ประธานาธิบดีสหรัฐฯ จำนวน 46 คน จนถึงประธานาธิบดี “Joe Biden” ผ่านการเป็นทหารถึง 33 คน เข้าร่วมสงครามโลกครั้งที่ 1 12 คน และ 8 คนร่วมรบในสงครามโลกครั้งที่ 2 สังกัดกองทัพเรือ 6 นาย (John F. Kennedy, Lyndon B. Johnson, Richard Nixon, Gerald Ford, Jimmy Carter และ George H. W. Bush) และกองทัพบก 2 นาย (Dwight D. Eisenhower และ Ronald Reagan)

เรือโท “Kennedy”

ประธานาธิบดี “Kennedy” ไม่สามารถผ่านการฝึกในโรงเรียนนายทหารของกองทัพบก ด้วยปัญหาด้านสุขภาพ (จากอาการปวดหลังส่วนล่างเรื้อรัง) วันที่ 24 กันยายน 1941 ด้วยความช่วยเหลือของนาวาเอก Allan Goodrich Kirk ผู้อำนวยการสำนักงานข่าวกรอง กองทัพเรือ (the Office of Naval Intelligence : ONI) และผู้ซึ่งเป็นทูตทหารเรือในขณะที่ “Joseph Kennedy” บิดาของประธานาธิบดี “Kennedy” เป็นเอกอัครรัฐทูตสหรัฐอเมริกาประจำสหราชอาณาจักร โดยแพทย์เอกชนได้รับรองสุขภาพของประธานาธิบดี “Kennedy” ว่า มีสุขภาพปกติดี จนสามารถเข้าร่วมกองกำลังสำรอง สังกัดกองทัพเรือ โดยได้รับการบรรจุเป็นเรือตรีเมื่อวันที่ 26 ตุลาคม 1941

Inga Arvad นักข่าวสาวชาวเดนมาร์ก ผู้ที่เป็นข่าวกับประธานาธิบดี “Kennedy”

งานในกองทัพเรือของประธานาธิบดี “Kennedy” เริ่มต้นขึ้นในเดือนตุลาคมปี 1941 เป็นเรือตรีทำงานนั่งโต๊ะในสำนักงานข่าวกรอง กองทัพเรือ ฐานทัพเรือ Pearl Harbor และต่อมาถูกย้ายไปยัง South Carolina เดือนมกราคม 1943 เพราะข่าวความสัมพันธ์กับนักข่าวสาวชาวเดนมาร์ก Inga Arvad ในวันที่ 27 กรกฎาคม 1942 เรือตรี “Kennedy” เข้ารับการฝึกที่โรงเรียนนายทหารกำลังสำรอง กองทัพเรือ ในนครชิคาโก

หลังจากเสร็จสิ้นการฝึกในวันที่ 27 กันยายน เรือตรี “Kennedy” เข้ารับการฝึกต่อที่ศูนย์ฝึกกองเรือยนต์ตอร์ปิโด (PT) ในเมือง Melville มลรัฐ Rhode Island ซึ่งเขาได้รับการเลื่อนยศให้เป็นเรือโท หลังจากเมื่อเดือนกันยายน 1942 “Joseph Kennedy” ผู้เป็นบิดาได้พบกับ (อย่างไม่เปิดเผย) นาวาตรี “John Bulkeley” (อดีตผบ.หมู่เรือยนต์ตอร์ปิโดที่ 3 ผู้พาพลเอก Douglas MacArthur และครอบครัวออกจากเกาะ Corregidor ไปยังมินดาเนา) ผบ.กองเรือยนต์ตอร์ปิโด ที่โรงแรมพลาซ่า นครนิวยอร์ก เพื่อขอให้ช่วยเรือโท “Kennedy” ได้เป็นผบ.เรือ PT  

เรือ PT  

อย่างไรก็ตามนาวาโท “Bulkeley” กล่าวว่า จะไม่เสนอเรือโท “Kennedy” ให้ได้เข้ารับการฝึกกับเรือ PT หากไม่มั่นใจว่า เรือโท “Kennedy” มีคุณสมบัติที่จะเป็นผบ. PT ในการสัมภาษณ์เรือโท “Kennedy” นาวาตรี “Bulkeley” รู้สึกประทับใจใน รูปร่าง หน้าตา ทักษะการสื่อสาร ผลการเรียนที่ Harvard และรางวัลที่ได้รับจากการแข่งขันเรือเล็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในขณะที่สมาชิกทีมเรือใบของ Harvard การอ้างเกินจริงของนาวาตรี “Bulkeley” เกี่ยวกับศักยภาพของเรือ PT ในการสู้รบกับเรือขนาดใหญ่ ทำให้เขาสามารถรับสมัครผู้มีความสามารถระดับสูง และสามารถยกระดับพันธบัตรสงคราม และสร้างความมั่นใจในหมู่ผู้บัญชาการกองเรือที่ยังเห็นด้วยกับการใช้เรือ PT สู้รบกับเรือรบที่มีขนาดใหญ่กว่า 

แต่ในหมู่นายทหารจำนวนมากของกองทัพเรือต่างก็รู้ความจริงที่นาวาตรี “Bulkeley” อ้างว่า เรือ PT สามารถจมเรือลาดตระเวน เรือลำเลียงพล และยิงเครื่องบินรบของญี่ปุ่นตกในฟิลิปปินส์นั้นไม่เป็นความจริง เมื่อเรือโท “Kennedy” จบการฝึกกับเรือ PT ในมลรัฐ Rhode Island วันที่ 2 ธันวาคม ด้วยคะแนนที่สูงมาก และถูกขอร้องเป็นครูฝึกเป็นเวลาช่วงสั้น ๆ จากนั้นเขาได้รับคำสั่งให้ฝึกหมู่เรือตอร์ปิโดที่ 4 เพื่อบังคับการเรือ PT-101 ขนาด 78 ฟุต

มกราคม 1943 เรือ PT-101 พร้อมกับเรือ PT อีก 4 ลำ ได้รับคำสั่งให้ไปสังกัดหมู่เรือยนต์ตอร์ปิโดที่ 14 (RON 14) ซึ่งได้รับมอบหมายให้ลาดตระเวนในคลองปานามา เรือ PT-101 แยกตัวออกจาก RON 14 ในเดือนกุมภาพันธ์ 1943 ในขณะที่หมู่เรือยนต์ตอร์ปิโดที่ 14 กำลังประจำอยู่เมือง Jacksonville มลรัฐ Florida เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการย้ายไปยังเขตคลองปานามา ด้วยความตั้งใจของเขาเอง เรือโท “Kennedy” จึงติดต่อขอให้เพื่อน ครอบครัว และเพื่อนสนิทของ “David I. Walsh” วุฒิสมาชิกแห่งมลรัฐ Massachusetts ประธานคณะกรรมการกิจการทหารเรือ ช่วยจัดการเปลี่ยนคำสั่งการมอบภารกิจให้เขาจากไปปานามา เป็นส่งเขาไปประจำเรือ PT ในหมู่เกาะโซโลมอนแทน และคำขอ "เปลี่ยนคำสั่งมอบหมาย" ถูกส่งไปยังหมู่เรือในแปซิฟิกใต้ การกระทำของเรือโท “Kennedy” ขัดกับความปรารถนาของบิดาที่ต้องการให้เขาประจำการในที่ปลอดภัย แต่แสดงให้เห็นถึงความเป็นตัวของตัวเองของเรือโท “Kennedy” และความกล้าหาญอันเยี่ยมยอดของเขา

เรือ USS Rochambeau

เรือโท “Kennedy” ถูกย้ายเมื่อ 23 กุมภาพันธ์ 1943 ในฐานะนายทหารสังกัดหมู่เรือยนต์ตอร์ปิโดที่ 2 ซึ่งอยู่ที่เกาะ Tulagi ในหมู่เกาะโซโลมอน ระหว่างเดินทางในมหาสมุทรแปซิฟิกบน เรือลำเลียง USS Rochambeau ก็เจอการโจมตีทางอากาศอย่างรุนแรง กระทั่งผบ.เรือ USS Rochambeau และเรือโท “Kennedy” ต้องช่วยส่งกระสุนปืนให้กับปืนใหญ่ประจำเรือ อันเป็นประสบการณ์การรบครั้งแรกของเขา ถึงเกาะ Tulagi ในวันที่ 14 เมษายน และบังคับการเรือ PT-109 เมื่อ 23 เมษายน จำเป็นต้องมีการซ่อมบำรุงเรืออย่างหนัก และเรือโท “Kennedy” สั่งการให้ลูกเรือซ่อมเรือให้ใช้การได้ 30 พฤษภาคม หมู่เรือ PT รวมทั้งเรือ PT-109 ได้รับคำสั่งให้ไปยังหมู่เกาะ Russel เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการบุกเขต New Georgia-Rendova

หลังจากเข้ายึดเกาะ Rendova แล้ว หมู่เรือ PT ก็ถูกย้ายให้ขึ้นไปทางเหนือ ไปประจำยังสถานีเรือ Rendova ในวันที่ 16 มิถุนายน สถานีเรือ Rendova ที่จัดตั้งขึ้นเต็มไปด้วยโรคภัยที่ไม่พึงประสงค์ เช่น มาลาเรีย, โรคไข้เลือดออก, โรคบิด และโรคเท้าช้าง ทหารเรือประจำการอยู่ที่นั่นยังบ่นในเรื่อง แมลงสาบ, หนู, โรคเกี่ยวกับเท้า, เชื้อราในหู และการขาดสารอาหารที่ไม่รุนแรงจากการทานอาหารซ้ำซากจำเจ และอาหารกระป๋องจากบันทึกกองทัพเรือของเรือโท “Kennedy” หลังจากกลับไปยังสหรัฐฯ เรือโท “Kennedy” ได้รับความทุกข์ทรมานจากโรคมาลาเรีย, ลำไส้ใหญ่, และอาการปวดหลังเรื้อรังทั้งหมดที่เกิดระหว่างประสบการณ์รบของเขา หรือกำเริบในระหว่างประจำการอยู่ที่สถานีเรือ Rendova

จากสถานีเรือ Rendova อยู่ทางตอนเหนือสุดของเกาะ Rendova บนพื้นที่เล็ก ๆ ที่รู้จักกันในชื่อ Lumbari เรือ PT ปฏิบัติการอย่างกล้าหาญ และเสี่ยงอันตรายทุกค่ำคืน ทั้งการรบกวนการแล่นไปมาของเรือรบญี่ปุ่นขนาดใหญ่ส่งกำลังบำรุงให้แก่ญี่ปุ่นในเขต New Georgia-Rendova และลาดตระเวนในช่องแคบ Ferguson และ Blackett เพื่อตรวจการณ์ และแจ้งเตือนเมื่อเรือรบ Tokyo Express (ฉายาของเรือส่งกำลังบำรุงญี่ปุ่นที่ฝ่ายสัมพันธมิตรตั้ง) ของญี่ปุ่น ที่เข้ามาในช่องแคบ เพื่อส่งกำลังบำรุงกองทัพญี่ปุ่นในเขต New Georgia-Rendova

1 สิงหาคม เครื่องบินทิ้งระเบิดญี่ปุ่น 18 ลำ ได้เข้าโจมตีสถานีเรือ Rendova ทำลายเรือ PT-117 และ PT-164 จนจมลง ตอร์ปิโดสองลูกยิงออกเองจากเรือ PT-164 และวิ่งไปรอบ ๆ อ่าวจนกระทั่งพุ่งขึ้นฝั่งบนชายหาดโดยไม่ระเบิดแต่อย่างใด

ลูกเรือของเรือ PT-109

ลูกเรือในภารกิจสุดท้ายของเรือ PT-109 ได้แก่ ผบ.เรือ เรือโท “John F. Kennedy”, ต้นเรือ เรือตรี “Leonard J. Thom”, ต้นหน เรือตรี George H. R. "Barney" Ross, พลปืน พลฯ ระดับสอง Raymond Albert, พลปืน พลฯ ระดับสาม Charles A. "Bucky" Harris, ผู้ช่วยช่างเครื่อง พลฯ ระดับสอง William Johnston, พลปืน พลฯ ระดับสอง ผู้ช่วยพลตอร์ปิโด “Andrew Jackson Kirksey” (เสียชีวิตระหว่างชน), พลวิทยุ พลฯ ระดับสอง John E. Maguire, ผู้ช่วยช่างเครื่อง พลฯ ระดับสอง Harold William Marney (เสียชีวิตระหว่างชน), ผู้ช่วยเจ้าหน้าที่พลาธิการ/จุมโพ่ พลฯ ระดับสาม Edman Edgar Mauer, ช่างเครื่อง พลฯ ระดับหนึ่ง Patrick H. "Pappy" McMahon, ผู้ช่วยพลตอร์ปิโด พลฯ ระดับสอง Ray L. Starkey และ ผู้ช่วยช่างเครื่อง พลฯ ระดับหนึ่ง Gerard E. Zinser, (ผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายของเรือ PT-109 เสียชีวิตเมื่อปี 2001)

ปลายเดือนกรกฎาคม 1943 รายงานข่าวกรองได้รับและถอดรหัสโดยเจ้าหน้าที่ทหารเรือที่สถานีเรือ Rendova ของเกาะ Tulagi ได้ความว่า เรือรบญี่ปุ่น 5 ลำมีแผนจะปฏิบัติการในคืนวันที่ 1-2 สิงหาคม โดยเรือพิฆาตญี่ปุ่นจะแล่นจากเกาะ Bougainville ของโซโลมอนผ่านช่องแคบ Blackett เพื่อนำส่งเสบียงและทหารไปที่กองทหารญี่ปุ่นในพื้นที่เพาะปลูก Vila บนปลายส่วนใต้ของเกาะ เกาะ Kolombangara การถอดรหัสที่ซับซ้อนของกองทัพเรือญี่ปุ่นช่วยให้สัมพันธมิตรได้รับชัยชนะในการรบที่ Midway เมื่อ 10 เดือนก่อน และเทคโนโลยีเดียวกันนี้ถูกใช้เพื่อถอดรหัส และรายงานเรื่องเรือพิฆาตญี่ปุ่นที่คาดว่าจะเกิดขึ้นในวันที่ 1-2 สิงหาคม แม้จะสูญเสียเรือ 2 ลำและลูกเรือ 2 นายจากการโจมตีทางอากาศของญี่ปุ่น แต่ผบ.เรือ PT-109 และเรือลำอื่น ๆ อีก 14 ลำ ได้หารือกับนาวาโท Thomas G. Warfield เกี่ยวกับรายละเอียดของภารกิจ Ferguson Passage การรบที่เกิดขึ้นจะเป็นการรบด้วยเรือ PT ครั้งใหญ่ที่สุดในสงคราม และผลลัพธ์จะทำให้การใช้ PT ไม่เหมาะกับการรบกับเรือพิฆาตญี่ปุ่นในอนาคต

ความล้มเหลวในการยิงตอร์ปิโดจากเรือ PT วันที่ 1 สิงหาคม เรือ PT 15 ลำ ออกจากสถานีเรือ Rendova เวลาประมาณ 18.30 น. ตามคำสั่งที่เคร่งครัดของนาวาโท Thomas Warfield แบ่งเรือ PT เป็น 4 ชุด ชุดละ 4 ลำ ชุด "B" ประกอบด้วยเรือ PT-109, PT-162, PT-159 และ PT-157 ถูกส่งไปประจำด้านตะวันตกเฉียงเหนือของสถานี ระยะทางเกือบครึ่งทางไปชายฝั่งตะวันตกของเกาะ Kolombongara และประมาณ 6 ไมล์ (9.7 กม.) ทางทิศตะวันตก เรือส่วนใหญ่มาถึงสถานีในเวลา 20.30 น. เรือ PT 15 ลำ แต่ละลำติดท่อตอร์ปิโด 4 ท่อ ตอร์ปิโดแบบ Mark 8 รวม 60 ลูก ราวครึ่งหนึ่งถูกยิงใส่เรือพิฆาตญี่ปุ่นซึ่งมีเครื่องบินทะเลคุ้มกัน รายงานอย่างเป็นทางการของกองทัพเรือระบุถึงการระเบิดของตอร์ปิโด 5-6 ลูกเมื่อกระทบเป้าคือเรือพิฆาต แต่ในความเป็นจริงไม่มีตอร์ปิโดทำงานเลย ตอร์ปิโด 24 ลูกถูกยิงจากเรือ PT 8 ลำ ไม่มีลูกไหนเลยที่ระเบิดเมื่อกระทบเรือพิฆาต แม้ว่าเรือ PT แต่ละลำจะได้รับมอบหมายให้ประจำตำแหน่งที่น่าจะสกัดเรือพิฆาตได้ แต่หลายลำไม่มีเรดาร์แล่นไปในหมอกและความมืดอย่างไร้จุดหมาย โดยไม่สามารถระบุตำแหน่งเรือรบข้าศึกได้เลย

เรือเอก Brantingham ผบ.เรือ PT-159 หัวหน้าชุด "B" และแล่นอยู่ใกล้เรือ PT-109 เห็นเรดาร์ระบุว่า เรือพิฆาตญี่ปุ่นมุ่งไปทางใต้ เมื่อมาถึงที่จุดดังกล่าวได้ยิงตอร์ปิโดในระยะราวหนึ่งไมล์ ในขณะที่อยู่ในตำแหน่งนำ แต่ไม่ได้วิทยุแจ้งเรือ PT-109 ที่แล่นตาม ปล่อยให้เรือ PT-109 แล่นต่อในความมืด ซ้ำตอร์ปิโดที่ยิงจากเรือ PT-109 ของเรือเอก Brantingham ทุกลูกพลาดเป้า และตัวท่อตอร์ปิโดเกิดไฟไหม้ขนาดเล็ก ซึ่งเรือโท Liebenow ในชุดเดียวกันต้องนำเรือ PT-157 สลับตำแหน่งด้านหน้าบังแสงไฟไหม้ของเรือ PT-159 เรือ PT-157 ยิงตอร์ปิโดอีกสองลูกซึ่งก็พลาดเป้าหมายเช่นกัน จากนั้นเรือทั้งสองก็ปล่อยควันจากเครื่องกำเนิดควันและแล่นแบบซิกแซ็กเพื่อหลีกเลี่ยงการตรวจจับจากเรือพิฆาต เมื่อพบการปรากฏของเรือพิฆาตญี่ปุ่น และสัญญาณวิทยุจากเรือ PT-109 หรือเรือลำอื่นในชุดปฏิบัติการก็มุ่งหน้าไปทางตะวันตกไปยังเกาะกิโซและห่างออกไปจากทั้งเรือพิฆาตญี่ปุ่นและเรือ PT-109 ของเรือโท “Kennedy”

ตอร์ปิโดแบบ Mark 8 ส่วนมากระเบิดก่อนกระทบเป้า หรือวิ่งในระดับความลึกที่ไม่ถูกต้อง อัตราที่ตอร์ปิโด Mark 8 จะสามารถระเบิดทำลายเรือพิฆาตน้อยกว่า 50% เนื่องจากการปรับเทียบที่ผิดพลาดของชนวนกระทบของตอร์ปิโดแบบ Mark 8 ซึ่งเป็นปัญหาที่กองทัพเรือสหรัฐฯ ไม่รู้ และไม่ได้รับการแก้ไขจนกระทั่งสงครามจบ เรือ PT อื่น ๆ อีก 2-3 ลำ รวมถึงหัวหน้าชุด "A" ทางใต้ของเรือ PT-109 ได้ตรวจพบเรือพิฆาตที่อยู่ทางใต้ใกล้กับ เกาะ Kolombangara แต่เรือทุกลำที่เหลือได้รับวิทยุจากนาวาโท Warfield ให้กลับเมื่อยิงตอร์ปิโดแล้ว แต่เรือทั้งสี่ลำที่ที่มีเรดาร์ยิงตอร์ปิโดก่อน และได้รับคำสั่งให้กลับฐาน แนวคิดของนาวาโท Warfield ในการออกคำสั่งไปยังเรือ PT ท่ามกลางความมืดทางวิทยุจากสถานีเรือ ซึ่งออกไป 40 ไมล์โดยที่ไม่เห็นการรบนั้นไม่มีประสิทธิภาพเลย เรดาร์ของเรือทั้ง 4 ลำเก่า และบางครั้งก็ทำงานผิดพลาด เมื่อเรือ 4 ลำซึ่งมีเรดาร์ออกจากพื้นที่การรบ เรือที่เหลือรวมถึงเรือ PT-109 ก็ถูกลิดรอนความสามารถในการระบุตำแหน่ง หรือการเคลื่อนที่ของเรือพิฆาตญี่ปุ่นที่กำลังแล่นมา และไม่ได้รับแจ้งเตือนว่าเรือลำอื่นได้ตรวจพบหรือปะทะกับศัตรูแล้ว 

ในช่วงดึกเรือ PT-109 และเรือ PT ที่แล่นตามมาพร้อมกันอีก 2 ลำ กลายเป็นชุดสุดท้ายที่เห็นเรือพิฆาตญี่ปุ่นแล่นกลับมาที่เส้นทางเหนือมุ่งไป Rabaul, New Britain, New Guinea หลังจากเสร็จสิ้นการส่งเสบียงและกำลังทหารเมื่อเวลา 01.45 น. ทางส่วนปลายของ เกาะ Kolombangara บันทึกเหตุการณ์อย่างเป็นทางการของกองทัพเรือระบุว่า การสื่อสารทางวิทยุนั้นยังเป็นปกติ แต่ผู้บังคับการเรือ PT ได้รับการบอกให้รักษาความเงียบทางวิทยุจนกระทั่งได้รับแจ้งจากการพบเห็นข้าศึก ทำให้ผู้บังคับการหลายคนปิดวิทยุหรือไม่ติดตามการสื่อสารทางวิทยุอย่างใกล้ชิด รวมทั้งเรือโท “Kennedy” ด้วย

เวลา 14.00 น. ของวันที่ 2 สิงหาคม 1943 เมื่อใกล้จะสิ้นสุดภารกิจ เรือ PT-109, PT-162, และ PT-169 ได้รับคำสั่งให้ลาดตระเวนในพื้นที่ต่อไปตามคำสั่งก่อนหน้านี้ ซึ่งได้รับคำสั่งทางวิทยุจากนาวาโท Warfield คืนนั้นมีเมฆมาก และไร้แสงจันทร์และอยู่ท่ามกลางหมอก เรือ PT-109 ทำงานด้วยเครื่องยนต์เดียวเพื่อหลีกเลี่ยงการตรวจจับ การเห็นแสงฟลูออเรสเซนซ์โดยเครื่องบินญี่ปุ่น เมื่อลูกเรือตระหนักว่าพวกเขาอยู่ในเส้นทางของเรือพิฆาตญี่ปุ่น Amagiri ซึ่งมุ่งหน้าไปทางเหนือยัง Rabaul จากพื้นที่เพาะปลูก Vila, เกาะ Kolombangara เพื่อส่งเสบียงและทหาร 902 นาย

บันทึกเหตุการณ์ไม่สามารถสรุปได้ว่า สาเหตุของการชนกันคือ การเดินเครื่องยนต์รอบต่ำของเรือ PT-109 เรือโท “Kennedy”  เชื่อว่าการยิงที่เขาได้ยินมาจากกองทหารบนฝั่ง เกาะ Kolombangara ไม่ใช่เรือพิฆาต และหลีกเลี่ยงการตรวจจับโดยการเดินเครื่องยนต์รอบต่ำ และลดความเสี่ยงต่อการตรวจพบ

ภาพวาดขณะเรือพิฆาต Amagiri ชนเรือ PT-109

เรือโท “Kennedy” บอกว่า เขาพยายามที่จะเลี้ยวเรือ PT-109 เพื่อยิงตอร์ปิโด และให้เรือตรี Ross ยิงปืนต่อสู้รถถังขนาด 37 มม. ที่พึ่งติดตั้งใหม่ไปยังเรือพิฆาต Amagiri ที่กำลังแล่นจะมาถึง เรือตรี Ross ถือกระสุน แต่ยังไม่ทันได้บรรจุกระสุน เรือโท “Kennedy” หวังว่า อาจสกัดเรือ Amagiri ที่แล่นด้วยความเร็วค่อนข้างสูงระหว่าง 23 ถึง 40 Knott (43-74 กม. / ชม. หรือ 26-46 ไมล์ต่อชั่วโมง) เพื่อกลับไปยังท่าเรือ ด้วยเมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นแล้วเครื่องบินลาดตระเวนของสัมพันธมิตรอาจจะตรวจพบได้

เรือโท “Kennedy” และลูกเรือมีเวลาน้อยกว่าสิบวินาทีที่จะเร่งเครื่องยนต์เพื่อหลบหลีกเรือพิฆาตที่กำลังจะมาถึงแล่นโดยพรางไฟ เมื่อเรือ PT แล่นมาถึงก็ถูกชนจนแตกเป็น 2 ส่วน ที่พิกัดจุดระหว่างเกาะ เกาะ Kolombangara และเกาะ Ghizo ใกล้ 8 ° 3′S 156 ° 56'E ถ้อยแถลงที่ขัดแย้งกันเกิดขึ้นว่า เรือพิฆาตเห็นและตั้งใจชนเรือ PT-​​109 หรือไม่ ผู้เขียนส่วนใหญ่เขียนว่า ผบ.เรือ Amagiri ตั้งใจแล่นชนกับเรือพิฆาต Amagiri ซึ่งผบ.เรือพิฆาต Amagiri นาวาตรี Kohei Hanami ยอมรับเองในภายหลัง และระบุด้วยว่า เห็นเรือ PT-109 กำลังแล่นพุ่งมายังเรือพิฆาต Amagiri 

เรือ PT-109 ถูกชนเป็นสองส่วน เวลาประมาณ 02.27 น. ลูกไฟจากการระเบิดของเชื้อเพลิงพุ่งสูงกว่า 100 ฟุต พื้นที่การชน และทะเลรอบ ๆ ซากเรือลุกเป็นไฟ พลทหาร Kirksey และ Marney เสียชีวิตทันที และสมาชิกอีกสองคนของเรือถูกไฟคลอกและได้รับบาดเจ็บสาหัส เมื่อพวกเขาตกลงไปในทะเลเพลิงที่ล้อมรอบเรือ สำหรับการชนที่รุนแรง การระเบิด และไฟไหม้ การสูญเสียของลูกเรือเมื่อเทียบกับความเสียหายที่เกิดขึ้นกับเรือ PT อื่น ๆ ที่ถูกยิงด้วยปืนแล้ว นับว่า เรือ PT-109 สูญเสียกำลังพลน้อยกว่า 

เรือ PT-169 ซึ่งอยู่ใกล้กับเรือ PT-109 ได้ยิงตอร์ปิโดไป 2 ลูก แต่พลาดเรือพิฆาต และเรือ PT-162 นั้นไม่สามารถยิงตอร์ปิโดได้เลย จากนั้นเรือทั้ง 2 ลำก็หันกลับสถานีเรือ โดยไม่ค้นหาตรวจสอบผู้รอดชีวิตจากเรือ PT-109 เพราะไม่มีขั้นตอนที่นาวาโท Warfield ระบุไว้ว่า จะค้นหาผู้รอดชีวิตได้อย่างไรหรือหมู่เรือ PT ควรทำอย่างไรในกรณีที่มีเรือ PT ในหมู่เดียวกันหายไป จากคำกล่าวของนาวาเอก Robert Bulkley นักประวัติศาสตร์สงครามทางเรือว่า "นี่อาจเป็นปฏิบัติการที่สับสนและมีประสิทธิภาพน้อยที่สุด เท่าที่หมู่เรือ PT เคยประสบ เรือ PT 8 ลำยิงตอร์ปิโด 30 ลูก ผลการรบเกิดขึ้นเพียงอย่างเดียวคือ การสูญเสียเรือ PT 109 และสร้างความเสียหายให้กับเรือพิฆาต Amagiri"

เรือโท “Kennedy” เคยอยู่ในทีมว่ายน้ำของ Harvard

เรือโท “Kennedy” สามารถช่วย ช่างเครื่อง พลทหารระดับหนึ่ง McMahon ซึ่งมีบาดแผลไฟไหม้ที่ครอบคลุมถึง 70% ของร่างกาย และพาเขาไปยังหัวเรือที่ยังลอยอยู่ เรือโท “Kennedy” ก็ช่วยพลฯ ระดับสอง Starkey และ พลฯ ระดับสาม Harris พาทั้งสองไปหัวเรือที่ยังลอยอยู่ด้วย ตามคำสั่งการของเรือโท “Kennedy”  ผู้รอดชีวิต 11 นาย จากเรือ PT-109 ถูกจัดกลุ่มใหม่ ด้วยและหวังว่าจะได้รับการช่วยเหลือ จากนั้นส่วนโค้งหัวเรือของเรือ PT-109 ที่ยังลอยอยู่เป็นเวลา 12 ชั่วโมง ไปทางทิศใต้ ประมาณบ่ายโมงของวันที่ 2 สิงหาคม เมื่อแน่ชัดว่า หัวเรือที่ยังลอยอยู่กำลังจะจมน้ำ และคงจะจมหมดในไม่ช้า 

ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจว่ายน้ำไปยังแผ่นดิน ในเวลาราวบ่ายโมงครึ่ง เพราะมีค่ายญี่ปุ่นอยู่บนเกาะใหญ่ใกล้เคียงจนถึง เกาะ Kolombangara ที่อยู่ใกล้ที่สุด พวกเขาจึงเลือกเอาเกาะ Plum Pudding เกาะร้างเล็ก ๆ ทางตะวันตกเฉียงใต้ของที่ซึ่งหัวเรือที่ยังลอยอยู่ลอยไป พวกเขาวาง ตะเกียง รองเท้า และอุปกรณ์ที่ไม่ใช่สำหรับว่ายน้ำบนแผ่นไม้ที่ใช้เป็นแท่นปืน และเริ่มช่วยกันเตะน้ำเพื่อพาแผ่นไม้ไป เรือโท “Kennedy” ซึ่งเคยอยู่ในทีมว่ายน้ำของ Harvard ใช้ปากคาบสายรัดเสื้อชูชีพระหว่างฟันของเขาเพื่อดึงพลทหาร McMahon ออกมา ใช้เวลาสี่ชั่วโมงในการว่ายน้ำไปยังเกาะห่างออกไป 3.5 ไมล์ (5.6 กม.) ซึ่งโชคดีที่พวกเขาไปถึงโดยไม่พบกับฉลามหรือจระเข้

เกาะ Plum Pudding มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางเพียง 100 หลา (91 เมตร) ไม่มีอาหารหรือน้ำ ลูกเรือที่เหนื่อยล้าลากตัวเองไปหลบด้านหลังแนวต้นไม้เพื่อซ่อนตัวจากเรือรบญี่ปุ่น ในคืนวันที่ 2 สิงหาคม เรือโท “Kennedy” ว่ายน้ำ 2 ไมล์ (3.2 กม.) ไปยัง Ferguson Passage เพื่อมองหาเรือ PT วันที่ 4 สิงหาคม เขาและ ต้นเรือ เรือตรี Thom ได้ช่วยเหลือลูกเรือที่ได้รับบาดเจ็บและหิวโหยด้วยการว่ายน้ำพาไปทางใต้สู่เกาะ Olasana ซึ่งอยู่ห่างจากเกาะ Plum Pudding 3.75 ไมล์ (6.04 กิโลเมตร) พวกเขาว่ายสู้กระแสลมแรง และอีกครั้งที่เรือโท “Kennedy” ใช้ปากคาบสายรัดเสื้อชูชีพพลทหาร McMahon ไปด้วย พวกเขารู้สึกยินดีที่พบว่า เกาะ Olasana มีมะพร้าวสุกแม้ว่าจะไม่มีน้ำจืดก็ตาม 

ในวันต่อมา 5 สิงหาคม เรือโท “Kennedy” และเรือตรี Ross ว่ายน้ำหนึ่งชั่วโมงไปยังเกาะ Naru ซึ่งอยู่ในระยะมองเห็นได้ประมาณ 0.5 ไมล์ (0.80 กม.) ทางตะวันออกเฉียงใต้ เพื่อขอความช่วยเหลือและอาหาร เพราะใกล้กับ Ferguson Passage ที่เรือโท “Kennedy” อาจเห็นหรือว่ายน้ำไปยังเรือ PT ที่ลาดตระเวนผ่านได้ ทั้งสองพบเรือแคนูลำเล็กมีห่อขนมปังแคร็กเกอร์และขนมหวาน และถังขนาด 50 แกลลอนบรรจุน้ำดื่มเหลือจากญี่ปุ่น ซึ่งเรือโท “Kennedy” ได้ใช้พายกลับไปที่ เกาะ Olasana เพื่อนำไปให้ลูกเรือ ตอนนั้นเองเรือโท “Kennedy” ได้ติดต่อกับนักสอดแนมชาวเมลานีเซียน Biuku Gasa และ Eroni Kumana บนเกาะ Olasana เป็นครั้งแรก เมื่อหลายเดือนก่อนเรือโท “Kennedy” ได้ฝึกพูด pidgin English ที่บรรดาสมาชิกหน่วยสอดแนมชายฝั่งใช้จากเด็กชายพื้นเมือง ในที่สุดทั้งสองก็ถูกโน้มน้าวให้เชื่อมั่นว่าลูกเรือมาจากเรือ PT-109 เมื่อต้นเรือ เรือตรี Thom ถาม Gasa รู้จัก John Kari ซึ่ง Gasa ตอบว่า เขาทำงานกับ John Kari เมื่อพวกเขารู้ว่า เป็นทหารอเมริกัน สมาชิกหน่วยสอดแนมจึงนำมันเทศ ผัก และบุหรี่จากเรือแคนูที่ขุดเอง และรับปากว่า จะช่วยเหลือลูกเรือ แต่ต้องใช้เวลาอีกสองวันกว่าลูกเรือ PT-109 จะได้รับการช่วยเหลืออย่างเต็มที่ 

ร้อยตรี Arthur Reginald Evans และสมาชิกหน่วยสอดแนมชายฝั่งชาวโซโลมอน

การช่วยเหลือลูกเรือ PT-109 นั้นเป็นกระบวนการที่ยาวนาน ซึ่งกว่าจะได้รับข้อมูลมาจากสมาชิกหน่วยสอดแนมชายฝั่งชาวโซโลมอน ซึ่งอยู่บนเกาะ Olasana ที่ลูกเรือ PT-109 ซ่อนตัว สมาชิกหน่วยสอดแนมส่งข้อมูลให้ร้อยตรี Arthur Reginald Evans หัวหน้าทีมสอดแนมชายฝั่งชาวออสเตรเลียที่ได้เห็นการระเบิดของเรือ PT-109 จากจุดสอดแนมลับของเขา

การระเบิดและลูกไฟที่เกิดขึ้นในตอนเช้าของวันที่ 2 สิงหาคม ถูกตรวจพบโดยร้อยตรี Evans ซึ่งเป็นหัวหน้าทีมสอดแนมชายฝั่งซึ่งอยู่ที่ภูเขาไฟ Veve บน เกาะ Kolombangara ที่มีกองทหารญี่ปุ่นจำนวนกว่า 10,000 นาย ควบคุมพื้นที่ด้านล่างทางตะวันออกเฉียงใต้ กองทัพเรือและหมู่เรือ PT ได้จัดทำพิธีรำลึกถึงลูกเรือ PT-109 หลังจากมีรายงานว่าเกิดการระเบิดครั้งใหญ่ นาวาโท Warfield ได้สั่งการค้นหาทางอากาศโดยเครื่องบินขับไล่ P-40 ของกองทัพอากาศนิวซีแลนด์ ซึ่งเห็นเศษซากปรักหักพังอยู่เล็กน้อย แต่ไม่พบลูกเรือที่ได้ว่ายน้ำออกไปแล้วอย่างปลอดภัย

ร้อยตรี Evans เป็นคนแรกที่ส่งสมาชิกหน่วยสอดแนมท้องถิ่น Gasa และ Kumana เข้าไปด้วยเรือแคนูขุดเองเมื่อ 5 สิงหาคมเพื่อค้นหาผู้ที่อาจรอดชีวิต หลังจากถอดรหัสวิทยุว่า การระเบิดที่เขาได้เห็นนั้นมาจากเรือ PT-109 ที่สูญหาย Gasa และ Kumana ได้รับการฝึกฝนโดยอังกฤษและออสเตรเลียในการค้นหาและตรวจสอบ และยินดีที่จะสละชีวิตของพวกเขาด้วยเป็นหน้าที่ในกองทัพอังกฤษและอเมริกัน สมาชิกหน่วยสอดแนมชายฝั่งถูกนำมาใช้เพราะพวกเขาสามารถหลบเลี่ยงการตรวจพบจากเรือและเครื่องบินรบของญี่ปุ่น และหากตรวจพบก็สามารถอ้างได้ว่า เป็นชาวประมงพื้นบ้าน

ก่อนที่พวกเขาจะได้รับการช่วยเหลือจากหน่วยลาดตระเวนในวันที่ 8 สิงหาคม ลูกเรือ PT-109 รอดชีวิตมาได้ 6 วันบนเกาะ Plum Pudding และเกาะ Olasana พวกเขากินมะพร้าวสุกเพียงไม่กี่ผล น้ำฝนบนใบไม้ และน้ำจืดจำนวนเล็กน้อย และคุกกี้ญี่ปุ่นขนมหวานที่ เรือโท “Kennedy” พบโดยบังเอิญบนเกาะ Naru Gasa และ Kumana เพื่อตรวจสอบซากเรือ และพวกเขาสามารถรวบรวมเชื้อเพลิงและอาหารได้จำนวนหนึ่ง ตอนแรกพวกเขาหนีออกจากเรือแคนู เพราะพบกับเรือโท “Kennedy” ผู้ถูกแดดเผา หนวดเคราและเสื้อผ้ารกรุงรัง ด้วยคิดว่า เป็นทหารญี่ปุ่น เมื่อพวกเขามาถึงเกาะ Olasana พวกเขาเล็งปืนกล Thompson ไปยังลูกเรือคนอื่น ๆ ที่เหลือ เนื่องจากคาดว่าจะพบทหารญี่ปุ่นซึ่งพวกเขาไม่สามารถสื่อสารได้ 

เรือโท “Kennedy” ขีดเขียนข้อความบนกะลามะพร้าวในขณะที่อยู่ที่เกาะ Naru ซึ่งใช้เวลาตั้งแต่วันที่ 4-7 สิงหาคม ซึ่งไม่ใช่การสื่อสารเพียงอย่างเดียวที่ใช้กับสมาชิกหน่วยสอดแนมชายฝั่ง ข้อความรายละเอียดเพิ่มเติมเขียนโดยต้นเรือ PT-109 เรือตรี Thom เมื่อวันที่ 6 สิงหาคม เป็นข้อความเขียนด้วยดินสอ 

6 สิงหาคมสมาชิกหน่วยสอดแนมชายฝั่งพื้นเมือง Biaku Gasa และ Eroni Kumana ออกจากเกาะ Olasana และมุ่งหน้าไปทางตะวันออกถือกระดาษโน้ตและข้อความบนกะลามะพร้าวของเรือโท “Kennedy” เป็นระยะทาง 10 ไมล์ทะเลไปยังเกาะ Wana Wana ทางใต้ของ เกาะ Kolombangara เป็นระยะทางหนึ่งในสี่ไปยังสถานีเรือ PT ที่เกาะ Rendova ที่นั่นพวกเขาได้พักผ่อนนิดหน่อย แต่สามารถติดต่อสมาชิกหน่วยสอดแนมอาวุโส Benjamin Kevu ซึ่งสั่งให้พวกเขาค้นหาลูกเรือ PT-109 Benjamin Kevu ได้ส่งเรืออีกลำไปแจ้งข่าวให้ร้อยตรี Evans ทางเหนือของเกาะ Biaku Gasa และ Eroni Kumana ออกเดินทางต่อไปยังสถานีเรือ PT บนเกาะ Rendova พร้อมกันนั้นในเช้าวันที่ 7 สิงหาคม ร้อยตรี Evans ได้วิทยุแจ้งสถานีเรือ Rendova เพื่อยืนยันข่าวว่า พบลูกเรือ PT-109 แล้ว

คืนวันที่ 6-7 สิงหาคมในขณะที่ลูกเรือ PT-109 ยังคงรอการช่วยเหลือ พลเรือเอก William Halsey ผู้ที่เชื่อว่า เรือ PT ไม่เหมาะในการรบกับเรือพิฆาตญี่ปุ่น ได้ส่งเรือพิฆาตของกองทัพเรือสหรัฐฯ ซึ่งติดเรดาร์ที่ทันสมัยกว่า 6 ลำ ไปยังเกาะ เกาะ Kolombangara คราวนี้กองทัพเรือสหรัฐฯ ประสบความสำเร็จและสามารถจมลงเรือพิฆาตญี่ปุ่นได้ 4 ลำ

วันที่ 7 สิงหาคม เมื่อสมาชิกหน่วยสอดแนม Biaku Gasa และ Eroni Kumana นำบนกะลามะพร้าวและข้อความกระดาษมาถึงที่ Rendova ผู้บังคับการหมู่เรือ PT นาวาโท Warfield เป็นคนแรกที่เชื่อในข้อความและความน่าเชื่อถือของสมาชิกหน่วยสอดแนมพื้นเมือง Gasa และ Kumana ในที่สุดหลังจากได้รับข้อความทางวิทยุของ ร้อยตรี Evans แจ้งว่า พบลูกเรือ PT-109 จำนวน 11 นาย แล้ว นาวาโท Warfield เลือกเรือ PT-157 ซึ่งเรือโท William Liebenow ผบ.เรือเป็นเพื่อนสนิทของเรือโท “Kennedy” และเขาและลูกเรือมีประสบการณ์และมีความคุ้นเคยกับพื้นที่มาก เรือโท Liebenow กล่าวในภายหลังว่า ทีมงานของเขาได้รับเลือกเพราะพวกเขาเป็น "ลูกเรือที่ดีที่สุดในแปซิฟิกใต้" 

โดยเรือ PT-171 จะออกเดินทางก่อน และวิทยุแจ้งเรือโท Liebenow หากพบเห็นศัตรู ออกเดินทางหลังจากดวงอาทิตย์ตกดินจากสถานีเรือ Rendova เวลา 7.00 น. เมื่อวันที่ 8 สิงหาคม เรือโท Liebenow นำเรือ PT-157 ไปยังฐานของร้อยตรี Evans ที่เกาะ Gomu นอก เกาะ Kolombangara เพื่อป้องกันการตรวจพบ เรือโท Liebenow เดินทางด้วยความเร็ว 10-15 นอต ดับเครื่องยนต์และแล่นซิกแซ็กไปมาเพื่อป้องกันไม่ให้ถูกติดตามโดยเครื่องบินหรือกองทหารตามชายฝั่ง เมื่อได้รับสัญญาณให้เรือโท Liebenow เข้ารับเรือโท “Kennedy” ที่เกาะ Gomu เป็นเสียงปืน 4 นัด แต่เนื่องจากเรือโท “Kennedy” มีกระสุนปืนเพียง 3 นัดในปืนของเขา ร้อยตรี Evans จึงมอบปืนเล็กยาวของญี่ปุ่นให้เขาส่งสัญญาณนัดที่ 4 เรือ PT-157 ช่วยลูกเรือ PT-109 ที่อ่อนล้าและหิวโหยบนเกาะ Olasana ได้ในตอนเช้าของวันที่ 8 สิงหาคม หลังจากส่งเรือพายมารับขึ้นเรือ PT-157 จากนั้นก็นำลูกเรือเต็มลำแล้วก็ออกเดินทาง 40 ไมล์กลับไปที่สถานีเรือ Rendova ที่ซึ่งลูกเรือ PT-109 จะได้รับการรักษาพยาบาล

ต้นเรือ เรือตรี “Leonard J. Thom”

มีผู้สื่อข่าวบนเรือ PT-157 เมื่อพวกเขาช่วยเรือโท “Kennedy” และลูกเรือของเขาจากเกาะ Olasana ภายหลังจากการช่วยเหลือ The New York Times ประกาศว่า "บุตรชายของ “Kennedy” เป็นวีรบุรุษแปซิฟิกจากการที่เรือพิฆาตญี่ปุ่นชนเรือของเขา" และเป็นข่าวมากมายในหนังสือพิมพ์อื่น ๆ การตีพิมพ์ของเหตุการณ์ทั้งหมดของเรือ PT-109 ทำให้เรือโท “Kennedy” เป็นวีรบุรุษในการช่วยเหลือลูกเรือทั้ง 11 คน และทำให้เขากลายเป็นวีรบุรุษสงคราม “Joseph Kennedy” บิดาของเขาได้ทำให้แน่ใจว่า บทความเหล่านี้ได้รับการเผยแพร่อย่างกว้างขวาง และเป็นที่รู้กันว่า บุตรชายของเขาได้รับการยกย่องให้เป็นวีรบุรุษ โดยเน้นไปที่บทบาทของเรือโท “Kennedy” ในเหตุการณ์ โดยไม่กล่าวถึง เรือตรี Thom และสมาชิกหน่วยสอดแนมชายฝั่งเลย

เรือตรี Thom และ Ross และเรือโท “Kennedy” ได้รับ the Navy and Marine Corps Medal นาวาโท Alvin Cluster ได้เสนอชื่อเรือโท “Kennedy” ให้ได้รับเหรียญ  Silver Star เรือโท “Kennedy” ยังได้รับเหรียญ the Purple Heart จากการบาดเจ็บจากการที่เรือพิฆาตชนกัน เรือตรี Thom ได้รับมอบหมายให้เป็นผู้บังคับการของเรือ PT-587 และเรือโท “Kennedy” ได้รับมอบหมายให้เป็นผู้บังคับการเรือ PT-59  เรือโท “Kennedy” และเรือตรี Thom ยังคบกัน และเมื่อเรือตรี Thom เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ปี 1946 เรือโท “Kennedy” เป็นหนึ่งในผู้แบกหีบศพ

เหตุการณ์ PT-109 ทำให้ปัญหาสุขภาพของเรือโท “Kennedy” แย่ลง มีส่วนทำให้ปัญหาเกี่ยวกับหลังของเขากำเริบหนัก และมีส่วนทำให้เกิดปัญหาระบบทางเดินอาหารของเขาด้วย

ที่ทับกระดาษแก้วกะลามะพร้าวตั้งอยู่ด้านขวาของภาพ

กะลามะพร้าวตกอยู่ในการครอบครองของ Ernest W. Gibson Jr. นายทหารสังกัดกองพลทหารราบที่ 43 ภายหลัง Gibson ส่งคืนให้กับประธานาธิบดี “Kennedy” ซึ่งนำมาทำเป็นที่ทับกระดาษแก้วบนโต๊ะทำงานในห้องทำงานรูปไข่ระหว่างการเป็นประธานาธิบดี ปัจจุบันที่ทับกระดาษแก้วกะลามะพร้าวดังกล่าวตั้งแสดงอยู่ที่ห้องสมุด “John F. Kennedy” ในเมืองบอสตัน รัฐแมสซาชูเซตส์

---

แหล่งรวม "บทความและคอนเทนต์แปลกใหม่!!!" แบบไร้ Toxic ติดตามได้ที่ Blockdit : THE STATES TIMES 
👉 https://www.blockdit.com/pages/60583e7ff90e240c3e7f1c32