จบจากประสบการณ์ในการปรับปูพื้นฐานภาษาไปเมื่อตอนก่อน ในตอนนี้ผมจะเล่าถึงพี่ลิซสาวสวยผมยาวตาโตและยิ้มหวานเป็นแฟนลูกชายของคุณป้า ซึ่งผมเคยรู้จักพี่ลิซแบบเผินๆ ตอนที่พี่เขาเรียนที่รัฐศาสตร์จุฬาฯ 

ตอนที่เจอพี่ลิซที่บอสตันนั้น พี่เขาก็เรียนที่ BU เหมือนกัน แต่เขาอยู่กับน้องสาวที่อพาร์ตเมนต์นอกเมืองที่ Natick เมืองทางตะวันตกของบอสตัน เพราะพี่เขาชอบห้องนอนกว้างและตู้เสื้อผ้าใหญ่ที่ขนาดครึ่งหนึ่งของห้องนอน เวลาพี่เขาจะขับมาเรียนก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมง ส่วนเรานั้นเป็นคนที่ไม่ชอบขับรถไกล ยิ่งมาใหม่ ๆ ยังไม่คุ้นชินกับถนนหนทาง สมัยนั้นยังไม่มีจีพีเอส ต้องดูแผนที่ซึ่งเราดูไม่เป็น จากเหนือเป็นใต้ เราก็เลยบอกให้พี่เขาช่วยหาที่พักใกล้ขนส่งมวลชน ไปไหนมาไหนจะได้ขึ้นรถใต้ดินอย่างสบายใจเฉิบ 

พี่เขาพาผมไปดูอพาร์ตเมนต์หลายแห่ง แต่ราคาค่อนข้างสูงประมาณมากกว่าหนึ่งพันเหรียญต่อเดือน ไอ้เราก็เกรงใจคุณพ่อคุณแม่เลยขอดูที่ถูกกว่า ซึ่งพอดีพี่เขาก็เห็นโฆษณาอพาร์ตเมนต์สร้างใหม่ในแหล่งช็อปปิงหรู Copley Place ในใจกลางเมืองบอสตัน เขาจึงพาเรามาลองดูเผื่อว่าจะมีโปรโมชันดีสำหรับตึกที่พักใหม่ 

เรานัดพนักงานฝ่ายเช่ามาก่อน พอเรามาถึงที่ตึก ก็มีผู้หญิงผมทองตาสีเขียวทับทิมตัวสูงเปรียวอายุประมาณสามสิบปลาย ๆ นั่งรออยู่ที่ล็อบบี้ เธอแนะนำตัวเองว่าชื่ออแมนดา แล้วพาเราผ่านพนักงานเฝ้าประตูเพื่อขึ้นลิฟต์ไปดูห้องพัก สีที่ใช้ในตึกนี้มีอยู่สี่สีคือแดงเลือดนก ดำ ขาว และน้ำตาลเข้ม 

อแมนดาพาเราไปดูห้องพักชั้นสิบซึ่งเป็นห้องนอนเดียวขนาดใหญ่ ซึ่งค่าเช่าประมาณหนึ่งพันสองร้อยเหรียญ เราบอกอแมนดาว่าห้องนี้เกินงบที่เราตั้งไว้ เราไม่อยากได้ห้องที่เกินพันเหรียญ เธอบอกว่ามีห้องขนาดกลางชั้นสามที่ยังว่างอยู่ราคาเดือนละแปดร้อยห้าสิบเหรียญ เราได้ยินราคาเลยหูผึ่งสนใจ พอเปิดประตูห้อง ห้องน้ำอยู่ด้านซ้ายติดกับห้องนอน ด้านขวาของประตูเข้ามีครัวเป็นซอกเล็ก ๆ โดยมีกำแพงกั้นเป็นสัดเป็นส่วนจากห้องนั่งเล่น สภาพห้องต่าง ๆ มีกลิ่นสีใหม่ นอกจากประตูหลักที่เปิดเข้าห้องทีเป็นสีแดงเลือดนกแล้ว ทุกอย่างในห้องชุดนั้นเป็นสีขาวโพลนหมด เมื่อเรามองห้องอีกทีจากประตูเข้า ก็คิดในใจว่าขนาดของห้องเหมาะสมกับสองคนอยู่เผื่อตอนแฟนเรามาจากเมืองไทย เราจึงตอบตกลงอแมนดาว่า เราตัดสินใจที่จะเช่าห้อง

เมื่อพี่ลิซได้ยินเราตอบกับอแมนดา เธอก็รีบส่งสัญญาณจุ๊ปากว่าอย่าเพิ่ง แล้วเธอก็รีบบอกอแมนดาสวนไปว่าจริง ๆ แล้วเธอกำลังจะพาเราไปดูอพาร์ตเมนต์อีกที่แถว Allston ใกล้ ๆ มหาวิทยาลัย แถมทางผู้บริหารของตึกนั้นทำโปรโมชันค่าเช่าเดือนแรกฟรี

อแมนดาฟังแล้วก็ยิ้มและบอกว่าทางตึกก็มีโปรโมชันเหมือนกัน ถ้าเราตัดสินใจเซ็นสัญญาเช่าวันนี้เราก็ไม่ต้องจ่ายค่าเช่าเดือนแรก พี่ลิซยิ้มหวานและบอกขอบคุณอแมนดา เราทั้งสองคนก็ไปที่ออฟฟิศของอแมนดาเพื่อเซ็นสัญญา เมื่อเราทั้งสองคนนั่งลงที่โต๊ะรับแขก อแมนดาก็ขอให้เราเขียนเช็คสองใบเพื่อมัดจำค่าเช่าเดือนสุดท้าย เดือนที่สิบสองนับไปจากเดือนที่เราย้ายเข้า และค่าประกันความเสียหายในอพาร์ตเมนต์ ซึ่งเป็นจำนวนเท่ากับค่าเช่าหนึ่งเดือน ถ้าตอนเราย้ายออก อพาร์ตเมนต์ยังอยู่ในสภาพเดิม ทางตึกก็จะคืนเงินให้พร้อมดอกเบี้ยเงินฝาก 

ตอนนั้นเรายังไม่ได้เปิดบัญชีธนาคารเพราะทางการออกกฎให้ผู้ที่เปิดบัญชีใช้เบอร์ประกันสังคม (Social Security Number) เป็นหลักฐานสำคัญร่วมกับหนังสือเดินทางและบัตรประจำตัวนักเรียน ผมบอกอแมนดาไปว่าเรายังไม่มีบัญชีธนาคาร เธอบอกว่าถ้าเราไม่ต้องการให้คนอื่นมาดูห้องนี้เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ เราต้องวางมัดจำค่าเช่าหนึ่งเดือน แล้วตอนเรามาสรุปเรื่องเซ็นสัญญาเช่าแล้วจะคืนเงินให้ พี่ลิซถามว่าใช้บัตรเครดิตจ่ายได้ไหม อแมนดาพยักหน้ารับว่าได้ เธอจะคืนเงินเข้าบัตรพี่ลิซให้ตอนที่เรามาเซ็นสัญญา พี่ลิซเลยเอาบัตรเครดิตจ่ายไปแทน สุดท้ายเราสองคนออกมาลาอแมนดาและออกจากออฟฟิศ

กว่าเราสองคนจะเดินมาถึงรถที่จอดไว้ก็เกือบห้าโมงเย็นแล้ว พี่ลิซจึงขอตัวไปเรียนก่อนเพราะคลาสเริ่มอีกหนึ่งชั่วโมง ส่วนใหญ่หลักสูตรปริญญาโทในอเมริกาจะมักจะเรียนหลังหกโมงเพื่ออำนวยความสะดวกให้นักเรียนอเมริกันส่วนใหญ่ที่ทำงานเต็มตัวจากเก้าโมงเช้าถึงห้าโมงเย็น เราไหว้ขอบคุณพี่ลิซที่กรุณาให้ความช่วยเหลือ พี่ลิซสัญญาว่าถ้าเราย้ายเข้ามาอยู่แล้วเธอจะมาเยี่ยม ตั้งแต่วันนั้นเราไม่ได้เจอกับพี่ลิซอีกเลย อาจจะเป็นเพราะว่าเธอรู้สึกผิดที่พาเรามาอยู่ที่อพาร์ตเมนต์นี้ก็เป็นได้

---

เรื่อง: ดร.ชัยวุฒิ จิตต์กุศล
อักษรจรัสรุ่นที่ 55 อดีตเคยเป็น Senior Lecturer ที่ University of Massachusetts, Boston (สอนเฉพาะวิชาภาษาสเปน) ปัจจุบันหันมาทำไร่ดอกไม้และผลไม้