละเครื่องมีชิ้นส่วนประมาณ 1 ล้านกว่าชิ้น และทุกชิ้นส่วนได้รับการทดสอบมาแล้วเป็นอย่างดี ถ้าจะลอกแบบจากเครื่องบินจริงย่อมไม่ได้คุณภาพเท่าของแท้ นอกเสียจากจะมีพิมพ์เขียวของวิศวกรผู้สร้าง Mirage เอง ตัวอย่างที่อิสราเอลรู้ดีก็คือ สวิตเซอร์แลนด์ได้ผลิตเครื่องบิน Mirage ภายใต้สิทธิบัตรที่ได้รับอนุญาตจากฝรั่งเศส ซึ่งสามารถใช้แบบพิมพ์เขียวและนักเทคนิคของฝรั่งเศสอีกด้วย แม้กระนั้นยังต้องใช้เวลาถึง 6 ปี เครื่องบิน Mirage ที่สร้างในสวิตเซอร์แลนด์จึงสามารถขึ้นบินได้ 

เดือนธันวาคม ปี 1967 ฝรั่งเศสได้จัดให้มีการประชุมผู้ถือสิทธิบัตรในการผลิตเครื่องบิน Mirage ทั้งลำหรือบางส่วนขึ้นในกรุงปารีส โดยปกติแล้วเครื่องบินหรือเครื่องยนต์ที่ติดตั้งอยู่กับเครื่องบินจะไม่ค่อยเป็นไปตามรายการประกอบแบบ (Specifications) ที่เขียนขึ้น โดยยืนยันสมรรถนะหรือเพื่อประกันความปลอดภัยเครื่องบิน ซึ่ง Mirage เองก็ไม่ได้มีข้อยกเว้น บริษัท Dassault ผู้ผลิตลำตัวเครื่องบินและบริษัท Senikama ผู้ผลิตเครื่องยนต์ ATA-9 ทั้งสองบริษัทเป็นเจ้าภาพร่วมกัน จัดให้มีการประชุมสำหรับผู้ใช้งานเครื่องบิน Mirage ทั้งหลายขึ้น ซึ่งประกอบไปด้วยผู้แทนจากรัฐบาลและอุตสาหกรรมสร้างเครื่องบินของชาติต่าง ๆ ที่เป็นลูกค้า วัตถุประสงค์ก็เพื่อแลกเปลี่ยนความคิดเห็นและประสบการณ์ โดยออสเตรเลียและสวิตเซอร์แลนด์เป็นผู้ผลิต Mirage ทั้งตัวเครื่องบินและเครื่องยนต์ ส่วนอิสราเอลและเบลเยี่ยมนั้น นำชิ้นส่วนไปประกอบและผลิตชิ้นส่วนบางชิ้นขึ้นเอง ทั้งหมดภายใต้สิทธิบัตรที่ได้รับอนุญาต นอกจากนั้นก็ยังมีแอฟริกาใต้ เลบานอน และเปรู ซึ่งซื้อเครื่องบิน Mirage ที่ประกอบสำเร็จรูปไปใช้

ในการประชุมครั้งนี้อิสราเอลได้ส่งพลจัตวา โดฟ ไซเยียน แห่งกองทัพอากาศอิสราเอลเข้าร่วมประชุม (นายพลไซเยียน เป็นบุตรเขยของนายพล Moshe Dayan (สามีของ Yael Dayan บุตรีของนายพล Moshe) ไซเยียนไม่ได้ออกความเห็นอะไรมากนัก เพราะนั่งติดกับผู้แทนจากเลบานอน ซึ่งถือว่าเป็นศัตรู และอิสราเอลเองยังไม่พอใจฝรั่งเศสที่ไม่ยอมส่งอาวุธยุทโธปกรณ์ให้ ดังนั้นข้อมูลต่าง ๆ ที่ได้จากการใช้เครื่องบิน Mirage ในระหว่างสงคราม 6 วันที่เตรียมมาจึงไม่ได้เสนอในที่ประชุมแต่อย่างใด

เครื่องยนต์ ATA-9 ที่ติดตั้งอยู่ใน Mirage

ในการประชุมนั้นผู้ผลิตเครื่องยนต์ ATA-9 บริษัท Senikama ได้รับความกดดันจากลูกค้าที่ใช้ Mirage เป็นอันมาก เพราะต่างผิดหวังกับเครื่องยนต์ ATA-9 ที่ติดตั้งอยู่ใน Mirage โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อัลเฟร็ด ฟรอเอนค์เนทค์ ผู้แทนจากบริษัท Solzer Brothers แห่งสวิตเซอร์แลนด์ซึ่งได้สิทธิบัตรในการสร้าง Mirage ได้วิจารณ์เครื่องยนต์ ATA-9 อย่างหนัก สำหรับไซเยียนแล้วทุกสิ่งที่ฟรอเอนค์เนทค์พูดนั้นได้เกิดขึ้นกับเครื่องบิน Mirage ของอิสราเอลเช่นเดียวกัน หลังการประชุม ไซเยียนได้หาโอกาสพบและรับประทานอาหารกับฟรอเอนค์เนทค์ และได้บอกกับผู้แทนบริษัทสวิสว่า เขาจงใจที่จะไม่เสนอข้อมูลในการใช้งาน Mirage ของอิสราเอลในที่ประชุม

อัลเฟร็ด ฟรอเอนค์เนทค์ ผู้แทนจากบริษัท Solzer Brothers แห่งสวิตเซอร์แลนด์

พลจัตวา ไซเยียน กลับอิสราเอลพร้อมกับข่าวดี โดยฟรอเอนค์เนทค์ได้เปิดเผยกับเขาว่า รัฐบาลสวิสได้สั่งชิ้นส่วน Mirage III จำนวน 100 เครื่อง แต่เนื่องจากราคาพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว รัฐบาลสวิสจึงตัดสินใจสร้างเพียง 53 เครื่อง ชิ้นส่วนที่เหลือนั้นจึงพอที่จะสร้างอีก 47 เครื่องได้อย่างสบาย แถมยังมีแบบพิมพ์เขียวและรายการอย่างละเอียดที่อยู่ในสวิสเซอร์แลนด์อีกด้วย ถ้าอิสราเอลได้เป็นเจ้าของชิ้นส่วนและแบบพิมพ์เขียวเหล่านั้นก็สามารถสร้างเครื่องบิน Mirage ได้อีกประมาณ 50 เครื่อง เพื่อทดแทนจำนวนที่สั่งจากฝรั่งเศส แต่ถูกรัฐบาลฝรั่งเศสสั่งกักเอาไว้ 

มิตรใหม่ทั้งสองติดต่อกันทางจดหมายเรื่อยมา แม้ว่าฟรอเอนค์เนทค์จะไม่ใช่คนยิว แต่ก็มีความเห็นอกเห็นใจยิวอยู่เป็นอันมาก เพราะในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ชาวยิวได้หนีตายจากฮิตเลอร์เข้ามาพึงสวิตเซอร์แลนด์เหมือนหนีร้อนมาพึ่งเย็น แต่สวิตเซอร์แลนด์กลับขับไล่ไสส่งชาวยิวเหล่านั้นให้ไปพบกับความตาย ซึ่งฟรอเอนค์เนทค์ถือว่า เป็นความผิดของสวิตเซอร์แลนด์ที่ไม่อาจล้างบาปได้ ฟรอเอนค์เนทค์เป็นวิศวกรฝ่ายพัฒนาที่อายุเพียง 40 ปี ก็สามารถไต่เต้าขึ้นมาอยู่ในระดับสูงของบริษัท Solzer Brothers แล้ว

อิสราเอลได้พบช่องโหว่ของการรักษาความปลอดภัยที่หนาแน่นของฝรั่งเศสเข้าแล้ว ต่อไปนี้ต้องหาทางทะลุทะลวงช่องโหว่นี้ให้กว้างขึ้น สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือทำให้ฟรอเอนค์เนทค์ภักดีต่ออิสราเอลให้ได้เสียก่อน โดย ไซเยียน และนายทหารอิสราเอลอื่น ๆ ได้ส่งข้อมูลในการปรับแต่งเครื่องยนต์ ATA-9 ให้ฟรอเอนค์เนทค์ ซึ่งเป็นสิ่งที่ฟรอเอนค์เนทค์ต้องการเป็นอย่างมากอยู่แล้ว ในที่สุดการติดต่อกันทางจดหมายระหว่างฟรอเอนค์เนทค์กับเพื่อนทหารอิสราเอลทำให้มิตรภาพแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น

คณะกรรมการชุดหนึ่งได้ถูกตั้งขึ้นเพื่อควบคุมและติดตามกรณีของ ฟรอเอนค์เนทค์ โดยมี นายพลอาฮารอน ยาริฟ หัวหน้าหน่วยสืบราชการลับอิสราเอลเป็นประธาน ประกอบไปด้วยคนของกองทัพอากาศและอุตสาหกรรมสร้างเครื่องบินเป็นกรรมการ ผู้ที่สมควรกล่าวถึงอีกสองคนคือ เมียร์ อมิท อดีตหัวหน้าหน่วยสืบราชการลับ และ อัล ชวิมเม ชาวอเมริกันเชื้อสายยิวผู้ซึ่งได้วางรากฐานของอุตสาหกรรมเครื่องบินในอิสราเอลตั้งแต่ ปี 1947 ร่วมกันรับผิดชอบในด้านปฏิบัติการ

ตอนแรกคณะกรรมการตกลงว่าจะติดต่อกับรัฐบาลสวิสอย่างเปิดเผยผ่านทางฟรอเอนค์เนทค์ก่อน โดย อัล ชวิมเม ได้เสนอกับรัฐบาลสวิสว่า อิสราเอลจะขอซื้อส่วนประกอบของ Mirage จำนวน 47 เครื่อง เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนที่ทางอิสราเอลจะมอบความลับอันสำคัญในการปรับแต่งเครื่องยนต์ ATA-9 ให้แก่รัฐบาลสวิสเป็นการตอบแทน รัฐบาลสวิสจึงได้ติดต่อกับฝรั่งเศสและคำตอบจากฝรั่งเศสนั้นทำให้อิสราเอลผิดหวัง คือไม่ให้สวิสขายชิ้นส่วนให้กับอิสราเอล แต่คณะกรรมการเดาว่า คำตอบน่าจะออกมาในด้านลบอยู่ก่อนแล้ว จึงได้เตรียมแผนสองเอาไว้

วิธีการตามแผนสองก็คือ หน่วยสืบราชการลับของอิสราเอลหรือ MOSSAD ได้จัดตั้งบริษัทบังหน้าขึ้นในสวิสเซอร์แลนด์เพื่อ โดยอาจได้รับการช่วยเหลือจาก Marcel Dassault (นามสกุลเดิม Bloch) เจ้าของบริษัท Dassault ซึ่งมีเชื้อสายยิว และอาจต้องการช่วยเหลืออิสราเอล อีกทางหนึ่งอิสราเอลได้ติดต่อกับ ฟรอเอนค์เนทค์ วิศวกรชาวสวิสเซอร์แลนด์ของบริษัทผู้ได้สิทธิบัตรผลิตเครื่องบิน Mirage โดย MOSSAD ได้จัดหานักจิตวิทยา วางแผนมาเป็นอย่างดีเพื่อที่จะโน้มน้าวให้ฟรอเอนค์เนทค์เห็นอกเห็นใจชาวยิว และยอมช่วยหาพิมพ์เขียวของเครื่องบิน จำนวน 150,000 แผ่น และพิมพ์เขียวเครื่องกล 45,000 แผ่น โดยฟรอเอนค์เนทค์ตกลงและคิดว่า ต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งปีจึงจะทำทุกอย่างสำเร็จ ฟรอเอนค์เนทค์ได้เสนอเจ้านายในบริษัทให้ถ่ายพิมพ์เขียวเข้าไมโครฟิล์ม แล้วจะเผาทำลายแบบต้นฉบับ เพื่อการเก็บรักษาที่ง่าย โดยทุกครั้งที่ทำลายจะมีเจ้าหน้าที่ตรวจสอบอย่างเคร่งครัด แต่ฟรอเอนค์เนทค์ได้ซื้อพิมพ์เขียวเก่า ๆ ของเครื่องบินที่คล้าย ๆ กันมาเผาทำลายแทน 

สายลับ MOSSAD ได้เลือกที่จะตีสนิทกับ ฮานส์ สเตรคเกอร์ ชาวเยอรมันที่ทำงานอยู่กับบริษัทขนส่งสวิสชื่อบริษัทรอทซิงเจอร์ และเสนอเงินจำนวนมากเพื่อให้นำพิมพ์เขียวข้ามชายแดนสวิสเข้าไปเยอรมันให้ได้ โดยใช้ระยะเวลาต่อเนื่องหลายเดือน เมื่อขนเข้าเยอรมัน จะมีเครื่องบินอิตาลีบินมารับ แล้วบินกลับประเทศลงจอดยังสนามบินส่วนตัว และมีเครื่องอิสราเอลมารอรับอยู่ ผ่านไปหลายเดือนการส่งเอกสารพิมพ์เขียวไปแล้วกว่าแสนแผ่น สเตรคเกอร์เกิดทำพลาด ประการแรกเขาทำให้คนเห็นขณะนำกล่องบรรจุพิมพ์เขียวขึ้นรถเบนซ์สีดำ และประการที่สองเขาลืมกล่องอีกหนึ่งกล่องไว้ในโกดัง ซึ่งเป็นที่สังเกตของ คาร์ล รอทซิงเจอร์ เจ้าของบริษัทขนส่งที่ชื่อเดียวกับนามสกุลของเขา คาร์ลจึงได้ดึงแบบออกจากกล่องหนึ่งแผ่น และได้พบกับคำว่า Solzer ซึ่งเป็นชื่อของบริษัทสวิสที่ทำธุรกิจในด้านวิจัย และผลิตเครื่องยนต์สำหรับเครื่องบิน ข้างใต้ชื่อบริษัทเขาพบคำว่า License-Senikama ซึ่งหมายถึงบริษัท Solzer ได้รับสิทธิบัตรจากบริษัท Senikama ของฝรั่งเศส และที่สำคัญคือ ข้อความอีกบรรทัดหนึ่งที่มีความหมายว่า “ตามประมวลกฎหมายอาญา ให้รักษาความลับในทางทหารไว้อย่างสูง” 

คาร์ลได้ทราบจากคนงานที่ทำงานใกล้เคียงว่า สเตรคเกอร์ได้เคลื่อนย้ายกล่องกระดาออกไปเป็นระยะเวลาหลายเดือนมาแล้ว เขาจึงได้แจ้งให้ตำรวจทราบ ฝ่ายอิสราเอลซึ่งได้เฝ้าจับตาดูอยู่ตลอดเวลา เมื่อได้ทราบถึงความหละหลวมและพลาดท่าของสเตรคเกอร์ จึงโทรศัพท์บอกเป็นรหัสว่า “ดอกไม้ได้ร่วงโรยเสียแล้ว” เพื่อให้เวลากับฟรอเอนค์เนทค์ ได้หนีทัน แต่ฟรอเอนค์เนทค์ตัดสินใจไม่หนี เขาต้องติดคุกในระหว่างดำเนินคดี 1 ปีเต็ม ทั้งนี้ก็เพราะว่า ทางการสวิสต้องการทราบว่า ความเสียหายมีมากน้อยขนาดแค่ไหนจึงต้องใช้เวลาในการพิจารณาคดี และในที่สุดได้ข้อสรุปว่า ฟรอเอนค์เนทค์ ได้ส่งแบบพิมพ์เขียวเครื่องบิน Mirage ไปให้อิสราเอลเป็นจำนวน 2,000 แผ่น สำหรับชิ้นส่วนเครื่องยนต์ 80,000-100,000 แผ่น สำหรับ Jigs (เครื่องมือประกอบการผลิตชิ้นส่วน) 35,000-40,000 แผ่น สำหรับเครื่องมือ (Tools) 80-100 แผ่น สำหรับตัวเครื่องบิน 1,500 แผ่น สำหรับรายการประกอบแบบ (Specifications)

วันที่ 23 เมษายน 1971 ศาลสวิตเซอร์แลนด์ได้พิพากษาให้ อัลเฟร็ด ฟรอเอนค์เนทค์ ถูกจำคุก 4 ปี 6 เดือน จากการที่ฟรอเอนค์เนทค์ได้ถูกจองจำระหว่างการดำเนินคดี และประกอบกับการประพฤติตัวดี เขาจึงได้รับอิสรภาพเมื่อ 21 กันยายน 1972 สองปีครึ่งหลังจากที่ออกจากคุก ฟรอเอนค์เนทค์ได้เดินทางไปยังอิสราเอล เพื่อชมการบินของเครื่องบินขับไล่ทิ้งระเบิดความเร็ว 2.2 มัค ชื่อว่า Kfir ซึ่งมีพื้นฐานมาจาก Mirage III และ Kfir ได้เป็นกำลังสำคัญของกองทัพอิสราเอลต่อมา

Kfir C.10 BLOCK60 รุ่นปรับปรุงแล้ว

อิสราเอลเคยเสนอขาย Kfir C.10 BLOCK60 รุ่นปรับปรุงแล้ว ให้กองทัพอากาศไทยในราคาลำละ 20 ล้านเหรียญอเมริกัน (ราว 660 ล้านบาท) Israel Aerospace Industries (IAI) เสนอเครื่องขับไล่ Kfir C.10 Block 60 ที่เป็นการนำเครื่องเก่าที่กองทัพอากาศอิสราเอลปลดประจำการไปแล้วในช่วงปี 1990s มาปรับปรุงใหม่ เป็นเครื่องบินที่ขีดความสามารถสูงทัดเทียบเครื่องบินขับไล่ยุคปัจจุบัน โดย Kfir Block 60 สามารถติดอาวุธได้หนักถึง 5.5 ตัน ทั้งอาวุธปล่อยนำวิถีอากาศสู่อากาศ Python 5 และ Derby อาวุธอากาศสู่พื้นความแม่นยำสูงอย่าง Spice และระบบเครือข่าย Link-16 มีรัศมีทำการรบ 1,000 กิโลเมตร และจะบินได้ไกลขึ้นถ้าเติมเชื้อเพลิงทางอากาศ ความเร็วสูงสุดมากกว่า 2 Mach แต่กองทัพอากาศไทยไม่ได้ให้ความสนใจ ด้วยมีเครื่องบินสำหรับภารกิจนี้มีใช้อยู่แล้ว 3 แบบ คือ F-5E/F, F-16 A/B, ADF และ JAS-39 GRIPPEN หากมี Kfir มาใช้อีกแบบจะยิ่งเพิ่มภาระและปัญหาในการบริหารทรัพยากรทั้งบุคลากร (นักบิน ช่างอากาศ ช่างสรรพาวุธ) ตลอดจนค่าใช้จ่ายในเรื่องระบบอาวุธและการซ่อมบำรุงอีกมากมาย 

Kfir C.10 Columbian Air Force

มีหลายความเห็นว่า การจารกรรมพิมพ์เขียว Mirage ของฝรั่งเศสโดยอิสราเอลไม่ใช่เรื่องจริง แต่เป็นเรื่องของฝรั่งเศสที่แอบช่วยเหลืออิสราเอลอย่างลับ ๆ ด้วย ตระกูล Dassualt เป็นชาวฝรั่งเศสที่มีเชื้อสายยิว แต่เท่าที่ได้ทำการสืบค้นข้อมูลมาพบเพียง Tom Cooper นักเขียนชาวออสเตรเลียเพียงรายเดียวเท่านั้นที่นำเสนอความเชื่อในแนวนี้

---

ขอบคุณข้อมูลจาก 
คุณ sillfai pantip.com 
http://www.gunsandgames.net/smf/index.php?topic=54947.msg1318617
http://skyfighter-a2z.html
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=skyman&month=08-2006&date=21&group=1&gblog=7
http://www.magnumphotos.com
http://www.geronimohoorspelen.nl/Special/mossad/achtergronden_mossad_luchtmacht.htm

---

Q : ประกันอะไร? ได้ตั้ง 4 ต่อ!!
A : ก็ประกันภัยรถยนต์จาก @THESHOPTIMES ไง!! 
- ฟรี!!! ประกันภัยอุบัติเหตุส่วนบุคคล (PA) 100,000 บาท
- รับคอมมิชชั่นหรือส่วนลดทันที ในอัตราที่สูงกว่า แถมได้สิทธิซื้อประกัน พ.ร.บ.ราคาถูกตลอดชีพ
- สามารถผ่อนได้สูงสุด 6 งวด ดอกเบี้ย 0% โดยไม่ต้องใช้บัตรเครดิต
- แถมขายดีมีรายได้เพิ่มให้กับตัวเองด้วย
***สนใจติดต่อ Line@ THE SHOPS TIMES คลิก????https://lin.ee/vfTXud9

ภาพถ่ายต้นฉบับของ บทกวี An die Freude (Ode to Joy) ซึ่งประพันธ์โดย Johann Christoph Friedrich (von) Schiller กวีเอกชาวเยอรมัน

Ode to Joy หรือ ปีติศังสกานท์ เป็นคำทั่วไปที่ใช้เรียกเพลงท่อนที่สี่และเป็นท่อนสุดท้ายของ Symphony No. 9 (ซิมโฟนีหมายเลข 9) ของ Ludwig van Beethoven นักประพันธ์เพลงชื่อดังชาวเยอรมัน สำหรับการขับร้อง เพลงนี้ใช้ข้อความจากบทกวี An die Freude (Ode to Joy) ซึ่งประพันธ์โดย Johann Christoph Friedrich (von) Schiller กวีเอกชาวเยอรมันเช่นกัน

Ode หรือ ศังสกานท์ เป็นศัพท์บัญญัติที่คณะอนุกรรมการบัญญัติศัพท์วรรณกรรมบัญญัติขึ้น จากคำ ode ซึ่งหมายถึง บทร้อยกรองประเภทหนึ่ง ที่ประพันธ์ขึ้นเป็นอนุสรณ์ หรือเพื่อสรรเสริญ สดุดี บุคคล สัตว์ สิ่งของ เหตุการณ์ ตลอดจนสิ่งที่เป็นนามธรรม อย่างใดอย่างหนึ่ง ส่วนใหญ่มีความยาวพอสมควร และมีลักษณะสำคัญคือ เป็นบทร้อยกรองที่มีรูปแบบประณีต ซับซ้อน ใช้ภาษาและถ้อยคำที่สูงส่ง สง่างาม มีท่วงทำนองการเขียนเป็นแบบพิธีการ แสดงอารมณ์และความคิดที่สูงส่ง 

คำว่า “ศังสกานท์” เป็นการบัญญัติศัพท์ด้วยวิธีสร้างคำขึ้นใหม่ โดยนำคำภาษาสันสกฤต “ศงฺส”  ซึ่งแปลว่า สรรเสริญ มารวมกับคำ “กานท์” ซึ่งแปลว่าบทกลอน ศังสกานท์ จึงมีความหมายว่า บทกลอนเพื่อสรรเสริญ อย่างไรก็ดี ศัพท์นี้คณะอนุกรรมการบัญญัติศัพท์วรรณกรรมได้คิดขึ้นเพื่อเสนอให้ทดลองใช้กัน ยังไม่ได้ผ่านการรับรองจากคณะกรรมการบัญญัติศัพท์ภาษาไทย
(ที่มา : จดหมายข่าวราชบัณฑิตยสถาน ปีที่ 1 ฉบับที่ 11 พฤศจิกายน 2532)

Ludwig van Beethoven ผู้ประพันธ์เพลง Ode to Joy

Ludwig van Beethoven (17 ธันวาคม พ.ศ. 2313 (ค.ศ. 1770) - 26 มีนาคม พ.ศ. 2370 (ค.ศ. 1827)) เป็นนักประพันธ์เพลงและนักเปียโนชาวเยอรมัน Beethoven ยังคงเป็นหนึ่งในนักประพันธ์เพลงที่ได้รับการยกย่องมากที่สุดในประวัติศาสตร์ดนตรีตะวันตก ผลงานของเขาติดอันดับหนึ่งในละครเพลงคลาสสิกที่มีการแสดงมากที่สุด และขยายช่วงการเปลี่ยนผ่านจากยุคคลาสสิกไปสู่ยุคโรแมนติกในดนตรีคลาสสิก ตามอัตภาพอาชีพของเขาแบ่งออกเป็นช่วงต้น ช่วงกลาง และช่วงปลาย ยุคแรก ๆ ซึ่งเขาเริ่มนำเสนอผลงานนั้น เริ่มจาก พ.ศ. 2345 (ค.ศ. 1802) ถึงราวปี พ.ศ. 2355 (ค.ศ. 1812) ยุค "กลาง" ของเขาแสดงให้เห็นถึงพัฒนาการส่วนบุคคลจากรูปแบบ "คลาสสิก (Classical)" ตามแบบของ Joseph Haydn และ Wolfgang Amadeus Mozart และบางครั้งก็มีลักษณะของความ "เก่งกล้า (Heroic)" ในช่วงเวลานี้เขาเริ่มมีอาการหูหนวกมากขึ้น ในช่วง "ปลาย" ของเขาตั้งแต่ปี พ.ศ. 2355 จนกระทั่งถึงแก่กรรมในปี พ.ศ. 2370 เขาได้ขยายนวัตกรรมทางดนตรีของเขาทั้งรูปแบบและการแสดงทางดนตรี

Beethoven ถึงแก่กรรมเมื่อวันที่ 26 มีนาคม พ.ศ. 2370 อายุ 56 ปี

https://www.youtube.com/watch?v=erWU0NHm1Xg

Johann Christoph Friedrich (von) Schiller ผู้ประพันธ์บทกวี An die Freude (Ode to Joy)

Johann Christoph Friedrich (von) Schiller (10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2302 (ค.ศ. 1759) - 9 พฤษภาคม พ.ศ. 2348 (ค.ศ. 1805)) เป็นนักเขียนบทละคร กวี และปราชญ์ชาวเยอรมัน โดย 17 ปีสุดท้ายของชีวิต Schiller ได้พัฒนามิตรภาพที่มีประสิทธิผลหากค่อนข้างซับซ้อนกับ Johann Wolfgang von Goethe (นักเขียนนิยาย นักเขียนบทละคร นักสิทธิมนุษยชน นักวิทยาศาสตร์ นักปรัชญา และนัการเมืองชาวเยอรมัน) นำไปสู่ช่วงเวลาที่เรียกว่า Weimar Classicism อันเป็นขบวนการวรรณกรรมและวัฒนธรรมของเยอรมัน ซึ่งสังเคราะห์แนวคิดมนุษยนิยมใหม่จากแนวจินตนิยม ลัทธิคลาสสิค และยุคแห่งการรู้แจ้ง สันนิษฐานว่าเป็นการตั้งชื่อตามเมือง Weimar ประเทศเยอรมนี ด้วยนักเขียนชั้นนำของ Weimar Classicism ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ที่นั่น Schiller  และ Goethe ยังทำประพันธ์ผลงานร่วมกันใน Xenien ซึ่งเป็นชุดของบทกวีเสียดสีสั้น ๆ ที่ทั้ง Schiller และ Goethe ต่างท้าทายวิสัยทัศน์เชิงปรัชญาของฝ่ายที่ไม่เห็นด้วย

อนุสาวรีย์ของ Goethe (ซ้าย) และ Schiller (ขวา) สองเสาหลักแห่งวรรณคดีเยอรมัน

Ode to Joy ตัดตอนจาก ซิมโฟนีหมายเลข 9 ของ Beethoven ซึ่งกล่าวว่า เขาได้รับแรงบันดาลใจในการประพันธ์ซิมโฟนีนี้จากบทกวี  An die Freude (Ode to Joy) ของ Johann Christoph Friedrich (von) Schiller ความพิเศษของ ซิมโฟนีหมายเลข 9 ในช่วงเกิดขึ้นมีหลายเรื่อง ด้วยเป็นผลงานการประพันธ์ซิมโฟนีชิ้นสุดท้ายของ Beethoven การสร้างความประทับใจอย่างมากมายในขณะออกแสดงครั้งแรก ณ กรุงเวียนนาในปี พ.ศ. 2377 (ค.ศ. 1824) ซึ่งขณะนั้น Beethoven ได้สูญเสียการได้ยินไปแล้ว และอีกหนึ่งความพิเศษคือในท่อนที่ 4 ซึ่งเป็นท่อนสุดท้ายของซิมโฟนี Beethoven ได้นำบทกวี  An die Freude มาให้นักร้องขับร้อง โดยให้เสียงร้องมีความสำคัญเท่าเครื่องดนตรีในวง หลังออกแสดงครั้งแรก เพลงนี้ยิ่งมีความหมายต่อทั้งโลกอย่างมากมายจนทุกวันนี้

Ode to Joy ถูกนำมาใช้เป็น "เพลงชาติของยุโรป (Anthem of Europe)" เป็นเพลงชาติที่ใช้โดยสององค์กร ได้แก่ สภายุโรปในปี พ.ศ. 2515 และต่อมาโดยสหภาพยุโรป (EU) ในปีพ.ศ. 2514 รัฐสภาแห่งสภายุโรปได้ตัดสินใจเสนอให้นำบทเพลง "Ode to Joy" จากเพลงซิมโฟนีหมายเลข 9 ของ Beethoven มาใช้เป็นเพลงประจำสภายุโรปในฐานะตัวแทนของยุโรปทั้งหมด โดยนำข้อเสนอแนะของ Richard von Coudenhove-Kalerg นักการเมืองชาวออสเตรียในปี พ.ศ. 2498 โดยทั่วไปแล้วเพลงของ Beethoven ถูกมองว่าเป็นทางเลือกที่เหมาะสมสำหรับเพลงประจำชาติยุโรป คณะกรรมการรัฐมนตรีของสภายุโรปได้ประกาศเพลงประจำชาติยุโรปอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 19 มกราคม พ.ศ. 2515 ณ เมืองสตราสบูร์ก : ท่อนโหมโรงของ "Ode to Joy" อันเป็นท่อนที่ 4 ของซิมโฟนีหมายเลข 9 ของ Ludwig van Beethoven ผู้ควบคุมวง Herbert von Karajan ถูกขอให้เรียบเรียงเพื่อการบรรเลงเครื่องดนตรีสามชุด สำหรับการแสดงเดี่ยวเปียโน, สำหรับเครื่องดนตรีประเภทเครื่องเป่า และสำหรับวงดุริยางค์ซิมโฟนี และเขาได้ดำเนินการการแสดงเพื่อใช้ในการบันทึกเสียงอย่างเป็นทางการ 

Herbert von Karajan

Ode to Joy ในฐานะเพลงประจำชาติยุโรปได้รับการเปิดตัวในวันยุโรปในปี พ.ศ. 2515 (ค.ศ. 1972) ในปี พ.ศ. 2528 (ค.ศ. 1985) ผู้นำรัฐและรัฐบาลของสหภาพยุโรปได้ใช้เพลงนี้เป็นเพลงชาติอย่างเป็นทางการของประชาคมยุโรปในขณะนั้น ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2536 (ค.ศ. 1993) สหภาพยุโรป ไม่ได้มีจุดมุ่งหมายให้ Ode to Joy แทนที่เพลงชาติของประเทศสมาชิก แต่ใช้เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองค่านิยมที่ชาวยุโรปทั้งหมดมีร่วมกัน ตลอดจนความสามัคคีในความหลากหลาย เป็นการแสดงออกถึงอุดมคติของยุโรปที่รวมกันเป็นหนึ่ง เสรีภาพ สันติภาพ และความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน และจะต้องรวมอยู่ในรัฐธรรมนูญยุโรปพร้อมกับสัญลักษณ์อื่น ๆ ของยุโรป

อย่างไรก็ตาม สนธิสัญญาที่ล้มเหลวในการให้สัตยาบัน และถูกแทนที่ด้วยสนธิสัญญา Lisbon ซึ่งไม่ปรากฏสัญลักษณ์ใด ๆ ต่อมาจึงมีการประกาศญลักษณ์แนบมากับสนธิสัญญา ซึ่งประเทศสมาชิกสิบหกประเทศได้รับรองสัญลักษณ์ที่เสนออย่างเป็นทางการ รัฐสภายุโรปจึงตัดสินใจว่าจะใช้เพลงเพลงประจำชาติยุโรปให้มากขึ้น เช่น ในโอกาสที่เป็นทางการ ในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2551 รัฐสภาได้เปลี่ยนกฎขั้นตอนเพื่อให้เล่นเพลงประจำชาติยุโรปในพิธีเปิดรัฐสภาหลังการเลือกตั้ง และในการประชุมอย่างเป็นทางการ

https://www.youtube.com/watch?v=Jo_-KoBiBG0

"Ode to Joy" เป็นเพลงประจำสภายุโรป (CoE) และสหภาพยุโรป (EU) ในบริบทของ CoE เพลงนี้ถูกใช้เพื่อเป็นตัวแทนของยุโรปทั้งหมด ในบริบทของสหภาพยุโรป เพลงนี้ใช้เพื่อเป็นตัวแทนของสหภาพและประชาชน ใช้ในโอกาสต่าง ๆ เช่น วันยุโรป และกิจกรรมที่เป็นทางการ เช่น การลงนามในสนธิสัญญา รัฐสภายุโรปพยายามที่จะใช้ประโยชน์จากดนตรีให้มากขึ้น Hans-Gert Pöttering ประธานแห่งรัฐสภายุโรปในขณะนั้นกล่าวว่า เขารู้สึกซาบซึ้งใจเมื่อได้ยินเพลง "Ode to Joy" อันเป็นเพลงประจำรัฐสภายุโรป ในระหว่างการเยือนอิสราเอล และเห็นว่า ควรจะใช้ในยุโรปให้บ่อยขึ้น

Ode to Joy ได้รับการบันทึกเป็นพิเศษโดย Berlin Radio Symphony Orchestra ใน Version ที่มีลักษณะ "สุภาพ เรียบร้อย และเข้มแข็ง"

Deutschlandfunk สถานีวิทยุสาธารณะของเยอรมนี ได้ออกอากาศเพลงประจำชาติยุโรปร่วมกับ Deutschlandlied เพลงชาติของเยอรมนี ก่อนเที่ยงคืนตั้งแต่วันส่งท้ายปีเก่า พ.ศ. 2549 ทั้งสองเพลงได้รับการบันทึกเป็นพิเศษโดย Berlin Radio Symphony Orchestra ใน Version ที่มีลักษณะ "สุภาพ เรียบร้อย และเข้มแข็ง" ในพิธีลงนามสนธิสัญญา Lisbon พ.ศ. 2550 ผู้มีอำนาจเต็มของประเทศสมาชิก 27 ประเทศของสหภาพยุโรปได้เข้าร่วม ในขณะที่มีการบรรเลงเพลง "Ode to Joy" และคณะนักร้องประสานเสียงของเด็ก ๆ ชาวโปรตุเกส 26 คนร้องเพลงต้นฉบับด้วยภาษาเยอรมัน

สาธารณรัฐโคโซโวได้ใช้ "Ode to Joy" เป็นเพลงชาติจนกระทั่งมีเพลง “Europe” เป็นเพลงชาติของตัวเอง

ในปี พ.ศ. 2551 (ค.ศ. 2008) สาธารณรัฐโคโซโวได้ใช้ "Ode to Joy" เป็นเพลงชาติจนกระทั่งมีเพลง “Europe” เป็นเพลงชาติของตัวเอง และเล่นเพลงนี้เมื่อมีการประกาศเอกราช เพื่อเป็นการแสดงถึงบทบาทของสหภาพยุโรปในการที่โคโซโวได้รับเอกราชจากเซอร์เบีย "Ode to Joy" ที่เรียบเรียงในเจ็ดรูปแบบที่แตกต่างกัน ถูกนำมาใช้ในวันที่ 18 มิถุนายน พ.ศ. 2558 (ค.ศ. 2015) ระหว่างพิธีเฉลิมฉลองผู้เป็นสมาชิกสภาวิจัยแห่งยุโรป (European Research Council : ERC) คนที่ 5,000 เพื่อแสดงถึงความสำเร็จของการวิจัยของยุโรป "Ode to Joy" ถูกใช้เป็นเพลงประจำกอบการแข่งขันฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติยุโรปปี พ.ศ. 2559 (ค.ศ. 2016) และการแข่งขันฟุตบอลฟุตบอลโลก พ.ศ. 2561 (ค.ศ. 2018) รอบคัดเลือกของยุโรปเมื่อเริ่มต้นของทุกนัดการแข่งขัน ในปี พ.ศ. 2560 สมาชิกรัฐสภาแห่งสหราชอาณาจักรจากพรรคแห่งชาติสก็อตแลนด์ได้ผิวปากก่อน แล้วร้องเพลง "Ode to Joy" ระหว่างการลงคะแนนที่รัฐสภาเพื่อประท้วง Brexit ในปี พ.ศ. 2561 (ค.ศ. 2018) เพลงชาติญี่ปุ่นและ "Ode to Joy" เพลงประจำชาติแห่งสหภาพยุโรป ได้ถูกบรรเลงระหว่างการลงนามอย่างเป็นทางการของข้อตกลงหุ้นส่วนเศรษฐกิจสหภาพยุโรป-ญี่ปุ่น ณ กรุงโตเกียว "Ode to Joy" เพลงประจำชาติยุโรปมักจะถูกนำมาบรรเลงเมื่อมีการลงนามในข้อตกลงทางเศรษฐกิจหรือการเมืองอย่างเป็นทางการระหว่างสหภาพยุโรปกับรัฐบาลต่างประเทศ 

https://www.youtube.com/watch?v=E9dLGDCdg3g

"Rise, O Voices of Rhodesia" เพลงชาติของอดีตสาธารณรัฐโรดีเซีย และอดีตสาธารณรัฐซิมบับเวโรดีเซีย (สาธารณรัฐซิมบับเวในปัจจุบัน) ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2517 (ค.ศ. 1974) ถึง พ.ศ. 2522 (ค.ศ. 1979) ก็ใช้ทำนองเพลง "Ode to Joy" ด้วย 

"Rise, O Voices of Rhodesia" เพลงชาติของอดีตสาธารณรัฐโรดีเซีย (สาธารณรัฐซิมบับเวในปัจจุบัน) ก็ใช้ทำนองเพลง "Ode to Joy" ด้วย

https://www.youtube.com/watch?v=fd9ndlieJxg

---

Q : ประกันอะไร? ได้ตั้ง 4 ต่อ!!
A : ก็ประกันภัยรถยนต์จาก @THESHOPTIMES ไง!! 
>> ฟรี!!! ประกันภัยอุบัติเหตุส่วนบุคคล (PA) 100,000 บาท
>> รับคอมมิชชั่นหรือส่วนลดทันที ในอัตราที่สูงกว่า แถมได้สิทธิซื้อประกัน พ.ร.บ.ราคาถูกตลอดชีพ
>> สามารถผ่อนได้สูงสุด 6 งวด ดอกเบี้ย 0% โดยไม่ต้องใช้บัตรเครดิต
>> แถมขายดีมีรายได้เพิ่มให้กับตัวเองด้วย
***สนใจติดต่อ Line@ THE SHOPS TIMES คลิก????https://lin.ee/vfTXud9

ข่าวลือ คือ "เรื่องเล่าที่มีการอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากคนสู่คน และเกี่ยวข้องกับวัตถุ เหตุการณ์ หรือประเด็นที่เป็นประเด็นสาธารณะ" หรืออีกความหมายหนึ่งคือ ข่าวที่พูดกันไปทั่ว แต่ไร้หลักฐานยืนยัน

โลกใบนี้ ข่าวลือสามารถแพร่หลายได้เร็วและไกลมากกว่าข่าวจริง อย่าว่าแต่บ้านเราเลย แม้ในประเทศที่เจริญสุดขีดอย่างสหรัฐอเมริกาก็ยังมีข่าวลือที่เรียกว่า ทฤษฏีสมคบคิด (Conspiracy theories) เกิดขึ้นมากมาย

ในทางสังคมศาสตร์ ข่าวลือเกี่ยวข้องกับรูปแบบของคำแถลงของความจริงที่ไม่ได้รับการยืนยันอย่างรวดเร็วหรือไม่เคยปรากฏมาก่อน นอกจากนี้มีนักวิชาการบางคนระบุว่า ข่าวลือเป็นส่วนหนึ่งของการโฆษณาชวนเชื่อ การศึกษาทางสังคมวิทยา จิตวิทยา และการสื่อสารจึงมีคำจำกัดความของคำว่า ข่าวลือ ที่แตกต่างหลากหลาย

ข่าวลือยังมักถูกกล่าวถึงเกี่ยวกับ "ข้อมูลที่ผิด" และ "การบิดเบือนข้อมูล" (อดีตมักถูกมองว่าเป็นเท็จและหลังถูกมองว่าเป็นเท็จโดยจงใจ แม้ว่ามักจะมาจากแหล่งข่าวของรัฐบาลที่มอบให้กับสื่อหรือรัฐบาลต่างประเทศ) ข่าวลือจึงมักถูกมองว่าเป็นรูปแบบเฉพาะของแนวคิดในการสื่อสารในรูปแบบอื่น ๆ 

German William Stern

การวิจัยทางสังคมศาสตร์ของฝรั่งเศสและเยอรมันเกี่ยวกับข่าวลือเพื่อหาคำจำกัดความทางวิชาการสมัยใหม่ งานวิจัยบุกเบิกของ German William Stern ในปี พ.ศ. 2445 (ค.ศ. 1902) Stern ทำการทดลองเรื่องของข่าวลือกับ "กลุ่มตัวอย่าง" ที่ทำการถ่ายทอดเรื่องราวจาก "ปากต่อปาก" โดยไม่มีสิทธิ์พูดซ้ำหรืออธิบาย เขาพบว่า เรื่องราวสั้นลงและเปลี่ยนแปลงไปเมื่อถึงจุดสิ้นสุดของห่วงโซ่ ลูกศิษย์ของเขาซึ่งเป็นผู้บุกเบิกในศาสตร์ด้านนี้อีกคนหนึ่งคือ Gordon Allport การทดลองนี้คล้ายกับ "เกมกระซิบต่อกันจากหัวแถวถึงท้ายแถวสำหรับเด็ก"

"จิตวิทยาแห่งข่าวลือ" ("A Psychology of Rumour") ตีพิมพ์โดย Robert H. Knapp ในปี พ.ศ. 2487 (ค.ศ. 1944) รายงานการวิเคราะห์ข่าวลือมากกว่าหนึ่งพันครั้งในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ซึ่งตีพิมพ์ในคอลัมน์ "Rumour Clinic" ของ Boston Herald ได้ให้นิยามข่าวลือว่า

"ข้อเสนอสำหรับความเชื่อเกี่ยวกับการอ้างอิงเฉพาะที่เผยแพร่ โดยไม่มีการตรวจสอบอย่างเป็นทางการ ข่าวลือที่มีคำจำกัดความอย่างน่ากลัวจึงเป็นเพียงกรณีพิเศษของการสื่อสารทางสังคมที่ไม่เป็นทางการ ซึ่งรวมถึงตำนาน เรื่องบอกเล่าสืบต่อกันมา และอารมณ์ขันในปัจจุบัน จากตำนานและเรื่องบอกเล่าสืบต่อกันมา มีความโดดเด่นด้วยการเน้นที่หัวข้อที่มีอารมณ์ขันจากการออกแบบมาเพื่อกระตุ้นเสียงหัวเราะ ข่าวลือใช้ในการทำให้เกิดความเชื่อ

Knapp ได้ระบุลักษณะพื้นฐานสามประการที่ใช้กับข่าวลือ คือ

1.) ถ่ายทอดแบบปากต่อปาก

2.) ให้ "ข้อมูล" เกี่ยวกับ "บุคคล เหตุการณ์ หรือเงื่อนไข" และแสดงและสนอง "ความต้องการทางอารมณ์ของชุมชน"

3.) สิ่งสำคัญสำหรับคำจำกัดความนี้และลักษณะเฉพาะคือ การเน้นที่การถ่ายทอด (คำพูดจากปากต่อปาก ซึ่งต่อมาได้ยินและรายงานในหนังสือพิมพ์) เกี่ยวกับเนื้อหา ("เฉพาะเรื่อง" หมายความว่าสามารถแยกแยะได้จากเรื่องเล็กน้อยและเรื่องส่วนตัวหรือประเด็นสาธารณะ) และการรับ ("ความต้องการทางอารมณ์ของชุมชน" แสดงให้เห็นว่า ถึงแม้ว่าจะได้รับข่าวลือจากบุคคลที่เป็นปัจเจก แต่ก็ปัจเจกบุคคลก็ไม่ได้เข้าใจในรายละอียด ทั้งตัวชุมชน หรือเงื่อนไขทางสังคม)

จากการศึกษาคอลัมน์หนังสือพิมพ์ Knapp ได้แบ่งข่าวลือออกเป็นสามประเภท

1.) ข่าวลือเรื่องเพ้อฝัน (Pipe dream rumors) สะท้อนความปรารถนาของสาธารณชนและผลลัพธ์ที่ต้องการ เช่น น้ำมันสำรองของญี่ปุ่นมีน้อย และสงครามโลกครั้งที่สองกำลังจะสิ้นสุดลงในไม่ช้า

2.) ข่าวลือเรื่องสะพรึงกลัวหรือสะท้อนถึงผลลัพธ์ที่น่ากลัว (Bogie or fear rumors) เช่น การโจมตีโดยไม่คาดคิดของศัตรูกำลังจะเกิดขึ้น

3.) ข่าวลือที่ยั่วยุให้เกิดการบ่อนทำลายความจงรักภักดีของกลุ่ม หรือความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล (Wedge-driving rumors) เช่น ชาวอเมริกันคาทอลิกกำลังพยายามหลีกเลี่ยงร่างกฎหมายบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับศาสนา ชาวเยอรมัน-อเมริกัน, อิตาเลียน-อเมริกัน, ญี่ปุ่น-อเมริกัน ไม่ภักดีต่อสหรัฐอเมริกา

Knapp ยังพบว่าข่าวลือเชิงลบมีแนวโน้มที่จะแพร่กระจายมากกว่าข่าวลือเชิงบวก ประเภทเหล่านี้ยังแยกความแตกต่างระหว่างข่าวลือเชิงบวก (pipe dream) และเชิงลบ (Bogie และ Wedge-driving rumors)

ในการศึกษาปี พ.ศ. 2490 (ค.ศ. 1947) The Psychology of Rumour, Gordon Allport และ Leo Postman ได้สรุปว่า "ในขณะที่ข่าวลือแพร่สะพัด ข่าวลือนั้นก็สั้นลง กระชับขึ้น เข้าใจ และบอกได้ง่ายขึ้น" ข้อสรุปนี้มีพื้นฐานมาจาก การทดสอบการแพร่กระจายข้อความระหว่างบุคคล ซึ่งพบว่าประมาณ 70% ของรายละเอียดในข้อความหายไปในการส่งต่อแบบปากต่อปากใน 5-6 ครั้งแรก

ในการทดลอง ผู้เข้าร่วมการทดลองได้แสดงภาพประกอบ และให้เวลาในการดู จากนั้นพวกเขาถูกขอให้อธิบายฉากจากความทรงจำไปยังตัวแบบทดสอบที่สอง จากนั้นให้ผู้ทดสอบคนที่ 2 อธิบายฉากนี้กับคนที่สาม เป็นต้น บันทึกการบอกต่อของแต่ละคน กระบวนการนี้ถูกทำซ้ำแล้วซ้ำอีก โดยมีภาพประกอบต่างกันโดยมีการตั้งค่าและเนื้อหาต่างกันมาก

Allport และ Postman ใช้คำศัพท์สามคำเพื่ออธิบายความเคลื่อนไหวของข่าวลือ ได้แก่ การปรับระดับ การลับคม และการดูดกลืน การปรับระดับหมายถึงการสูญเสียรายละเอียดในระหว่างกระบวนการส่ง เพิ่มความคมชัดในการเลือกรายละเอียดบางอย่างที่จะส่ง และการดูดซึมไปสู่การบิดเบือนในการส่งข้อมูลอันเป็นผลมาจากแรงจูงใจในจิตใต้สำนึก

มีการสังเกตการซึมซับเมื่อผู้ทดลองบรรยายภาพประกอบ ตามที่ควรจะเป็น แต่ไม่เป็นที่พวกเขาเป็นจริง ตัวอย่างเช่น ในภาพประกอบที่แสดงฉากการต่อสู้ ผู้ทดสอบมักจะรายงานรถพยาบาลอย่างไม่ถูกต้องในพื้นหลังของภาพประกอบว่า บรรทุก "เวชภัณฑ์" โดยที่จริงแล้ว มันคือ กล่องที่มีเครื่องหมาย "TNT (102)" อย่างชัดเจน"

การรับรู้ทางสังคม ในปี พ.ศ. 2547 Prashant Bordia และ Nicholas DiFonzo ได้ตีพิมพ์หนังสือ Problem Solving in Social Interactions on the Internet : Rumor As Social Cognition และพบว่าการส่งข่าวลือน่าจะสะท้อนถึง "กระบวนการอธิบายโดยรวม" ข้อสรุปนี้มีพื้นฐานมาจากการวิเคราะห์ กระดานข้อความที่เก็บถาวรซึ่งมีการเข้ารหัสและวิเคราะห์คำสั่ง พบว่า 29% (ส่วนใหญ่) ของข้อความในการอภิปรายเหล่านี้สามารถเข้ารหัสเป็นข้อความ "สร้างความรู้สึก" ซึ่งเกี่ยวข้องกับ "ความพยายามในการแก้ปัญหา" มีข้อสังเกตว่าการสนทนาที่เหลือสร้างขึ้นจากข้อความเหล่านี้ เป็นการตอกย้ำแนวคิดในการแก้ปัญหาร่วมกัน นักวิจัยยังพบว่า ข่าวลือแต่ละอันผ่านรูปแบบการพัฒนาสี่ขั้นตอน ซึ่งมีการแนะนำข่าวลือเพื่อการอภิปราย ข้อมูลได้รับการอาสาและอภิปราย และในที่สุดก็มีการลงมติหรือหมดความสนใจ

สำหรับการศึกษานี้ มีการรวบรวมการสนทนาที่เก็บถาวรเกี่ยวกับข่าวลือบนอินเทอร์เน็ตและเครือข่ายคอมพิวเตอร์อื่น ๆ เช่น BITnet ตามกฎแล้ว การสนทนาแต่ละครั้งจะมีการโพสต์ข้อความอย่างน้อยห้าข้อความในช่วงเวลาอย่างน้อยสองวัน ถ้อยแถลงถูกเข้ารหัสให้เป็นหนึ่งในสิ่งต่อไปนี้ : รอบคอบ วิตกกังวล ตรวจสอบ สอบปากคำ การให้ข้อมูล ความเชื่อ ความไม่เชื่อ การแสดงความรู้สึก พูดนอกเรื่อง หรือไม่สามารถเข้ารหัสได้ การอภิปรายข่าวลือแต่ละครั้งได้รับการวิเคราะห์ตามระบบการเข้ารหัสนี้ ระบบการเข้ารหัสที่คล้ายคลึงกัน ซึ่งอิงจากการวิเคราะห์ทางสถิติถูกนำไปใช้กับการอภิปรายแต่ละครั้งโดยรวม และรูปแบบสี่ขั้นตอนดังกล่าวของการอภิปรายข่าวลือก็ปรากฏขึ้น

4 องค์ประกอบในการจัดการข่าวลือ

>> ประการแรก ความวิตกกังวล (สถานการณ์และบุคลิกภาพ) คือเมื่อคนที่มีบุคลิกวิตกกังวลมากกว่า หรือคนที่ อยู่ในสถานการณ์ที่วิตกกังวลมีแนวโน้มที่จะสร้างข่าวลือเพื่อบรรเทาความไม่มั่นคงของพวกเขา

>> องค์ประกอบที่สองของการจัดการข่าวลือคือความคลุมเครือ ความคลุมเครือคือการที่ใครบางคนไม่แน่ใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นพวกเขาจึงลงเอยที่เลวร้ายที่สุด

>> องค์ประกอบที่สามคือความสำคัญของข้อมูล ข้อมูลเป็นกุญแจสำคัญ และหากข้อมูลนั้นไม่น่าสนใจหรือไม่สนใจผู้คน ก็จะไม่มีข่าวลือ แต่ข้อมูลมักจะเป็นเท็จ ข้อมูลยังสามารถคลุมเครือได้

>> องค์ประกอบสุดท้ายของการจัดการข่าวลือคือ ความน่าเชื่อถือ ข่าวลือมักแพร่กระจายโดยแหล่งที่ไม่น่าเชื่อถือ ข่าวลือนั้นไม่น่าเชื่อถือเว้นแต่จะได้รับการพิสูจน์ว่าเป็นความจริง นั่นคือเหตุผลที่คนบอกว่าอย่าไว้ใจหนังสือพิมพ์

กลยุทธ์การสื่อสารทางการเมือง ข่าวลือมีบทบาทสำคัญในการเมืองมาโดยตลอด โดยข่าวลือเชิงลบเกี่ยวกับฝ่ายตรงข้ามมักจะมีประสิทธิภาพมากกว่าข่าวลือเชิงบวกเกี่ยวกับด้านของตัวเอง "การโฆษณาชวนเชื่อ ถูกกำหนดอย่างเป็นกลางว่าเป็นรูปแบบการโน้มน้าวใจอย่างมีจุดมุ่งหมาย อย่างเป็นระบบ ซึ่งพยายามโน้มน้าวอารมณ์ทัศนคติความคิดเห็นและการกระทำของกลุ่มเป้าหมายเฉพาะ เพื่อวัตถุประสงค์ทางอุดมการณ์การเมืองหรือเชิงพาณิชย์ ผ่านการส่งข้อความด้านเดียวที่มีการควบคุม (ซึ่งอาจจะใช่ หรืออาจจะไม่ใช่ข้อเท็จจริง) ผ่านช่องทางสื่อมวลชนและสื่อทางตรง องค์กรโฆษณาชวนเชื่อจ้างนักโฆษณาชวนเชื่อที่มีส่วนร่วมในการโฆษณาชวนเชื่อ - การสร้างและเผยแพร่รูปแบบการโน้มน้าวใจดังกล่าว" Richard Alan Nelson, A Chronology and Glossary of Propaganda in the United States, พ.ศ. 2539

ในอดีต การวิจัยเกี่ยวกับข่าวลือส่วนใหญ่มาจากแนวทางทางจิตวิทยา (ตามข้อสรุปของ Allport และ DiFonzio ข้างต้น) โดยเฉพาะอย่างยิ่งการมุ่งเน้นที่ข้อความเกี่ยวกับความจริงที่น่าสงสัย (เป็นเท็จอย่างยิ่งต่อหูของผู้ฟังบางคน) หมุนเวียนด้วยวาจาจากคนสู่คน นักวิชาการให้ความสนใจข่าวลือทางการเมืองอย่างน้อยซึ่งเก่าแก่พอ ๆ กับสำนวนโวหารของ Aristotle อย่างไรก็ตาม ไม่นานมานี้มีความสนใจอย่างต่อเนื่องและการพัฒนาแนวความคิดมุ่งไปที่การใช้ข่าวลือทางการเมือง นอกเหนือบทบาทในสถานการณ์สงคราม แทบไม่มีการดำเนินการใด ๆ จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ว่าสื่อรูปแบบต่าง ๆ และเงื่อนไขทางประวัติศาสตร์-วัฒนธรรมอาจเอื้อต่อการแพร่กระจายของข่าวลือได้อย่างไร

การเกิดขึ้นของอินเทอร์เน็ตในฐานะเทคโนโลยีสื่อใหม่ได้แสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้ใหม่ ๆ สำหรับการแพร่กระจายข่าวลืออย่างรวดเร็วในขณะที่เว็บไซต์ debunking (ข้อเท็จจริงหักล้าง) เช่น snopes.com, urbanlegend.com และ factcheck.org แสดงให้เห็น ก่อนหน้านี้ยังไม่มีการวิจัยใดที่พิจารณาถึงรูปแบบหรือรูปแบบของข่าวลือที่จงใจเลือกโดยเจตนาเพื่อวัตถุประสงค์ทางการเมืองในสถานการณ์เฉพาะ (แม้ว่าความสนใจอย่างมีนัยสำคัญต่อพลังของข่าวลือสำหรับการโฆษณาชวนเชื่อสงครามที่เผยแพร่โดยสื่อมวลชนนั้นเป็นที่นิยมตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ส่วนหนึ่งของศตวรรษที่ 21 นักวิชาการด้านกฎหมายบางคนได้ให้ความสำคัญกับการใช้ข่าวลือทางการเมือง แม้ว่าแนวความคิดของพวกเขาจะยังคงเป็นเรื่องเกี่ยวกับจิตวิทยาทางสังคม และเป็นการแก้ปัญหาของพวกเขาเนื่องจากปัญหาสาธารณะมาจากมุมมองของนักวิชาการด้านกฎหมาย ซึ่งส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับกฎหมายหมิ่นประมาทและความเป็นส่วนตัว และความเสียหายต่อชื่อเสียงส่วนตัว

Jayson Harsin

Jayson Harsin ผู้ซึ่งทำการศึกษาการสื่อสารทางการเมืองในปี พ.ศ. 2549 นำเสนอแนวคิดของ "ระเบิดข่าวลือ (ข่าวลือที่แพร่กระจายอย่างรวดเร็วและกว้างขวาง)" เพื่อตอบสนองต่อปรากฏการณ์เชิงประจักษ์ที่แพร่หลายของการสื่อสารที่ลือชื่อในความสัมพันธ์ร่วมสมัยระหว่างสื่อและการเมือง โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายในการบรรจบกันที่ซับซ้อน สื่อหลากหลายรูปแบบ ตั้งแต่โทรศัพท์มือถือและอินเทอร์เน็ต วิทยุ ทีวี และสิ่งพิมพ์ Harsin เริ่มต้นด้วยคำจำกัดความที่แพร่หลายของข่าวลือว่า เป็นคำกล่าวอ้างที่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับความจริง และมักไม่มีที่มาที่แน่ชัด แม้ว่าต้นกำเนิดและเจตนาของลัทธิหรือพรรคพวกจะชัดเจนก็ตาม จากนั้นเขาก็ถือว่ามันเป็นกลยุทธ์เชิงโวหารเฉพาะในบริบทปัจจุบันของสื่อและการเมืองในหลากหลายสังคม สำหรับ Harsin "ระเบิดข่าวลือ" ขยายคำจำกัดความของข่าวลือไปสู่แนวคิดการสื่อสารทางการเมืองด้วยคุณสมบัติดังต่อไปนี้

>> วิกฤตของการตรวจสอบอาจเป็นแง่มุมที่สำคัญและเป็นอันตรายทางการเมืองมากที่สุดของข่าวลือ Berenson (1952) ให้คำจำกัดความข่าวลือว่าเป็นข้อความโน้มน้าวใจที่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่ขาด 'มาตรฐานของหลักฐานที่ปลอดภัย' (Pendleton 1998)

>> บริบทของความไม่แน่นอนหรือความวิตกกังวลของสาธารณชนเกี่ยวกับกลุ่ม บุคคล หรือสาเหตุทางการเมือง ซึ่งข่าวลือแพร่สะพัดหรือส่งต่อไปยังฝ่ายตรงข้าม

>> การเข้าข้างอย่างชัดเจนแม้ว่าจะมีแหล่งที่ไม่ระบุชื่อ (เช่น "ที่ปรึกษาประธานาธิบดีที่ไม่เผยนาม") ซึ่งแสวงหาผลประโยชน์ทางการเมืองจากการแพร่กระจายของข่าวลือ

>> การแพร่กระจายอย่างรวดเร็วผ่านสังคมสื่อกลางทางอิเล็กทรอนิกส์ที่พัฒนาอย่างมากจนข้อมูลข่าวสารสามารถเดินทางได้อย่างรวดเร็ว

ข่าวลวง ข่าวลือ มลพิษทางข้อมูลในโซเชียลมีเดีย และเว็บ จาก การสำรวจร่วมสมัยเกี่ยวกับ ความทันสมัย ​​ความท้าทาย และโอกาส

นอกจากนี้ Harsin ยังพบ "ระเบิดข่าวลือ" ในรูปแบบการสื่อสารอื่น ๆ เช่น การบิดเบือนข้อมูล (ข้อมูลเท็จโดยเจตนา) และการโฆษณาชวนเชื่อ ขณะที่ข่าวลือถูกคนอื่นดู อย่างไรก็ตาม เขาได้ทำการแยกความแตกต่างจากแนวคิดเหล่านี้เช่นกัน เนื่องจากข้อมูลเท็จมักเกี่ยวข้องกับรัฐบาลมากจนเกินไป และการโฆษณาชวนเชื่อคือความพยายามที่จะควบคุมความคิดเห็นโดยไม่คำนึงถึงจริยธรรมและความถูกต้องของข้อความ ในทำนองเดียวกัน "ลูกข่าง" ("Spin") เป็นศัพท์ทั่วไปสำหรับการสื่อสารทางการเมืองเชิงกลยุทธ์ที่พยายามวางกรอบหรือจัดโครงสร้างใหม่ให้กับเหตุการณ์หรือคำแถลงในลักษณะที่สร้างผลประโยชน์ทางการเมืองให้กับฝ่ายหนึ่ง แล้วเป็นอันตรายต่ออีกฝ่ายหนึ่ง แม้ว่าโดยพื้นฐานแล้วมันอาจเป็นเพียงข้อมูลที่ถูกทำให้เข้าใจผิด (Red herring )

นอกจากนี้ "การรณรงค์หาเสียง" ยังเป็นคำที่หมายถึงความพยายามร่วมกันเพื่อโจมตีตัวบุคคลอย่างหลวม ๆ "ระเบิดข่าวลือ" ไม่เหมือนกับ "การรณรงค์หาเสียง" ระเบิดข่าวลือไม่จำเป็นต้องเกี่ยวข้องกับการทำให้เสียชื่อเสียง (เช่นในกรณีเช่นในการอ้างสิทธิ์ในการบุกอิรักและ 9/11 หรืออาวุธทำลายล้างสูงที่ถูกย้ายไปซีเรีย) "ลูกข่าง" ยังหมายถึงเหตุการณ์และการจัดฉากใหม่อีกด้วย ตัวข่าวลือก็อาจพยายามสร้างเหตุการณ์ขึ้นมาเองก็เป็นได้

ระเบิดข่าวลือ สามารถถูกมองว่า มีลักษณะบางอย่างของแนวคิดทั่วไปเหล่านี้ แต่ระเบิดข่าวลือเกิดขึ้นในเงื่อนไขทางวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ที่เฉพาะเจาะจงมาก และไม่ได้เกี่ยวข้องกับข่าวลือระหว่างบุคคลเลยแบบปากต่อหู เนื่องจากมีการวิจัยข่าวลือที่น่าสนใจมาก พวกเขาเริ่มต้นในสายสัมพันธ์ระหว่าง "ผู้บิดเบือนข้อมูล" โดยเจตนากับสื่อ ไม่ว่าจะเป็นข่าวทางโทรทัศน์ ทอล์คโชว์ หนังสือพิมพ์ วิทยุ หรือเว็บไซต์ จากนั้นพวกเขาก็แพร่กระจายไปทั่วสื่อเหล่านี้ แต่อาจไม่จำเป็นต้องส่งผลให้เกิดการแพร่กระจายข่าวลือแบบปากต่อหูระหว่างบุคคล

Harsin แยกแยะข่าวลือข่าวลือออกจากแนวคิดทั่วไปอื่น ๆ ของข่าวลือ โดยเน้นการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง เทคโนโลยีสื่อ และวัฒนธรรม Harsin กล่าวว่า ข่าวลือทางการเมืองมีอยู่เสมอ แต่การเปลี่ยนแปลงเมื่อเร็ว ๆ นี้ได้สร้างสภาพแวดล้อมที่สุกงอมสำหรับข่าวลือทางการเมืองรูปแบบใหม่ : สื่อใหม่ "วัฒนธรรมการบรรจบกัน" ซึ่งข้อมูลที่ผลิตบนอินเทอร์เน็ตสามารถมีอิทธิพลต่อการผลิตเนื้อหาสื่อในรูปแบบอื่น ๆ  เทคโนโลยีสื่อใหม่และค่านิยมทางธุรกิจที่เน้นความเร็วและการหมุนเวียนที่ผสมผสานกับคุณค่าความบันเทิงในข่าว การตลาดทางการเมือง และความปรารถนาของสาธารณชนต่อข่าวแท็บลอยด์ที่สะท้อนความบันเทิงประเภทอื่น ๆ

ข่าวลือเรื่อง "อาวุธอานุภาพทำลายล้างสูง (WMD)" และข้อกล่าวหาการเคลื่อนย้าย WMD ไปยังประเทศอื่น" John Kerry เป็นชาวฝรั่งเศส" OBAMA เป็นมุสลิม John McCain มีลูกผิวสีนอกสมรส ทั้งหมดนี้ เกี่ยวข้องกับข้อความที่เป็นความจริงในคำถามหรือที่เป็นเท็จ ข้อความอื่น ๆ อาจมีลักษณะคลุมเครือ ซึ่งทำให้ดึงดูดต่อผู้ที่มีความคิดที่แตกต่างกัน ซึ่งอาจตีความพวกเขาในลักษณะเฉพาะและเผยแพร่ให้พวกเขาได้รับความเสื่อมเสียชื่อเสียง Harsin สรุปจากการวิจัยข่าวลือที่เน้นการรับรู้ทางสังคมและการแพร่กระจายของการโฆษณาชวนเชื่อ เขาขยายงานของ Prashant และ Difonzio โดยเฉพาะ เนื่องจากพวกเขาพยายามแยกแยะข่าวลือออกจากเรื่องซุบซิบ (Gossip) โดยข่าวลือดังกล่าวเป็นข่าวลือเกี่ยวกับประเด็นสาธารณะ และการนินทาเป็นเรื่องส่วนตัวและไม่สำคัญ การเกิดขึ้นของสาระบันเทิงและแท็บลอยด์โดยเฉพาะในอเมริกาและข่าวของอังกฤษได้ทำลายความแตกต่างนั้น เนื่องจากตอนนี้การเมืองเป็นเพียงการนำความเป็นส่วนตัวไปสู่มุมมองจากสาธารณะ เช่นเดียวกับเรื่องอื้อฉาวของ Clinton-Lewinsky ที่มีความชัดเจนมาก ๆ

การสื่อสารเชิงกลยุทธ์ คล้ายกับลักษณะที่ปรากฏและยังทำหน้าที่ในการสื่อสารทางการเมือง ซึ่งข่าวลือสามารถนำไปใช้กับผลกระทบที่เป็นอันตราย (ระเบิดข่าวลือ) หรืออาจก่อให้เกิดภยันตรายร้ายแรงต่อผู้สมัครรับตำแหน่งทางการเมือง ข่าวลือยังมีบทบาทสำคัญในการสื่อสารเชิงกลยุทธ์ การสื่อสารเชิงกลยุทธ์เป็นกระบวนการสร้างข้อความเพื่อสนับสนุนเป้าหมายขององค์กรอย่างเฉพาะเจาะจง และมักเกี่ยวข้องกับรัฐบาล กองทัพ และองค์กรพัฒนาเอกชน (NGO) การสื่อสารเชิงกลยุทธ์ที่ชาญฉลาดต้องเข้าใจในเรื่องราว แนวโน้ม และ memes (การแพร่กระจายของไอเดีย หรือข้อมูลทางวัฒนธรรมที่ถูกส่งต่อกันไปเป็นทอด ๆ โดยไม่ใช่การส่งผ่านทางพันธุกรรมด้วยการเลียนแบบ) ซึ่งยังคงหมุนเวียนอยู่ในกระแสของวัฒนธรรมตามแต่ละยุคสมัย

หนังสือ Narrative Landmines : Rumours, Islamist Extremism and the Struggle for Strategic Influence โดย Daniel Bernardi, Pauline Hope Cheong, Chris Lundry และ Scott W. Ruston

ข่าวลือสามารถมองได้ว่า เป็นเรื่องราวที่ดูเหมือนมีเหตุผล แต่แฝงไปด้วยความคาดเดา เกี่ยวข้องกับภูมิทัศน์การเล่าเรื่องบางอย่าง (การแสดงออกทางวัฒนธรรมมากมายที่หมุนเวียนอยู่ภายในชุมชนหรือภูมิภาค) ในหนังสือ Narrative Landmines : Rumours, Islamist Extremism and the Struggle for Strategic Influence โดย Daniel Bernardi, Pauline Hope Cheong, Chris Lundry และ Scott W. Ruston ได้ประดิษฐ์คำศัพท์ "IED" เพื่อช่วยอธิบายการทำงานและอันตรายของข่าวลือใน บริบทการสื่อสารเชิงกลยุทธ์ ข่าวลือในฐานะ IED (Improvised explosive device) หรือ ระเบิดข่าวลือแสวงเครื่อง ซึ่งถูกบรรยายว่า เป็นอาวุธในการสื่อสารที่มีเทคโนโลยีต่ำและต้นทุนต่ำ ซึ่งทุกคนสามารถใช้เพื่อขัดขวางความพยายามในการสื่อสาร กิจการพลเรือน หรือการรณรงค์เผยแพร่ประชาสัมพันธ์ เช่น รัฐบาลที่ดำเนินการในสถานการณ์ตอบโต้วิกฤต หรือกองทัพในการก่อความไม่สงบ ดังที่ Bernardi ตั้งข้อสังเกตว่า "เกือบทุกคนสามารถสร้างและเป็นผู้แพร่ข่าวลือ ราวกับข่าวของญาติตัวเองที่ถูกระเบิดได้ สามารถจำกัดทรัพยากร แต่อาจเป็นอันตรายถึงชีวิตสำหรับผู้ที่เกี่ยวข้องในทางตรง และสามารถทำให้เกิดความกลัวเพิ่มมากขึ้นได้เรื่อย ๆ"

Daniel Bernardi

---

โปรเด็ด! ถึง 31 ก.ค. นี้ Ford Ranger, MG ZS, Mazda 2 และ Nissan อัลเมร่า ทักไลน์ @THESHOPSTIMES 
คลิก????https://lin.ee/vfTXud9

เรื่องของการมีครอบครัว มีชีวิตคู่ ถือเป็นเรื่องใหญ่ของชาวโลกตะวันออก โดยเฉพาะชาวจีน ซึ่งครอบครัวมักห่วงอาทรในเรื่องของมีชีวิตคู่ของบุตรหลานอยู่เสมอ จึงทำให้เกิด “ตลาดนัดหาคู่ นครเซี่ยงไฮ้ (Shanghai marriage market)” ขึ้น จึงขอนำมาเล่าในบทความประจำสัปดาห์นี้ครับ

ตลาดนัดหาคู่ เป็นสถานที่จัดขึ้นเพื่อหาคู่แต่งงาน ณ People's Park ในนครเซี่ยงไฮ้ ประเทศจีน โดยผู้ปกครองของหนุ่มสาวที่ยังไม่ได้แต่งงานต่างก็แห่แหนกันไปยังสวนสาธารณะ People's Park ในทุกวันเสาร์และอาทิตย์ ตั้งแต่เที่ยงวันถึงห้าโมงเย็น เพื่อนำเสนอ แลกเปลี่ยน ข้อมูลเกี่ยวกับบุตรหลานของตน ซึ่งยังครองตัวเป็นโสดอยู่

ตลาดนัดคนโสด ณ People's Square มีมาตั้งแต่ปี พ.ศ. 2547 มีค่าใช้จ่ายประมาณ $3.20 USD สำหรับโฆษณาที่แสดงเป็นเวลาห้าเดือน และมีนายหน้าหาคู่แต่งงานโดยสามารถเข้าถึงหมายเลขโทรศัพท์อย่างเต็มรูปแบบ โดยมีค่าธรรมเนียมการลงทะเบียน $16.00 ตลาดนัดคนโสดที่จัดขึ้นเป็นครั้งแรกในปี พ.ศ. 2547 ณ สวนสาธารณะ Longtan กรุงปักกิ่ง ผู้เกษียณที่ไปสวนสาธารณะเพื่อออกกำลังกายตอนเช้ามักพบว่าในการสนทนามีเด็กที่ยังไม่แต่งงานในวัยยี่สิบกลางถึงปลาย ด้วยความกระวนกระวายที่จะแต่งงานกับลูก ๆ ของพวกเขา ผู้อาวุโสเริ่มจัดงานจับคู่ที่พวกเขานำเสนอข้อมูลเกี่ยวกับลูก ๆ ของพวกเขา และมองหาการจับคู่ที่เป็นไปได้ ตั้งแต่นั้นมา สวนสาธารณะในเมืองใหญ่ ๆ เช่น เซินเจิ้น หวู่ฮั่น เซี่ยงไฮ้ หางโจว และเทียนจิน ก็กลายเป็นสถานที่จับคู่อย่างไม่เป็นทางการ

ตลาดนัดหาคู่ เป็นการรวมตัวของคนโสด แต่ส่วนมากจะเป็น พ่อ แม่ ที่กังวลว่า ลูกชาย ลูกสาวของตนจะไม่มีคู่ จึงมารวมตัวกัน จับคู่ หาคู่แต่งงานให้กับลูก ๆ ของตน มีการตั้งป้าย บอกคุณลักษณะ รูปร่างหน้าตา ฐานะ การศึกษา การงาน ไม่ต่างจากโปรไฟล์ที่พบเห็นตามเว็ปไซต์นัดเดทเลยแม้แต่น้อย 

ป้ายบอกคุณลักษณะในตลาดนัดหาคู่

เป้าหมายหลักในการเข้าร่วมตลาดนัดหาคู่ คือ ให้พ่อแม่หาคู่ครองที่เหมาะสมสำหรับลูก ๆ ของตน มาตรฐานในการหาคู่ที่ใช่อาจขึ้นอยู่กับ (แต่ไม่จำกัดเฉพาะ) อายุ ส่วนสูง งาน รายได้ การศึกษา ค่านิยมของครอบครัว ราศีจีน และบุคลิกภาพ ผู้สูงอายุที่เกิดระหว่างปี 1950 ถึง 1960 มักจะเป็นพ่อค้า แม่ค้า ของตลาดนัดแห่งนี้ ผู้สูงอายุเหล่านี้ต่างพากันโฆษณาคุณสมบัติของลูก ๆ ที่ยังไม่แต่งงาน ซึ่งเกิดในช่วงทศวรรษ 1970 ถึง 1990 โดยในตลาดนี้ ข้อมูลทั้งหมดนี้จะถูกเขียนไว้บนกระดาษแผ่นหนึ่ง ซึ่งจากนั้นจะแขวนไว้บนเชือกสายยาวท่ามกลางโฆษณาบรรดาบุตรหลานของผู้ปกครองคนอื่น ๆ 

ป้ายโฆษณานำเสนอบุตรหลานแขวนไว้บนเชือกสายยาวท่ามกลางโฆษณาบรรดาบุตรหลานของผู้ปกครองคนอื่น ๆ

โฆษณานำเสนอบุตรหลานยังติดอยู่ตามถุงกระดาษ ติดตามต้นไม้ ติดกับร่ม หรือวางบนพื้นตรงข้ามสวน People's Park ผู้ปกครองเดินไปรอบ ๆ เพื่อพูดคุยกับผู้ปกครองคนอื่น ๆ เพื่อดูว่า หนุ่มสาวมีความเหมาะสมคล้องจองกันหรือไม่ หลังจากที่มาตรฐานของลูก ๆ หนุ่มสาวตรงกันแล้วก็จะมีการนัดเจอกัน

โฆษณานำเสนอบุตรหลานยังติดอยู่ตามถุงกระดาษ ติดตามต้นไม้ ติดกับร่ม หรือวางบนพื้น

ตลาดนัดคนโสดมีสองโซนหลัก : เขตปลอดอากร และ โซนจับคู่สมัครเล่น 

เขตปลอดอากร เป็นที่ซึ่งผู้ปกครองของหนุ่มสาวมองหาคู่ที่มีเหมาะสมสำหรับลูกชายหรือลูกสาวคนเดียวของพวกเขา นอกจากนี้ยังมีคนรุ่นใหญ่บางคนซึ่งกำลังมองหาคู่ของตัวเอง ภายในเขตปลอดอากรมีโซนย่อยมากมายที่ผู้ปกครองสามารถติดโปสเตอร์ของบุตรหลานได้ โซนย่อยบางโซนจะแบ่งตามปีเกิด เช่น โซนทศวรรษ 1970, 1980 และ 1990 โซนอื่น ๆ ได้แก่ โซนต่างประเทศ โซน “เซี่ยงไฮ้ใหม่” เขตหย่าร้าง โซนมุสลิม และโซนภูมิภาค 

เขตจับคู่สมัครเล่น ผู้จับคู่มืออาชีพหรือแบบสมัครใจจะแบ่งปันรายชื่อผู้สมัครที่มีเหมาะสมให้กับผู้ปกครองที่เข้าร่วม มีนักจับคู่มืออาชีพในตลาดที่คิดค่าธรรมเนียมการให้คำปรึกษา 100-200 หยวนสำหรับหญิง และไม่มีค่าธรรมเนียมสำหรับชาย กล่าวกันว่า ความไม่สมดุลนี้เกิดจากหญิงในตลาดคนโสดมีมากกว่า ตามรายงานของสื่อท้องถิ่น นักจับคู่มืออาชีพเหล่านี้มักจะกลายเป็นนักเล่นกลที่หายตัวไปหลังจากได้รับค่าธรรมเนียมจากเหล่าบรรดาผู้ปกครองที่ต้องการหาคู่ให้กับลูก ๆ ของตน

ร่มสำหรับโฆษณา ผู้ปกครองหลาย ๆ คนไม่ได้รับความยินยอมจากลูก ๆ ให้เข้าร่วมงานนี้ และได้รับการอธิบายว่า ใช้บริการ "match.com จะตรงใจกว่า" ด้วยอัตราความสำเร็จต่ำ ในสายตาของผู้ปกครองหลาย ๆ คน การรวมตัวเพื่อจับคู่ลูก ๆ ของพ่อแม่ เช่น ตลาดนัดหาคู่ในนครเซี่ยงไฮ้ เป็นวิธีเดียวที่จะรักษารูปแบบการออกเดทแบบดั้งเดิมสำหรับลูก ๆ ของพวกเขาในประเทศจีนสมัยใหม่ ประเพณีในอุดมคติอันยาวนานของจีนในการสืบสานสายเลือดของครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญมากในวัฒนธรรมจีนตามนโยบายลูกคนเดียว เมื่อเริ่มเข้าสู่วัยแต่งงานทั่วไป "ตลาดหาคู่" ของจีนจึงมีเสถียรภาพที่สั่นคลอน โดยเฉพาะสำหรับชายในจีน มหาวิทยาลัย Kent คาดการณ์ว่าภายในปี 2021 ชายจีนราว 24 ล้านคนจะยังไม่ได้แต่งงานและไม่สามารถหาภรรยาได้

โดยทั่วไปแล้ว ผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ในพื้นที่จะรวมตัวกันด้วยความสมัครใจ

รูปแบบของตลาดนัดหาคู่ ตลาดเหล่านี้ไม่มีผู้จัดงานอย่างเป็นทางการ โดยทั่วไปแล้ว ผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ในพื้นที่จะรวมตัวกันด้วยความสมัครใจ อย่างไรก็ตาม ตลาดนัดหาคู่มีแนวโน้มที่จะมีลักษณะที่คล้ายคลึงกัน ประการแรก อัตราส่วนทางเพศมักเป็นการจะมองหาฝ่ายชายมากกว่า แม้ว่าในประเทศจีนจะมีจำนวนประชากรชายมากกว่าประชากรหญิงก็ตาม ในสวนจงซานของปักกิ่ง ผู้ปกครอง 80% มองหาสามีสำหรับลูกสาวคนเดียวของพวกเขา ฝ่ายหญิงที่ถูกส่งเข้าร่วมหาคู่ในตลาดส่วนใหญ่เป็นหญิงสาวที่มีการศึกษาระดับวิทยาลัย ซึ่งมีงานทำ และเติบโตในเซี่ยงไฮ้ สาว ๆ ในเมืองเหล่านี้เป็นตัวแทนของชนชั้นกลางคนใหม่ของจีน แต่มักถูกจัดอยู่ในประเภท "หญิงสาวที่เหลือ" ในตลาดนัดหาคู่ ผู้ปกครองจะใช้กลยุทธ์ต่าง ๆ ในการทำการตลาดให้บุตรหลานของตน เช่น ทักษะที่มี การบริการลูกค้า และการเจรจาต่อรองที่ดี การออกแบบ ป้าย โปสเตอร์ อย่างรอบคอบ และการแต่งกายที่ดีเพื่อแสดงถึงการอบรมเลี้ยงดูที่ดี

แม้ว่าจะไม่มีข้อกำหนดที่เป็นทางการสำหรับการโฆษณาในตลาด แต่ลักษณะบางอย่างถือเป็นที่ต้องการมาก สำหรับฝ่ายหญิง คือ อายุน้อย รูปร่างหน้าตาดี การศึกษาดี หัวอ่อน เชื่อฟัง จะเป็นที่ต้องการ สำหรับชาย การมีระดับการศึกษาที่สูงขึ้น การงานที่ดี และรายได้สูง เป็นสิ่งสำคัญ ด้วยคาดว่า ฝ่ายชายจะเป็นเจ้าของอพาร์ตเมนต์และรถยนต์ การมีทะเบียนบ้านในเซี่ยงไฮ้ (Hukou) มีความสำคัญอย่างมากสำหรับผู้เข้าร่วมในตลาดนัดหาคู่ทุกคน

ตัวอย่างข้อความโฆษณา “สาวสวย เกิดปี พ.ศ. 2524 สูง 162 เซนติเมตร จบการศึกษาปริญญาตรี ทำงานเป็น Project director ของบริษัทต่างชาติ เงินเดือนมากกว่า 10,000 หยวน (ราว 52,000 บาท) ต้องการหาชายที่เกิดตั้งแต่ปี พ.ศ. 2517-2526 จบปริญญาตรีหรือสูงกว่า และเป็นคนที่มีความรับผิดชอบต่อครอบครัว”

การวิจัยชาติพันธุ์วิทยาเพื่อศึกษาแรงจูงใจของผู้ปกครองในการเข้าร่วมตลาดนัดหาคู่ในนครเซี่ยงไฮ้ พบว่า ตลาดนัดหาคู่ในเซี่ยงไฮ้มีอัตราความสำเร็จต่ำ และผู้ปกครองส่วนใหญ่ยอมรับว่าไม่น่าจะพบคู่ที่ตรงกัน แต่ผู้ปกครองมักจะกลับมาที่ตลาดเพื่อโฆษณาบุตรหลานของตนต่อไป งานวิจัยชิ้นหนึ่งอธิบายว่าตลาดตอบสนองต่อความวิตกกังวลโดยรวมของสังคมจีน โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่เกิดในปี 1950 และ 1960 ผู้คนรุ่นนี้เป็นพ่อแม่ของลูกคนเดียว เพื่อที่จะรักษาทะเบียนบ้านในเขตเมือง หลายคนยังคงเป็นโสดในวัยสามสิบ เมื่อพวกเขากลับบ้านเกิด รัฐต้องเข้าไปแทรกแซงจัดการนัดพบเพื่อแก้ปัญหานี้ แหล่งที่มาของความวิตกกังวลของผู้ปกครองอีกประการหนึ่งคือ ความรู้สึกที่ครอบคลุมถึงความผันผวนและความไม่มั่นคงตั้งแต่การปฏิรูปเศรษฐกิจในประเทศจีน ผู้ปกครองกังวลเรื่องความมั่นคงทางการเงินของบุตรหลาน ที่พักอาศัยในย่านใจกลางเมืองที่มีราคาแพงอย่างรวดเร็ว เช่น นครเซี่ยงไฮ้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากไม่มีระบบสวัสดิการสังคมที่แข็งแกร่งในการจัดหาที่อยู่อาศัยและความมั่นคง 

ด้วยเหตุนี้ ผู้ปกครองเหล่านี้จึงกังวลว่า ลูกเพียงคนเดียวของพวกเขาจะเติบโตขึ้นมาใช้ชีวิตที่ยากลำบาก และมีชีวิตแต่งงานที่ไม่มีความสุข ตลาดนัดหาคู่จึงเป็นช่องทางสำหรับผู้ปกครองที่จะแบ่งปันความกังวลส่วนตัวของพวกเขาในที่สาธารณะ ซึ่งเป็นสิ่งที่วัฒนธรรมจีนดั้งเดิมเห็นว่า ไม่เหมาะสมในสภาพแวดล้อมอื่น ๆ ดังนั้น หน้าที่หลักของตลาดคือ การสร้างการชุมนุมทางสังคมสำหรับผู้สูงอายุเพื่อแบ่งปันความกังวลร่วมกันในสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงของนครเซี่ยงไฮ้ แรงจูงใจอื่น ๆ ในการไปตลาดนัดหาคู่รวมถึงการเน้นที่การรักร่วมเพศ เนื่องจากผู้ปกครองจำนวนมากพิจารณาเฉพาะผู้สมัครที่มีภูมิหลังทางเศรษฐกิจและสังคมที่คล้ายคลึงกันเท่านั้น และความสงสัยเกี่ยวกับความสามารถของลูกของตนในการหาคู่ครองที่เหมาะสม

หน้าที่หลักของตลาดคือ การสร้างการชุมนุมทางสังคมสำหรับผู้สูงอายุเพื่อแบ่งปันความกังวลร่วมกันในสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงของนครเซี่ยงไฮ้

การเปลี่ยนแปลงรูปแบบการแต่งงาน เมื่อเร็ว ๆ นี้ หญิงที่มีการศึกษาดีและมีอาชีพการงานที่มั่นคงในประเทศจีน ต่างก็ไม่รีบร้อนที่จะแต่งงาน พวกเธอมีทางเลือกมากกว่าหญิงในรุ่นก่อน ๆ และไม่กลัวที่จะให้ความสำคัญกับอาชีพของตนเป็นอันดับแรก การเปลี่ยนแปลงในอุดมคติในการแต่งงานทำให้หญิงอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่า และมีอำนาจทางสังคมมากขึ้นจากเดิมที่ชายเคยครอบงำตามประเพณี ปัจจุบันมีหญิงจำนวนมากขึ้นที่พยายามหาชายที่มีความรับผิดชอบและมีความซื่อสัตย์ แทนที่จะเป็นแค่งานที่ได้ค่าตอบแทนสูง

อัตราการแต่งงานในจีนมีแนวโน้มลดลง โดยเฉพาะหญิงที่มีการศึกษาดีและมีอาชีพการงานที่มั่นคง

เช่นกันมาตรฐานของชายหลายคนเปลี่ยนไปตามความก้าวหน้าของสถานภาพของหญิงตามหน้าที่การงานเช่นกัน พวกเขาคาดหวังจะได้ภรรยาเป็นหญิงที่ได้รับการศึกษาและอยู่ในเส้นทางอาชีพที่ดี แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปอย่างมากคือมุมมองของคนรุ่นก่อนในเรื่องนี้ พวกเขาเห็นด้วยกับคนรุ่นใหม่ โดยคุณสมบัติที่สำคัญที่สุดสองประการในภรรยาคือ "ความสง่างามและเส้นทางอาชีพที่ดี" ค่อนข้างเปลี่ยนจาก "ความขยันหมั่นเพียรและความตั้งใจเป็น แบกรับภาระแห่งชีวิต"

ตลาดนัดหาคู่ในเซี่ยงไฮ้ยังเป็นการตอบสนองต่อความเป็นปัจเจกบุคคลอย่างรวดเร็วในประเทศจีนตั้งแต่ยุคปฏิรูปตลาด การเปิดตลาดและการถอนตัวของรัฐจากบริการทางสังคมจำนวนมากทำให้เกิดความจำเป็นในการขัดเกลาทางสังคมมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้สูงอายุในรุ่นนั้น ดังนั้นตลาดนัดหาคู่จึงเป็นการตอบสนองต่อความวิตกกังวลทางสังคมของชาวจีนที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน

---

โปรเด็ด! ถึง 31 ก.ค. นี้ Ford Ranger, MG ZS, Mazda 2 และ Nissan อัลเมร่า ทักไลน์ @THESHOPSTIMES 
คลิก????https://lin.ee/vfTXud9

มนุษย์คนหนึ่ง ๆ จะสามารถมีเพื่อนจำนวนเท่าใดจึงพอเหมาะต่อการที่จะรู้จักคุ้นเคย รักใคร่ชอบพอกันจนสนิทชิดเชื้อ และสามารถรักษาความเป็นเพื่อนไว้ได้เป็นอย่างดี ? คำตอบนี้ทำให้เกิดสิ่งที่เรียกว่า Dunbar’s Number ขึ้น และตัวเลขจำนวนนี้มีความหมายโยงใยไปถึงหลายเรื่องในชีวิต ไม่ว่าจะเป็นขนาดของธุรกิจ ขนาดของกลุ่มออกค่าย ขนาดของหน่วยรบ ขนาด Network ของ Social Media ฯลฯ 

ในปี พ.ศ. 2535 ‘Robin Dunbar’ ผู้เป็นศาสตราจารย์ทางมานุษยวิทยาแห่งมหาวิทยาลัย Oxford ได้นำเสนอตัวเลขจำนวนนี้ต่อสาธารณะ จากการศึกษาทั้ง การแพทย์ จิตวิทยา ประวัติศาสตร์ และมานุษยวิทยา เพื่อหาจำนวนของความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลที่สมองของมนุษย์คนหนึ่งสามารถจัดการได้เป็นอย่างดี Dunbar พบว่ามนุษย์มีทางโน้มที่สามารถจัดการกลุ่มของตน (Self-organize) เองได้ดีเมื่อกลุ่มของตนมีจำนวนไม่เกิน 150 คน ดังนั้นตัวเลข 150 นี้จึงเป็นที่รู้จักกันดีในวงวิชาการและถูกเรียกว่า Dunbar’s Number 

Robin Dunbar ปัจจุบันอายุ 74 ปี ชาวอังกฤษ จบปริญญาตรีด้านจิตวิทยาและปรัชญาที่มหาวิทยาลัย Oxford และเรียนจบปริญญาเอกด้านมานุษยวิทยาจากมหาวิทยาลัยแห่ง Bristol จากนั้นทำงานวิจัยและสอนให้กับมหาวิทยาลัยหลายแห่งในอังกฤษก่อนที่จะมีชื่อเสียงเพราะการการนำเสนอทฤษฏี Dunbar’s Number

คำจำกัดความอย่างเป็นทางการของ Dunbar’s Number คือ “ตัวเลขของจำนวนคนที่ทำให้เกิดข้อจำกัดเชิงการใช้ความคิดที่บุคคลหนึ่งสามารถทำให้เกิดความสัมพันธ์ที่ยั่งยืนได้” พูดง่าย ๆ คือ จำนวนตัวเลขที่สร้างข้อจำกัดในการทำงานของสมองของมนุษย์คนหนึ่ง ที่จะสามารถรักษาความสัมพันธ์กับคนอื่น ๆ ได้เป็นอย่างดี 

Dunbar ไม่ได้ยกเมฆตัวเลขจำนวนนี้ขึ้นเอง หากแต่ได้ทำการศึกษาในเชิงสังคมวิทยาอย่างรอบคอบ บทความของเขาใน Journal of Human Evolution ในปี พ.ศ. 2535 ได้อธิบายว่า การที่คนเรามีสมองขนาดใหญ่ขึ้นทำให้สามารถแก้ไขปัญหาทางสังคมได้ดียิ่งขึ้น การอยู่อาศัยเป็นกลุ่มของมนุษย์ตั้งแต่ดึกดำบรรพ์ทำให้เกิดประโยชน์มหาศาล โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการป้องกันภัยจากศัตรู อย่างไรก็ดีการอยู่ร่วมกันเป็นเรื่องยากเพราะสมาชิกมักแย่งชิงอาหารและเพศตรงข้ามกัน ต่างต้องระวังการถูกโกงและการถูกกดขี่ข่มเหง แต่ในขณะเดียวกันต่างก็หาช่องทางที่จะข่มขู่และกดขี่คนอื่นเพื่อการอยู่รอดอีกด้วย 

สัตว์เผ่าพันธุ์ Primates

เมื่อขนาดของกลุ่มใหญ่ขึ้น ขนาดของข้อมูลที่สมองของสัตว์เผ่าพันธุ์ Primates ซึ่งครอบคลุมลิงและมนุษย์จะต้องประมวลก็มากขึ้นเป็นเงาตามตัว กลุ่มที่มีคน 5 คน มี 10 คู่ของความสัมพันธ์ระหว่างสมาชิก ถ้ากลุ่มเป็น 20 ก็มี 190 ถ้ากลุ่มเพิ่มเป็น 50 ก็มี 1,225 เมื่อความซับซ้อนของความสัมพันธ์มากขึ้นเช่นนี้สมองก็จำเป็นต้องมีขนาดใหญ่ขึ้น และมีหลากหลายชั้นของเซลล์สมองเพื่อจัดการความสัมพันธ์ซึ่งสมองเป็นเครื่องมือสำคัญ Dunbar ใช้โมเดลคณิตศาสตร์เพื่อหาความสัมพันธ์ระหว่างขนาดของ Neocortex (ส่วนสำคัญของสมอง) ของแต่ละประเภท Primates กับขนาดของกลุ่มที่อยู่ร่วมกัน ยิ่ง Neocortex ใหญ่เท่าใดขนาดของกลุ่มที่สามารถจัดการปัญหาของตนเองได้ก็ใหญ่ขึ้น แม้แต่มนุษย์ซึ่งเป็น Primate ที่ฉลาดที่สุด ก็ไม่สามารถอยู่ร่วมกันเป็นกลุ่มที่มีขนาดใหญ่อย่างไม่มีที่สิ้นสุดได้ 

Dunbar พบว่า สำหรับลิงประเภทต่าง ๆ มีขนาดของกลุ่มที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่ 5 ถึง 80 ตัว ส่วนลิงเอป (Ape) หรือลิงไม่มีหาง มีขนาดของกลุ่มประมาณ 5 ตัว และขนาดของกลุ่มของมนุษย์คือ 147.8 คน และ Dunbar ยังพบข้อมูลจากประวัติศาสตร์ว่า ขนาดของกลุ่มทหารโรมัน กลุ่มทหารในศตวรรษที่ 16 กลุ่มชนที่เดินทางเร่ร่อนในสมัยโบราณ กลุ่มชนที่อาศัยในถิ่นต่าง ๆ ล้วนมีจำนวนประมาณ 150 คน เช่นเดียวกับที่เขาคำนวณได้จากโมเดลทางคณิตศาสตร์ งานศึกษาของ Dunbar จนได้ตัวเลข 150 สร้างความฮือฮาในทางวิชาการในทศวรรษ 1990’s จนถึงปัจจุบัน มีคนนำไปประยุกต์ใช้ในทางการทหาร ทางธุรกิจโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่อง Social Media

กองทัพสหรัฐอเมริกาได้ลองผิดลองถูกกับขนาดของหน่วยรบที่มีประสิทธิภาพที่สุดมายาวนานและใช้ตัวเลข 150 เป็นจำนวนของทหารหนึ่งกองร้อยของหน่วยรบในปัจจุบัน สำหรับบริษัทใหญ่ ๆ ในสหรัฐอเมริกา เช่น Gore-Tex นั้น หากสาขามีจำนวนลูกจ้างถึง 150 คน ก็จะแยกออกเป็นอีกสาขาหนึ่ง และสำหรับชุมชนปกครองตนเองในสหรัฐอเมริกา (เช่น พวก Hutterites ซึ่งคล้ายพวก Amish ซึ่งยึดการใช้ชีวิตแบบโบราณดั้งเดิม) หากสมาชิกเกิน 150 คน ก็จะแยกออกเป็นอีกชุมชนหนึ่ง

ชาว Hutterites

ในโลกของ Social Media นั้น Dunbar’s Number ถูกนำมาทดสอบเพื่อยืนยันจำนวนเพื่อนที่สมาชิกคนหนึ่งสามารถมีความสัมพันธ์ได้อย่างยั่งยืน ตัวเลขนี้มีความสำคัญเพราะเป็นขนาดของ Network ที่จะต้องนำเอามาออกแบบเชิงธุรกิจ Facebook สนใจ Dunbar’s Number เช่นเดียวกับ Path ซึ่งช่วยให้สมาชิกโพสต์รูปและความเห็นผ่านสมาร์ทโฟนตลอดจนบอกเวลานอนและตื่นได้อีกด้วย ผู้บริหาร Path พบว่า แต่ละ Network ไม่ควรมีขนาดใหญ่กว่า 150 คน Path ประสบความสำเร็จจากการใช้จำนวนนี้จนปัจจุบันมีสมาชิกกว่า 5 ล้านคน

ข้อโต้แย้งเกี่ยวกับ Dunbar’s Number ปัจจุบัน มีนักวิชาการ/นักวิจัยซึ่งทำการวิจัยได้โต้แย้งการสังเกตเชิงประจักษ์ของขนาดกลุ่มมนุษย์พบว่า มีจำนวนประมาณ 150 คนโดยเฉลี่ย โดยนำเสนอการสังเกตเชิงประจักษ์ของขนาดกลุ่ม ซึ่งบ่งชี้ถึงจำนวนอื่น ๆ ที่หลากหลาย (กลุ่มอายุ 46-53) ดังนั้นการวิจัยเชิงนิเวศวิทยาเกี่ยวกับสังคมของ ความเป็นเอกลักษณ์ของความคิดของมนุษย์และการสังเกตเชิงประจักษ์ ล้วนบ่งชี้ว่าไม่มีข้อจำกัดด้านความรู้ความเข้าใจที่ชัดเจนเกี่ยวกับสังคมมนุษย์ การวิเคราะห์ใหม่ของเราให้หลักฐานชิ้นสุดท้ายที่จำเป็นต่อการเพิกเฉยต่อ 'Dunbar's number' โดยสรุปการอนุมานขีดจำกัดการรับรู้ของมนุษย์จากการถดถอยของข้อมูล Primates ที่ไม่ใช่มนุษย์นั้นมีค่าจำกัด ด้วยเหตุผลทั้งทางทฤษฎีและเชิงประจักษ์ เป็นความหวังของเรา แม้ว่าอาจจะไร้ประโยชน์ แต่การศึกษาครั้งนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นในการยุติการใช้ 'Dunbar’s Number' ในวิทยาศาสตร์ และในสื่อยอดนิยมต่าง ๆ ว่า 'Dunbar's number' เป็นแนวคิดที่มีพื้นฐานทางทฤษฎีที่จำกัด ซึ่งยังคงขาดข้อมูลเชิงประจักษ์ในการสนับสนุน ด้วยมนุษย์เป็นสัตว์สังคมที่ต้องการมีความสัมพันธ์ที่ดีและมีความต่อเนื่องกับมนุษย์คนอื่น ๆ ถ้ามีจำนวนน้อยเกินไปก็จะไม่เกิดประโยชน์เต็มที่ แต่หากมีมากจนเกินไปก็ไม่สามารถรักษาความสัมพันธ์อย่างดีไว้ได้อย่างยั่งยืน ตัวเลข 150 ของ Dunbar จึงอาจเหมาะสมพอดีกับวัฒนธรรมตะวันตกซึ่งมีลักษณะเฉพาะในการรักษาความสัมพันธ์อันแตกต่างจากวัฒนธรรมอื่น ๆ ก็เป็นได้ ในสังคมตะวันออกโดยเฉพาะในประเทศกำลังพัฒนา การให้ความสำคัญแก่พิธีกรรมเป็นพิเศษเพื่อสร้างและรักษาความสัมพันธ์ก่อให้เกิดค่าใช้จ่ายมิใช่น้อย (เช่น ของฝาก การไปร่วมงานพิธีต่าง ๆ ของขวัญฯ) จึงมีความเป็นไปได้ที่จำนวนตัวเลข 150 นี้อาจไม่ถูกต้องตามบริบทของสังคมตะวันออกก็เป็นได้

---

โปรเด็ด! ถึง 31 ก.ค. นี้ Ford Ranger, MG ZS, Mazda 2 และ Nissan อัลเมร่า ทักไลน์ @THESHOPSTIMES 
คลิก????https://lin.ee/vfTXud9

การระบาดของไวรัส COVID-19 อย่างหนักในบ้านในเมืองของเราเวลานี้ การรักษาโดยกระบวนการทางการแพทย์แผนปัจจุบันอย่างเดียวคงจะไม่พอเพียงและทันต่อเหตุการณ์แล้ว การรักษาด้วยกระบวนการแพทย์ทางเลือก (Alternative Medicine) ด้วยวิธีการรักษาแบบผสมผสาน (Complementary Medicine) จึงเป็นทางเลือกอีกกระบวนการหนึ่งซึ่งน่าสนใจ และควรที่จะนำมาใช้ในการรักษาภายใต้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นในปัจจุบันนี้

National Center of Complementary and Alternative Medicine (NCCAM) ของสหรัฐอเมริกา ได้มีการจำแนกตามกลุ่มของการแพทย์ทางเลือกออกเป็น 5 กลุ่ม

การแพทย์ทางเลือกที่นำไปใช้เสริมหรือใช้ร่วมกับการแพทย์แผนปัจจุบัน เรียกว่า “Complementary Medicine” ส่วนการแพทย์ทางเลือกที่สามารถนำไปใช้ทดแทนการแพทย์แผนปัจจุบันได้ โดยไม่ต้องอาศัยการแพทย์แผนปัจจุบัน เรียกว่า “Alternative Medicine” โดย ศูนย์สุขภาพเสริมและสุขภาพเชิงบูรณาการแห่งชาติ เป็นหน่วยงานของรัฐบาลสหรัฐอเมริกาที่กำกับดูแลการแพทย์ทางเลือก ก่อตั้งขึ้นครั้งแรกในชื่อว่า สำนักงานการแพทย์ทางเลือก (Office of Alternative Medicine : OAM) และเปลี่ยนชื่อเป็น ศูนย์การแพทย์ผมผสานและการแพทย์ทางเลือก (National Center for Complementary and Alternative Medicine : NCCAM) 

ก่อนที่จะได้รับชื่อปัจจุบันคือ ศูนย์สุขภาพเสริมและสุขภาพเชิงบูรณาการแห่งชาติ (The National Center for Complementary and Integrative Health : NCCIH) เป็นหนึ่งใน 27 ศูนย์และสถาบันที่ประกอบเป็น สถาบันสาธารณสุขแห่งชาติ (National Institutes of Health : NIH) ภายใต้กระทรวงสาธารณสุขและบริการมนุษย์ (Department of Health and Human Services) ของรัฐบาลสหรัฐอเมริกา เมื่อปี พ.ศ. 2548 ได้จำแนกออกเป็น 5 กลุ่มดังนี้ 

Alternative Medical Systems คือ การแพทย์ทางเลือกที่มีวิธีการตรวจรักษาวินิจฉัยและการบำบัดรักษาที่มีหลากหลายวิธีการ ทั้งด้านการให้ยา การใช้เครื่องมือมาช่วยในการบำบัดรักษาและหัตถการต่าง ๆ เช่น การแพทย์แผนโบราณของจีน (Traditional Chinese  Medicine) การแพทย์แบบอายุรเวชของอินเดีย เป็นต้น

Mind-Body Interventions คือ วิธีการบำบัดรักษาแบบใช้กายและใจ เช่น การใช้สมาธิบำบัด โยคะ ชี่กง เป็นต้น

Biologically Based Therapies คือ วิธีการบำบัดรักษาโดยการใช้ สารชีวภาพ สารเคมีต่าง ๆ เช่น สมุนไพร วิตามิน Chelation Therapy Ozone Therapy หรือแม้กระทั่งอาหารสุขภาพ เป็นต้น โฮมีโอพาธีย์ (Homeopathy) จัดอยู่ในอยู่ในกลุ่มนี้

Manipulative and Body-Based Methods คือ วิธีการบำบัดรักษาโดยการใช้ หัตถการต่าง ๆ เช่น การนวด การดัด การจัดกระดูก Osteopathy Chiropractic เป็นต้น

Energy Therapies คือ วิธีการบำบัดรักษาที่ใช้พลังงานในการบำบัดรักษาที่สามารถวัดได้และไม่สามารถวัดได้ในการบำบัดรักษา เช่น การสวดมนต์บำบัด พลังกายทิพย์ พลังจักรวาล เรกิ โยเร เป็นต้น

ในการพิจารณาเลือกใช้การแพทย์ทางเลือก ต้องคำนึงถึงหลัก 4 ประการ คือ

ความน่าเชื่อถือ (Rational) โดยดูจากวิธีการหรือองค์ความรู้ด้านการแพทย์ทางเลือกชนิดนั้น ประเทศต้นกำเนิดให้การยอมรับหรือไม่ หรือมีการใช้แพร่หลายหรือไม่ ใช้มาเป็นเวลานานเพียงใด มีการบันทึกไว้หรือไม่ อย่างไร เป็นต้น

ความปลอดภัย (Safety) เป็นเรื่องสำคัญมากว่า จะส่งผลกับสุขภาพของผู้ใช้อย่างไร การเป็นพิษแบบเฉียบพลันมีหรือไม่ พิษแบบเรื้อรังมีเพียงใด อันตรายที่จะเกิดขึ้นในระยะยาวมีหรือไม่ หรือวิธีการนั้นทำให้เกิดอันตรายต่อร่างกายหรือไม่ เป็นต้น

การมีประสิทธิผล (Efficacy) เป็นเรื่องที่จะต้องพิสูจน์หรือมีข้อพิสูจน์มาแล้วว่าสามารถใช้ได้จริง มีข้อมูลยืนยันได้ว่าใช้แล้วได้ผล ซึ่งอาจต้องมีจำนวนมากพอหรือใช้มาเป็นเวลานานจนเป็นที่ยอมรับจากการศึกษาวิจัยหลากหลายวิธีการ เป็นต้น

ความคุ้มค่า (Cost - Benefit - Effectiveness) โดยเทียบว่าค่าใช้จ่ายที่เกิดด้วยวิธีนั้น ๆ คุ้มค่ากับการรักษาโรคที่ผู้ป่วยต้องทนทุกข์ทรมานหรือไม่ โดยอาจเทียบกับฐานะทางการเงินของผู้ป่วยแต่ละคน เป็นต้น

โฮมีโอพาธีย์ (Homeopathy) เป็นการแพทย์ทางเลือกรูปแบบหนึ่ง ซึ่งถือกำเนิดขึ้นในปี พ.ศ. 2339 โดย Christian Friedrich Samuel Hahnemann แพทย์ชาวเยอรมัน ผู้ซึ่งเชื่อว่าสารที่ทำให้เกิดอาการของโรคในคนที่มีสุขภาพดีสามารถรักษาอาการคล้ายคลึงกันในคนป่วย ความเชื่อพื้นฐานตามหลักการนี้เรียกว่า similia similibus curentur หรือ "เหมือนการรักษาเหมือน" (like cures like) หรืออาจจะเปรียบได้ว่า เป็นการรักษาแบบ “หนามยอกเอาหนามบ่ง” กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ สิ่งที่ทำให้เกิดอาการเจ็บป่วยในคนที่มีสุขภาพดี สามารถรักษาด้วยการใช้เชื้อของโรคที่มีอาการคล้ายคลึงกันได้ในขนาดที่เล็กมาก สิ่งนี้มีขึ้นเพื่อกระตุ้นการป้องกันตามธรรมชาติของร่างกาย การเตรียม Homeopathic เรียกว่าการเยียวยา และทำโดยการเจือจาง Homeopathic ในกระบวนการนี้ สารที่เลือกจะถูกเจือจางซ้ำ ๆ จนกว่าผลิตภัณฑ์ขั้นสุดท้ายจะแยกไม่ออกจากตัวเจือจางทางเคมี มักไม่มีแม้แต่โมเลกุลเดียวของสารดั้งเดิมที่สามารถคาดหวังให้คงอยู่ในผลิตภัณฑ์ได้ ระหว่าง Homeopaths การเจือจางแต่ละครั้งอาจกระทบและ/หรือเขย่าผลิตภัณฑ์ โดยอ้างว่าสิ่งนี้ทำให้ตัวเจือจางจำสารเดิมได้หลังจากกำจัด 

ทฤษฏีนี้กล่าวว่า การเตรียมการดังกล่าวเมื่อรับประทานเข้าไปสามารถรักษาหรือรักษาโรคได้ ซึ่งอธิบายได้ดังนี้ : หลักการโฮมีโอพาธีย์ในการผลิตยาปกติสำหรับบำบัด รักษาผู้ที่ได้รับความเจ็บป่วยในอาการเดียวกัน โดยใช้สารที่ก่อให้เกิดความเจ็บป่วยในคนหนึ่งส่วนมาเจือจางกับน้ำหรือแอลกอฮอล์อีก 9 หรือ 99 ส่วน พร้อมทั้งเขย่าขึ้นลงในแนวตั้ง 10 หรือ 100 ครั้งตามสัดส่วนที่เจือจางซึ่งเรียก ขนาดความแรง เป็น 1D หรือ 1C จากนั้นนำสาร 1D หรือ 1C มาเจือจางต่ออีก 1:10 หรือ 1:100 พร้อมเขย่าเช่นเดิม 10 หรือ 100 ครั้ง จะเรียก ขนาดความแรง 2D หรือ 2C ทำไปเรื่อย ๆ จะมีความแรงในการบำบัดรักษาเพิ่มขึ้นตามความแรงที่เพิ่มขึ้น อันที่จริง ยาเหล่านี้จำนวนมากไม่มีโมเลกุลของสารดั้งเดิมเหลืออยู่อีกต่อไป ยาโฮมีโอพาธีย์มีอยู่ในหลายรูปแบบลักษณะ เช่น ของเหลว ครีม เจล และยาเม็ด โดยระหว่างการรักษา แพทย์ Homeopathic (Homeopaths)จะถามคำถามหลายข้อเกี่ยวกับสุขภาพจิต อารมณ์ และร่างกายของคนไข้ เพื่อจะกำหนดวิธีการรักษาที่ตรงกับอาการของคนไข้มากที่สุด จากนั้นจะมีการปรับแต่งกระบวนการรักษาสำหรับคนไข้ตามแต่อาการเฉพาะราย

อาร์นิกา (ARNICA) เป็นสมุนไพร ดอกสีเหลือง มีสรรพคุณในการฆ่าเชื้อโรค และช่วยการฟื้นฟูของเนื้อเยื่อ

ตัวอย่างเช่น หอมแดงทำให้ดวงตามีน้ำ นั่นเป็นเหตุผลที่ใช้ในการรักษาโรคภูมิแพ้ทางชีวจิต การรักษาโรคอื่น ๆ ด้วยตัวยาจากไม้เลื้อยพิษ สารหนูสีขาว ผึ้งทั้งตัวบด และสมุนไพรที่เรียกว่า อาร์นิกา (ARNICA) เป็นดอกสีเหลือง มีสรรพคุณในการฆ่าเชื้อโรค และช่วยการฟื้นฟูของเนื้อเยื่อ เป็นที่นิยมสำหรับบรรเทาอาการปวดที่เกิดจากรอยฟกช้ำหรืออักเสบ นอกจากนั้นยังมีคนไข้สมบัติต่อต้านอนุมูลอิสระ (anti-aging) และช่วยลดอาการบวมอีกด้วย

การรักษาด้วยกระบวนการโฮมีโอพาธีย์ (Homeopathy) สามารถแก้ปัญหาสุขภาพที่หลากหลาย รวมถึงโรคเรื้อรังบางอย่าง 
>> โรคภูมิแพ้
>> ไมเกรน
>> อาการซึมเศร้า
>> โรคอ่อนเพลียเรื้อรัง
>> ข้ออักเสบรูมาตอยด์
>> อาการลำไส้แปรปรวน
>> กลุ่มอาการก่อนมีประจำเดือน
นอกจากนี้ยังสามารถใช้สำหรับปัญหาเล็กน้อย เช่น รอยฟกช้ำ รอยถลอก ปวดฟัน ปวดหัว คลื่นไส้ ไอ และหวัด

ร้านขายยาสไตล์ละตินอเมริกันคาริเบียน (การแพทย์สเปนและโปรตุเกสแบบดั้งเดิม) ซึ่งอาจมีลักษณะเหมือนร้านขายยาที่มีพื้นฐานจากวิทยาศาสตร์ ความแตกต่างที่ไม่ได้อยู่ในลักษณะที่ปรากฏ แต่ขึ้นอยู่กับพื้นฐานของความเชื่อที่ว่า ยามีผลต่อการรักษา

การทำงาน ? การวิจัยมีความหลากหลาย การศึกษาบางชิ้นแสดงให้เห็นว่าการรักษาด้วยกระบวนการโฮมีโอพาธีย์ (Homeopathy) มีประโยชน์ด้วยการรักษาที่การรักษาแบบอื่นไม่ทำกัน นักวิจารณ์กล่าวถึงประโยชน์ของยาหลอก นั่นคือเวลาที่อาการดีขึ้นเพราะคนไข้เชื่อว่าการรักษานั้นได้ผล ไม่ใช่เพราะมันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ สิ่งนี้สามารถกระตุ้นสมองให้ปล่อยสารเคมีที่ช่วยบรรเทาอาการปวดหรืออาการอื่น ๆ ได้ชั่วครู่ แต่ทฤษฎีบางอย่างที่โฮมีโอพาธีย์ (Homeopathy) นำมาใช้อ้างอิงนั้นไม่สอดคล้องกับหลักการของเคมีและฟิสิกส์ โดยเหตุผลตามหลักวิทยาศาสตร์คือ ยาที่ไม่มีสารออกฤทธิ์ (ยาหลอก) ไม่ควรมีผลกับร่างกาย

ความเสี่ยงคืออะไร ? สำนักงานอาหารและยาของสหรัฐฯ (U.S Food & Drug Administration (FDA) ได้กำกับดูแลการรักษาด้วยกระบวนการโฮมีโอพาธีย์ (Homeopathy) แต่จะไม่ตรวจสอบเพื่อดูว่าปลอดภัยหรือมีประสิทธิภาพหรือไม่ โดยทั่วไปแล้วพบว่า ส่วนใหญ่รับยาและดื่มน้ำน้อยจนไม่ก่อให้เกิดผลข้างเคียงใด ๆ แต่มีข้อยกเว้น กรณียาที่อาจมีสารออกฤทธิ์จำนวนมาก เช่น โลหะหนัก ซึ่งอาจเป็นอันตรายได้ กรณีตัวอย่าง : ในปี พ.ศ. 2559 FDA ได้ออกคำเตือนเกี่ยวกับการใช้ยาเม็ดและเจลสำหรับการรักษาตามกระบวนการโฮมีโอพาธีย์ (Homeopathy) เนื่องจากความเสี่ยงต่อสุขภาพที่อาจเกิดขึ้นกับทารกและเด็ก หากคนไข้กำลังพิจารณาที่จะลองใช้วิธีการรักษาทางเลือกเหล่านี้  ต้องปรึกษาแพทย์ประจำตัวก่อน เพื่อความมั่นใจว่า ปลอดภัยและจะไม่มีผลต่อยาอื่น ๆ ที่คนไข้กำลังใช้อยู่

จากการศึกษาวิจัยด้านการแพทย์ทางเลือกในบ้านเราพบว่า ศาสตร์ที่คนไทยรู้จัก และให้ความศรัทธาและมีความนิยมใช้จำนวน 25 ศาสตร์ ดังนี้ 

1.) สมุนไพร 2.) การนวด 3.) สมาธิ/โยคะ 4.) การนวดศีรษะ 5.) การรำมวยจีน/ไทเก็ก 6.) พลังรังสีธรรม 7.) สมาธิหมุน 8.) ชีวจิต 9.) พลังจักรวาล/โยเร 10.) การฝังเข็ม 11.) การฟังดนตรี 12.) การสวดมนต์/ภาวนา 13.) อบสมุนไพร 14.) การใช้เครื่องหอม/ยาดม 15.) การใช้วิตามิน/เกลือแร่/อาหารปลอดสารพิษ 16.) ดื่มน้ำผัก/ผลไม้ 17.) การสวนล้างพิษ 18.) การดูหมอ/รดนำมนต์ 19.) ศิลปะบำบัด 20.) การผ่อนคลายแบบ Biofeedback 21.) การใช้คาถา/เวทมนต์ 22.) การเพ่งโดยการใช้แสง สี เสียง 23.) การเข้าทรงนั่งทางใน 24.) การใช้เก้าอี้แม่เหล็กไฟฟ้า 25.) การใช้วิชาธรรมจักร 

นอกจากนี้ยังมีการนำศาสตร์การแพทย์ทางเลือกรูปแบบต่าง ๆ ไปใช้ในกลุ่มผู้ป่วยเรื้อรังต่าง ๆ ร่วมกับการแพทย์แผนปัจจุบัน ตัวอย่างเช่น มีการนำเอาการแพทย์ทางเลือกทั้งในรูปแบบของอาหารสุขภาพ การนั่งสมาธิ การใช้หินบำบัด ฯลฯ มาใช้ร่วมกันในการรักษาในกลุ่มผู้ป่วยมะเร็งเป็นต้น

ภาพรวมจากรายละเอียดและข้อมูลต่าง ๆ จะพบว่า การแพทย์ทางเลือกในบ้านเรามีอัตราการขยายตัวสูงมากขึ้นเรื่อย ๆ และกำลังเป็นที่สนใจของประชาชนในสังคมเป็นอย่างยิ่ง ดังกระทรวงสาธารณสุขจึงมีภารกิจเร่งด่วนที่ต้องเร่งจัดการและทำการศึกษาองค์ความรู้ด้านการแพทย์ทางเลือกต่าง ๆ เพื่อเผยแพร่ข้อมูลได้อย่างถูกต้องแก่ประชาชนต่อไป โดยเฉพาะการระบาดของไวรัส COVID-19 อย่างหนักในบ้านเมืองของเราเวลานี้ จำเป็นต้องเร่งให้ทำการศึกษาและเผยแพร่ความรู้ความเข้าใจในการใช้สมุนไพรต่าง ๆ อาทิ ฟ้าทะลายโจร กระชายขาว สมุนไพรต่าง ๆ ตลอดจนศาสตร์ทางเลือกต่าง ๆ รวมทั้งการรักษาด้วยกระบวนการโฮมีโอพาธีย์ (Homeopathy) ด้วย ซึ่งต่อทำคู่ขนานกันไปในภาวะวิกฤตเช่นนี้ ทั้งนี้ทั้งนั้นผู้ที่รับการรักษาด้วยวิธีการตามกระบวนการแพทย์ทางเลือกจะเป็นผู้ที่ให้ข้อมูลที่ดีและเป็นประโยชน์มากที่สุดในอันที่จะพัฒนาต่อยอดการรักษาด้วยการแพทย์ทางเลือกให้มีประสิทธิภาพ และเกิดประสิทธิผลต่อแนวทางการรักษาด้วยศาสตร์ของการแพทย์ทางเลือกต่อไป

---

โปรเด็ด! ถึง 15 ก.ค. นี้ Ford Ranger, MG ZS, Mazda 2 และ Nissan อัลเมร่า ทักไลน์ @THESHOPSTIMES 
คลิก????https://lin.ee/vfTXud9

เหรียญมีสองด้านเสมอ เช่นเดียวกับกฎหมายฉบับนี้ California Proposition 47 ซึ่งเป็นกฎหมายปรับการกระทำความผิดบางเรื่องจากความผิดที่มีโทษทางอาญาให้กลายเป็นความผิดที่ถือเป็นลหุโทษ กฎหมายฉบับนี้เป็นกฎหมายใช้เฉพาะภายในรัฐ California เพราะออกโดยรัฐสภาแห่งรัฐ California ไม่ใช่กฎหมายที่ออกโดยรัฐสภาแห่งสหรัฐอเมริกา California Proposition 47 ฉบับนี้เป็นกฎหมายที่ส่งผลกระทบมากมายต่อสังคมของรัฐ California ดังที่จะเล่าให้ทราบต่อไปนี้

Proposition 47 หรือที่รู้จักในชื่อ การลงคะแนนว่าด้วยโทษอาญา อันเป็นธรรมนูญแห่งความคิดริเริ่ม เป็นการลงประชามติที่ผ่านกฎหมายโดยผู้มีสิทธิเลือกตั้งในรัฐ California เมื่อวันที่ 4 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 (ค.ศ. 2014) ผู้ที่ลงคะแนนสนับสนุนยังเรียกมาตรการนี้ว่า รัฐบัญญัติว่าด้วยความปลอดภัยละแวกบ้านและโรงเรียน โดยได้จัดประเภทความผิดที่ไม่รุนแรงบางอย่างใหม่ให้เป็นความผิดลหุโทษ แทนที่จะเป็นความผิดทางอาญา ตามที่เคยได้จัดประเภทไว้ก่อนหน้านี้

การกระทำความผิดหรืออาชญากรรมที่ได้รับผลกระทบ คือ 
- การขโมยของตามร้าน โดยที่มูลค่าทรัพย์สินที่ถูกขโมยไป ไม่เกิน $950
- การโจรกรรม โดยที่มูลค่าทรัพย์สินที่ถูกขโมยไป ไม่เกิน $950
- การรับทรัพย์สินที่ถูกขโมย (การรับของโจร) โดยมีมูลค่าทรัพย์สิน ไม่เกิน $950
- การปลอมแปลง โดยที่มูลค่าของเช็คปลอม พันธบัตร หรือเอกสาร ไม่เกิน $950
- การฉ้อโกง โดยที่มูลค่าของเช็ค ดราฟต์ หรือการกระทำที่เป็นการฉ้อโกง ไม่เกิน $950
- การจ่ายเช็คไม่มีเงิน โดยที่มูลค่าของเช็ค ไม่เกิน $950
- การใช้ยาโดยส่วนตัวที่ผิดกฎหมาย ซึ่งปริมาณ / น้ำหนักในการครอบครอง / ใช้น้อยกว่าเกณฑ์ที่กำหนด

ผลกระทบหลักของมาตรการตาม California Proposition 47 คือการเปลี่ยนความผิดที่ไม่รุนแรงหลายอย่าง เช่น ความผิดเกี่ยวกับยาเสพติดและทรัพย์สิน จากที่เป็นความผิดทางอาญากลายเป็นความผิดลหุโทษ ความผิดเหล่านี้รวมถึงการขโมยของในห้างร้านต่าง ๆ การใช้เช็คโดยเจตนาที่ผิดกฎหมาย และการครอบครองยาที่ผิดกฎหมาย มาตรการดังกล่าวยังกำหนดให้เงินค่าปรับอันเป็นผลมาจากมาตรการดังกล่าว จะต้องใช้ใน "การป้องกันการละทิ้งโรงเรียน และป้องกันการไม่ให้ออกโรงเรียนกลางคัน ชดใช้เยียวยาเหยื่ออาชญากรรม และการบำบัดผู้ติดยาเสพติด ตลอดจนโปรแกรมอื่น ๆ ที่ออกแบบมาเพื่อกันผู้กระทำความผิดให้พ้นคุกและไม่ติดคุก" 

มาตรการดังกล่าวรวมถึงข้อยกเว้นสำหรับความผิดที่เกี่ยวข้องกับ มากกว่า $950 และอาชญากรที่มีประวัติความรุนแรงหรือความผิดทางเพศ ตัวอย่างเช่น ก่อนหน้านี้การปลอมแปลงเป็นความผิดที่อัยการอาจตั้งข้อหาว่า เป็นความผิดทางอาญา ด้วยเจตนารมย์ของ California Proposition 47 อัยการไม่สามารถตั้งข้อหาปลอมแปลง ที่เกี่ยวข้องกับความเสียหายที่น้อยกว่า $950 ว่าเป็นความผิดทางอาญาได้ เว้นแต่จำเลยมีประวัติอาชญากรรม ส่งผลกระทบต่อการตัดสินลงโทษในอนาคต และอนุญาตให้บุคคลที่ถูกจองจำในคดีอาญาซึ่ง California Proposition 47 ครอบคลุม สามารถยื่นคำร้องให้พิพากษาอีกครั้ง

ในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2558 รายงานของโครงการ Stanford Justice Advocacy ซึ่งเขียนโดย Michael Romano ผู้ร่วมเขียน California Proposition 47 พบว่า Prop 47 สามารถลดจำนวนนักโทษในเรือนจำของรัฐ California ลง 13,000 คน และจะช่วยรัฐ California ประหยัดงบประมาณลงได้ประมาณ 150 ล้านดอลลาร์ในปีนั้น ในส่วนของบทบัญญัติที่อนุญาตให้ผู้กระทำความผิดในอดีตสามารถยื่นคำร้องต่อการพิจารณาโทษหมดอายุในวันที่ 4 พฤศจิกายน 2560 โดย Jerry Brown ผู้ว่าการรัฐ California ได้อนุมัติร่างกฎหมายซึ่งขยายกำหนดเวลาไปจนถึงวันที่ 4 พฤศจิกายน พ.ศ. 2565 กองบรรณาธิการของ The New York Times ยกย่อง  Prop 47 ว่าเป็นวิธีการลดความแออัดในเรือนจำของรัฐ นอกจากนี้กองบรรณาธิการของ Los Angeles Times ซึ่งสรุปว่า Prop 47 เป็น "มาตรการที่ดีและทันเวลา ซึ่งสามารถช่วยให้รัฐใช้ความยุติธรรมทางอาญาและทรัพยากรในการกักขังได้อย่างชาญฉลาดยิ่งขึ้น" และ The American Civil Liberties Union (ACLU) ยังสนับสนุน Prop 47 และบริจาคเงิน 3.5 ล้านดอลลาร์เพื่อสนับสนุนมาตรการตาม Prop 47 ด้วย

Mark A. Peterson อัยการเขตของ Contra Costa County ระบุก่อนที่จะมี Prop 47 ว่า มาตรการตาม Prop 47 "จะทำให้ละแวกใกล้เคียงและโรงเรียนของเราปลอดภัยน้อยลง"

ผู้ต่อต้านมาตรการตาม Prop 47 รวมถึง Mark A. Peterson อัยการเขตของ Contra Costa County ผู้ซึ่งระบุก่อนที่จะมี Prop 47 ว่า มาตรการตาม Prop 47 "จะทำให้ละแวกใกล้เคียงและโรงเรียนของเราปลอดภัยน้อยลง" นอกจากนี้ยังได้รับการวิพากษ์วิจารณ์จาก Nancy E. O'Malley อัยการเขตของ Alameda County ซึ่งกล่าวว่า "จะทำให้ชาว California ได้รับอันตรายอย่างมีนัยสำคัญ" และเรียกมันว่า "ม้าโทรจัน" 

ข้อโต้แย้งที่โดดเด่นที่สุดเกี่ยวกับกฎหมายคือ การครอบครองยา Rohypnol ที่มักถูกนำไปใช้ในการมอมสตรีเพื่อจะข่มขืนภายใต้มาตรการตาม Prop 47 จะได้รับการลงโทษเป็นความผิดลหุโทษมากกว่าเป็นความผิดทางอาญา ซึ่งนักวิจารณ์อธิบายว่าเป็น "การลงโทษที่ไม่มีผลต่อผู้ต้องโทษ" นักวิจารณ์ยังโต้แย้งว่า การที่ไม่สามารถใช้การกักขังเพื่อบังคับให้ผู้ใช้ยาเข้ารับการบำบัดได้ จะทำให้ผู้ใช้ยาเข้าสู่โปรแกรมการบำบัดรักษาได้ยากขึ้น

Nancy E. O'Malley อัยการเขตของ Alameda County กล่าวว่า "มาตรการตาม Prop 47 จะทำให้ชาว California ได้รับอันตรายอย่างมีนัยสำคัญ"

George Gascón อัยการเขตของ San Francisco กล่าวว่า Prop 47 "ทำให้ผู้กระทำความผิดเรื่องยาเสพติดหลีกเลี่ยงโปรแกรมการรักษาที่ได้รับคำสั่งได้ง่ายขึ้น" (ปัจจุบัน George Gascón อัยการเขตของนคร Los Angeles)

ผลกระทบต่ออัตราการเกิดอาชญากรรม ในปี พ.ศ. 2558 (ค.ศ. 2015) Los Angeles Times รายงานว่า "บรรดาเจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมายตำหนิ Prop 47 ที่ยอมให้ผู้กระทำผิดซ้ำ ถูกดำเนินคดีโดยมีผลเพียงเล็กน้อยเท่านั้น" นอกจากนี้แล้วในปีนั้นเอง George Gascón อัยการเขตของนคร San Francisco กล่าวว่า Prop 47 "ทำให้ผู้กระทำความผิดเรื่องยาเสพติดหลีกเลี่ยงโปรแกรมการรักษาที่ได้รับคำสั่งได้ง่ายขึ้น" Eric Garcetti นายกเทศมนตรีนคร Los Angeles ยังเสนอว่า Prop 47 อาจอธิบายได้ว่าทำไมอัตราการเกิดอาชญากรรมในเมืองของเขาจึงเปลี่ยนจากการลดลงเป็นเพิ่มขึ้น 

Eric Garcetti นายกเทศมนตรีนคร Los Angeles เสนอว่า Prop 47 อาจอธิบายได้ว่าทำไมอัตราการเกิดอาชญากรรมในเมืองของเขาจึงเปลี่ยนจากการลดลงเป็นเพิ่มขึ้น

Shelley Zimmerman หัวหน้าตำรวจของนคร San Diego ได้อธิบายใน The Washington Post ว่า Prop 47 เป็น "เสมือนบัตรสำหรับออกจากคุก" (ปัจจุบันเธอเป็น ศาสตราจารย์พิเศษ มหาวิทยาลัย National)

ในปี พ.ศ. 2558 (ค.ศ. 2015) เช่นกัน Shelley Zimmerman หัวหน้าตำรวจของนคร San Diego ได้อธิบายใน The Washington Post ว่า Prop 47 เป็น "เสมือนบัตรสำหรับออกจากคุก" เธอและหัวหน้าตำรวจคนอื่น ๆ ยังแสดงความกังวลเกี่ยวกับปรากฏการณ์ที่เพิ่มขึ้นของอาชญากร "ผู้เร่ร่อน" ซึ่งใช้ประโยชน์จาก Prop 47 เพื่อก่ออาชญากรรม ตัวอย่างเช่น อาชญากรรายหนึ่งถูกกล่าวหาว่า นำเครื่องคิดเลขเข้ามาในร้านเพื่อหลีกเลี่ยงการขโมยสินค้ามูลค่ากว่า 950 ดอลลาร์ แต่ ACLU ตอบโต้ด้วยการออกรายงานซึ่งกล่าวว่า ผู้ที่เชื่อมโยง Prop 47 กับอาชญากรรมกำลัง "แสดงข้อความที่ขาดความรับผิดชอบและไม่ถูกต้อง" Michael Romano ผู้อำนวยการโครงการ Stanford Justice Advocacy และผู้ร่วมเขียน Prop 47 กล่าวในเดือนพฤศจิกายน 2015 ว่า ในแง่ของ Prop 47 "ในระยะยาว การจัดสรรทรัพยากรใหม่ควรนำมาปรับปรุงความปลอดภัยสาธารณะอย่างมีนัยสำคัญ" Romano จึงเขียนผลการศึกษาที่สนับสนุนข้อสรุปของเขา

Michael Romano ผู้อำนวยการโครงการ Stanford Justice Advocacy และผู้ร่วมเขียน Prop 47 กล่าวว่า ในแง่ของ Prop 47 "ในระยะยาว การจัดสรรทรัพยากรใหม่ควรนำมาปรับปรุงความปลอดภัยสาธารณะอย่างมีนัยสำคัญ"

รายงานประจำเดือนมีนาคม พ.ศ. 2559 (ค.ศ. 2016) ที่เผยแพร่โดยศูนย์กลางเยาวชนและความยุติธรรมทางอาญาได้สรุปว่า ยังเร็วเกินไปที่จะตัดสินว่า Prop 47 มีผลกระทบต่ออัตราการเกิดอาชญากรรมในรัฐ California หรือไม่ การศึกษาในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2561 โดยสถาบันนโยบายสาธารณะแห่งแคลิฟอร์เนียพบหลักฐานว่า Prop 47 อาจมีส่วนทำให้เกิดการโจรกรรมและการโจรกรรมสิ่งของในรถยนต์เพิ่มขึ้น การศึกษาระบุพบว่า การกระทำผิดซ้ำลดลง และไม่มีหลักฐานว่าอาชญากรรมรุนแรงเพิ่มขึ้นเมื่อเชื่อมโยงกับ Prop 47 อย่างไรก็ตาม การศึกษาในปี พ.ศ. 2561 โดยมหาวิทยาลัย California, Irvine ระบุว่า Prop 47 ไม่ใช่ "ตัวขับเคลื่อน" สำหรับการเพิ่มขึ้นของอาชญากรรม โดยอิงจากการเปรียบเทียบข้อมูลจากมลรัฐต่าง ๆ อาทิ New York Nevada Michigan และ New Jersey (รัฐที่มีความคล้ายใกล้เคียงกับรัฐ California เป็นอย่างมาก) แนวโน้มอาชญากรรม พ.ศ. 2513 (ค.ศ. 1970) ถึง พ.ศ. 2558 (ค.ศ. 2015) แต่ "สิ่งที่มาตรการตาม Prop 47 ทำให้อันตรายและความทุกข์ต่อผู้ถูกตั้งข้อหาก่ออาชญากรรมนั้นลดลง"

Prop 47 ทำให้โจรกรรมที่มีมูลค่าต่ำกว่า $950 กลายเป็นลหุโทษ ทำให้การขโมยสินค้าข้าวของตามห้างร้านต่าง ๆ เพิ่มมากขึ้นจาก 15% เป็นมากกว่า 50% พนักงานรักษาความปลอดภัยทำได้แต่เพียงการบันทึกภาพและคลิป VDO

สื่อหลายแห่งยังคงรายงานการเพิ่มขึ้นของการโจรกรรมร้านค้าปลีกที่เกี่ยวข้องกับ Prop 47 ผู้ค้าปลีกรายใหญ่ Safeway, Target, Rite Aid และ CVS เครือข่ายร้านขายยารายงานในปี พ.ศ. 2559 ว่าการขโมยของในร้านเพิ่มขึ้น (ในบางกรณี) จาก 15% เป็น มากกว่า 50% ตั้งแต่ ผู้มีสิทธิเลือกตั้งอนุมัติ Prop 47 โดย Los Angeles Times รายงานในปี พ.ศ. 2560 ว่า ศาลฎีกาแห่งรัฐ California ตัดสินว่า บุคคลที่ถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานขโมยรถอาจมีความผิดลดลงเป็นความผิดลหุโทษ หากยานพาหนะมีมูลค่าไม่เกิน $950 และในปี พ.ศ. 2561 นักวิจัยพบว่า Prop 47 มีส่วนทำให้เกิดการโจรกรรมในรถยนต์ การขโมยของตามร้าน และการโจรกรรมอื่น ๆ San Francisco Chronicle รายงานในปี พ.ศ. 2561 ว่า Prop 47 นำไปสู่อัตราการโจรกรรมที่เพิ่มขึ้นประมาณ 9% เมื่อเทียบกับอัตราที่เกิดขึ้นในปี พ.ศ. 2557

Prop 47 ทำให้โจรกรรมที่มีมูลค่าต่ำกว่า $950 กลายเป็นลหุโทษ ทำให้การขโมยสินค้าข้าวของตามห้างร้านต่าง ๆ เพิ่มมากขึ้นจาก 15% เป็นมากกว่า 50% พนักงานรักษาความปลอดภัยทำได้แต่เพียงการบันทึกภาพและคลิป VDO

Prop 47 ทำให้โจรกรรมที่มีมูลค่าต่ำกว่า $950 กลายเป็นลหุโทษ ทำให้การขโมยสินค้าข้าวของตามห้างร้านต่าง ๆ เพิ่มมากขึ้นจาก 15% เป็นมากกว่า 50% พนักงานรักษาความปลอดภัยทำได้แต่เพียงการบันทึกภาพและคลิป VDO

ภายในปี พ.ศ. 2562 มีการโจรกรรมในร้านค้าปลีกเพิ่มขึ้น ตำรวจและเจ้าของร้านค้าอ้างว่า เป็นเพราะ Prop 47 สถานีโทรทัศน์ Fox News รายงานว่า กรณี Prop 47 ทั้งโจรที่ขโมยสินค้าข้าวของตามห้างร้าน และผู้ที่รับของโจรที่ดำเนินการอย่างเปิดเผยจะไม่ต้องรับโทษ โดยทั้งอาชญากรและเจ้าของร้านตระหนักดีว่า นโยบายบังคับใช้แบบคัดเลือกหมายความว่า ตำรวจส่วนใหญ่ต่างเพิกเฉยต่อรายงานการขโมยของในห้างร้าน หรือตอบสนองช้าเกินไป Rachel Michelin ประธานสมาคมผู้ค้าปลีกแห่งรัฐ California กล่าวว่า โจรจะนำเครื่องคิดเลขมาเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่เกินวงเงิน $950 และ “คน ๆ หนึ่งจะไปที่ร้านหยิบฉวยเอาสินค้าข้าวของเติมกระเป๋าเป้ ขนออกมา ทิ้งไว้ข้างนอก แล้วกลับเข้าไปทำใหม่ซ้ำอีกครั้ง” นอกจากนี้ เธอยังรายงานด้วยว่า เครือข่ายกลุ่มอาชญากรนอกรัฐ California ยังใช้เด็กทำความผิด เนื่องจากพวกเขามีโอกาสถูกดำเนินคดีน้อยกว่า และแม้ว่าตำรวจจะทำการจับกุม อัยการเขตก็แจ้งข้อกล่าวหาที่อ่อนหรือถูกลดระดับตาม Prop 47

Prop 47 ทำให้โจรกรรมที่มีมูลค่าต่ำกว่า $950 กลายเป็นลหุโทษ ทำให้การขโมยสินค้าข้าวของตามห้างร้านต่าง ๆ เพิ่มมากขึ้นจาก 15% เป็นมากกว่า 50% พนักงานรักษาความปลอดภัยทำได้แต่เพียงการบันทึกภาพและคลิป VDO

คนไม่ได้ขโมยอาวุธปืนไปเพื่อการสะสม แต่เขาขโมยไปเพื่อก่ออาชยากรรมอื่น ๆ รวมทั้งฆาตกรรม

กฎหมายของรัฐ California ว่าด้วยการโจรกรรมย่อย การโจรกรรม และการขโมยของตามห้างร้านต่าง ๆ ฝ่ายนิติบัญญัติของรัฐ California ให้คำจำกัดความการโจรกรรมว่า เป็นการขโมยทรัพย์สินโดยการลักขโมย การเสแสร้งหลอกลวง หรือการยักยอกทรัพย์สินโดยมีเจตนาที่จะนำทรัพย์สินไปเสียจากเจ้าของทรัพย์สินอย่างถาวร การลักขโมยคือการยึดเอาทรัพย์สินของผู้อื่นโดยเจตนาและไม่ชอบด้วยกฎหมาย การขโมยโดยการเสแสร้งหลอกลวงเป็นการได้มาซึ่งทรัพย์สินของผู้อื่นโดยการหลอกลวง การฉ้อฉลเกิดขึ้นเมื่อการครอบครองทรัพย์สินดั้งเดิมของผู้ต้องหานั้นชอบด้วยกฎหมาย แต่ต่อมาผู้ต้องหาได้แปลงทรัพย์สินนั้นไปใช้โดยมิชอบด้วยกฎหมาย สำหรับความผิดเกี่ยวกับการโจรกรรมอื่น ๆ กฎหมายว่า ด้วยการโจรกรรมของรัฐ California ยังรวมถึงความผิดเฉพาะอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการโจรกรรม อาทิ การไม่คืนทรัพย์สินที่เช่าหรือยืมมา การปลอมแปลงข้อมูลเพื่อขายสินค้าให้โรงรับจำนำ การโอนเงินทุนเพื่อการบริการ แรงงาน หรือวัสดุโดยมิชอบด้วยกฎหมาย การฉ้อโกงโครงการบ้านจัดสรร การขายหรือโอนหรือใช้บัตรเดบิตหรือบัตรเครดิตอย่างผิดกฎหมาย และ การยึดเอาทรัพย์สินที่เก็บได้ โดยไม่ต้องพยายามตามหาเจ้าของตามสมควร

Walgreens ต้องปิดร้านค้าในนคร San Francisco เนื่องจากการขโมยของในร้านเพิ่มมากขึ้นจนรับไม่ไหว การโจรกรรมข้าวของในร้านค้าของนคร San Francisco เพิ่มมากขึ้นอย่างน่าตกใจ 

Thomas Fuller ผู้สื่อข่าว / นักเขียนประจำมลรัฐ California ของ The New York Times

Thomas Fuller ผู้สื่อข่าว/นักเขียนประจำมลรัฐ California ของ The New York Times ได้เล่าว่า ไม่นานหลังจากผมย้ายไปนคร San Francisco ในปี พ.ศ. 2559 ผมเดินเข้าไปในห้าง Walgreens ในเขต North Beach เพื่อซื้อแปรงสีฟันไฟฟ้า ขณะที่ผมจ่ายเงินอยู่ ชายคนหนึ่งเดินเข้าไปในร้าน หยิบเนื้อเค็มแท่ง (Beef jerky) หนึ่งกำมือแล้วเดินออกไป ผมมองไปยังพนักงานคนหนึ่งที่ยักไหล่ จากนั้นผมก็ไปที่ Safeway ข้างบ้านเพื่อซื้อของชำ และผมเห็นชายคนหนึ่งใส่ไวน์สามขวดใส่กระเป๋าเป้ และเดินไปที่ทางออกอย่างสบาย ๆ ระหว่างทางออกไป เขาหยิบขนมอีกห่อ ผมถามเสมียน Safeway เกี่ยวกับการโจรกรรมครั้งนี้ “ผมยังใหม่กับ Francisco” ผมพูดว่า “ที่นี่สามารถเลือกจ่ายสิ่งของได้หรือไม่” ห้าปีต่อมา การแพร่ระบาดของการขโมยของในร้านใน San Francisco ยิ่งเลวร้ายลงมากขึ้น ตัวแทนจาก Walgreens กล่าวว่าการโจรกรรมที่ร้านค้าในนคร San Francisco นั้นสูงกว่าค่าเฉลี่ยทั่วประเทศของเครือสี่เท่า และได้ปิดร้าน 17 แห่ง ส่วนใหญ่เป็นเพราะจำนวนของการโจรกรรมมากจนธุรกิจไม่สามารถที่จะอยู่รอดได้

ร้านขายยาของเครือร้านขายยา CVS Health

Brendan Dugan ผู้อำนวยการแผนกอาชญากรรมค้าปลีกเครือร้านขายยา CVS Health เรียก นคร San Francisco ว่า “หนึ่งในศูนย์กลางของการก่ออาชญากรรมในร้านค้าปลีก” และกล่าวว่าพนักงานได้รับคำสั่งไม่ให้ไล่ตามผู้ต้องสงสัยขโมย เนื่องจากการเผชิญหน้านั้นอันตรายเกินไป “เรามีเหตุการณ์ที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเราถูกทำร้ายเป็นประจำในนคร San Francisco” Dugan กล่าว ผู้บริหารร้านค้าปลีกและเจ้าหน้าที่ตำรวจเน้นย้ำถึงบทบาทขององค์กรอาชญากรรมในการโจรกรรม และพวกเขาบอกผู้บังคับบัญชาว่า Prop 47  ซึ่งเป็นมาตรการจากลงคะแนนเสียงในปี พ.ศ. 2557 ที่จัดประเภทการโจรกรรมอย่างไม่รุนแรงเป็นความผิดลหุโทษ หากสินค้าที่ถูกขโมยมีมูลค่าน้อยกว่า $950 “แนวโน้มเดียวที่เราเห็นคือความรุนแรงและทวีความรุนแรงมากขึ้น และกล้ามากขึ้น” Raj Vaswani หัวหน้าสำนักงานสืบสวนของกรมตำรวจนคร San Francisco กล่าว “เราพบเห็นผู้กระทำผิดซ้ำหลายครั้ง” นคร San Francisco ได้รับความเดือดร้อนในหลาย ๆ ด้านในช่วงการระบาดใหญ่ของ COVID-19 เมืองนี้มีการใช้ยาเกินขนาดที่ทำให้เสียชีวิตได้มากเป็นสองเท่าของการเสียชีวิตจาก COVID-19 กระโจมคนไร้บ้านตั้งเรียงรายตลอดช่วงการ Lock down แต่การพิจารณาคดีเมื่อสัปดาห์ที่แล้วมุ่งเน้นไปที่บางสิ่งบางอย่างที่แสนจะธรรมดากว่ามาก 

Raj Vaswani หัวหน้าสำนักงานสืบสวนของกรมตำรวจนคร San Francisco กล่าว “เราพบเห็นผู้กระทำผิดซ้ำหลายครั้ง”

---

โปรเด็ด! ถึง 15 ก.ค. นี้ Ford Ranger, MG ZS, Mazda 2 และ Nissan อัลเมร่า ทักไลน์ @THESHOPSTIMES 
คลิก????https://lin.ee/vfTXud9