>> ความเดิมเมื่อตอนที่แล้ว 
ความรักของกรกฎกำลังไปด้วยดี ติดเพียงแค่มีสุเทวาคอยจ้องหาจังหวะเข้าหาเขมิกาตลอด 

>> พูดคุย
เรื่องเล่าชีวิตนักเรียนนายร้อยเมื่อเรียนจบชั้นปีที่ 5 แล้วก็จะติดยศ ว่าที่ร้อยตรี จากนั้นก็จะไปรับราชการในหน่วยทหารต่างๆ ทั่วประเทศ จนเมื่อมีการโปรดเกล้าฯ ให้เข้าพิธีรับพระราชทานกระบี่ ก็จะกลับเข้ามาทำพิธีดังกล่าว

ตอนนี้กรกฎและจ้ำขึ้นชั้นปีที่ 4 แล้ว เหลืออีก 1 ปีเท่านั้นก็จะเรียนจบ

...แม้เวลาจะผ่านไปหลายปี แต่กรกฎเล่าให้ผมฟังว่า เขาจำวันนี้วันที่ 5 ธันวาคม 2534 ได้แม่นยำราวกับเหตุการณ์เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวาน เพราะว่า เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้พบกับเขมิกาในใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม...

หลังจากนี้ เหตุการณ์ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป...

วันหนึ่ง พี่จามินทร์ รุ่นพี่ปีที่ 5 เรียกกรกฎเข้าไปพบในห้อง กรกฎรู้สึกผิดสังเกต เพราะปกติแล้วนักเรียนนายร้อยถูกเรียกไปพบมักเป็นเรื่องไม่ค่อยดี 

เมื่อกรกฎเข้าไป พี่จามินทร์ก็พูดกับกรกฎทันที

“น้องมีอะไรกับเขมิกาหรือเปล่า”

พี่จามินทร์พูดพร้อมชูจดหมายให้ดู 

“เขมิกา เขียนมาตัดพ้อต่อว่าน้องและส่งรูปของน้องมาในซองด้วย...”

กรกฎใจหายวาบ แต่ก็รีบตอบพี่จามินทร์ไป

“ไม่ทราบเหมือนกันครับ ผมยังไม่ได้อ่านจดหมายเลยครับ”

พี่จามินทร์ยื่นจดหมายให้พร้อมพูดปลอบ

"อย่าเพิ่งคิดอะไรไปมากนะ ค่อยหาวิธีแก้ปัญหากัน”

“ขอบคุณครับ” กรกฎตอบ พร้อมรับจดหมายแล้วรีบกลับมาที่ห้อง

พอมาถึงห้อง เขารีบเปิดอ่านจดหมายทันที

เนื้อความในจดหมาย บอกว่า

“สุเทวาเป็นคนไม่ดี ด่าว่าเพื่อนของเขมิกา และเอาเรื่องของเพื่อนเขมิกาไปเล่าในทางเสียหาย ทำให้พวกเขมิกาไม่สามารถรับได้ และในอนาคตต่อไปหากกรกฎและเขมิกาคบกันไปวันหนึ่งก็ต้องเจอกับสุเทวา ซื่งเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน จะทำให้มองหน้ากันไม่ติด ดังนั้นเราควรเลิกติดต่อกัน” (อ้าว แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกรกฎด้วย)

นอกจากนี้ เขมิกายังส่งรูปถ่ายที่กรกฎเคยส่งไปให้ รวมถึงตัดภาพที่เคยถ่ายคู่กับเขมิกาออกไป เหลือเพียงภาพของกรกฎคืนมาเท่านั้น กรกฎมองรูปที่ขาดออกเหมือนหัวใจเขาถูกฉีกออกเช่นกัน (มันปวดร้าว)

ผู้อ่านคงจำรูปที่กรกฎถ่ายไว้ในชุดกระโดดร่มได้ เขมิกาก็ส่งกลับมาด้วย และเขียนข้อความข้างหลังรูปว่า

“แล้วก็ถึงวันที่ฉันต้องไป 
สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ลืมกัน
ผูกพันสายใยร่วมฝัน
มีเธอมีฉันเป็นเพื่อนกันตลอดไป”

อ่านจบกรกฎแทบปล่อยโฮ...เขาตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

มิวสิค “แค่อยากจะถามสิ่งที่ยังคาหัวใจ~ ว่าฉันทำอะไร? อะไรหนักหนา~”

มิวสิค “...อ่านไปอย่างช้าๆ เรื่องราวคนช้ำๆ แต่มันไม่ขำเพราะเป็นตัวเรา~”

มิวสิค “จบลงแล้วดีกว่าจะฝืน~ จบวันคืนที่มีปัญหา สายจนเกินไปที่จะหันมาพูดจา~”

และมิวสิค ”...ฉันนั้นรักเธอเป็นอย่างที่เคย ฉันไม่รู้เลยเธอแอบรักใคร ฉันต้องเสียเธอ”

ถึงตอนนี้เพลงอกหัก เพลงอะไรก็โดนใจกรกฎไปหมด ทั้งตกใจทั้งอึ้ง ทำตัวไม่ถูก ทำได้แค่ร้องไห้ออกมาเท่านั้น

กรกฎคิดหาทางจะคุยกับเขมิกาให้ได้ แต่เพียงตอนนี้เขายังทำไม่ไหว...เพราะหัวใจมันร้าวไปหมด

โปรดติดตามตอนต่อไป...

---

เรื่องโดย พลตรี อภิสิทธิ์ บุศยารัศมี

---

หมายเหตุ : เรื่องราวทั้งหมดเป็นเรื่องแต่งขึ้น เพื่อความสนุกสนานสำหรับผู้อ่านเท่านั้น ไม่มีเจตนาลบหลู่หรือหมิ่นประมาทผู้หนึ่งผู้ใด