ฮัลโหลบอสตัน

เมื่อเราขับรถเข้าถึงเมืองบอสตันก็ตกเย็นแล้ว เราสองคนก็เลยตั้งใจหาโรงแรมพักใกล้ๆ Boston University สถานศึกษาที่เราสมัครมาเรียนภาษา เราจึงตัดสินใจพักอยู่ Howard Johnson หนึ่งคืน เพราะเป็นโรงแรมชั้นกลางราคาพอสมควร แถมอยู่ในบริเวณของมหาวิทยาลัย จะไปทำธุระก็ไม่ต้องขับรถไปไกล 

ขณะที่กำลังจะอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน พี่เขาถามว่าโรงเรียนเปิดเมื่อไหร่ เราก็เปิดแฟ้มที่มหาวิทยาลัยส่งมาให้ เราถึงกับอึ้งกิมกี่ เพราะโรงเรียนเปิดไปเมื่อสองวันที่แล้ว พี่เขาถามเราว่าเราจัดเรื่องที่พักอาศัยเรียบร้อยแล้วใช่ไหม เราบอกโรงเรียนน่าจะจัดให้แล้ว เราก็เปิดดูในปึกเอกสารเพื่อตรวจสอบข้อมูล เปิดหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เลยเกิดอาการหน้าซีด ใจหาย ตระหนักว่าเรายังไม่ได้ทำเรื่องที่พักเลย พี่เขาปลอบว่าไม่ต้องกังวล เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปติดต่อถามทางมหาวิทยาลัยว่าเขายังมีห้องพักให้เราหรือเปล่า เราก็เลยนอนอย่างใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ นอนไม่หลับ กระสับกระส่าย

วันรุ่งเราเดินทางไป CELOP (The Center of English & Orientation Programs) ศูนย์ภาษาของมหาวิทยาลัยซึ่งเป็นหน่วยจัดสอนภาษาอังกฤษให้กับนักเรียนต่างชาติ ทางโรงเรียนบอกว่าสองวันก่อนนั้นเขามีการปฐมนิเทศ (Orientation) เกี่ยวกับโรงเรียน มหาวิทยาลัย และชีวิตในเมืองบอสตัน 

วันต่อมาทางโรงเรียนจัดการสอบเทียบระดับเพื่อให้นักเรียนได้เข้าเรียนตามระดับความถนัดทางภาษาอังกฤษ ดังนั้นวันที่เราไปที่โรงเรียนคือวันแรกของการเรียน เจ้าหน้าที่กลัวเราจะขาดเรียนหลายวัน เลยรีบให้เราสอบวัดระดับตอนเช้านั้นเลย เพื่อที่จะได้เข้าเรียนในวันรุ่งขึ้น เราทั้งเหนื่อยทั้งไม่ได้เตรียมตัวพร้อม แต่ก็จำต้องสอบ โชคดีที่ฟลุ๊กได้เข้าชั้นระดับรองลงมาจากชั้นสูงสุด เนื่องจากเราต้องจัดการเรื่องที่พัก เจ้าหน้าที่ของโรงเรียนอนุญาตให้เราหยุดหนึ่งวันโดยไม่นับว่าขาดเรียน เราและพี่เลยพุ่งไปที่แผนกจัดที่พักนักเรียนโดยทันที

เนื่องจากมหาวิทยาลัยได้เปิดเทอมมาแล้วเป็นเวลาสองวัน เจ้าหน้าที่บอกว่าห้องพักที่มีห้องน้ำส่วนตัวนั้นนักเรียนได้เช่ากันไปหมดแล้ว ถ้าเราจะอยู่ ต้องไปพักกับเพื่อนร่วมห้องและแชร์ห้องน้ำกับเหล่านักเรียนที่พักในชั้นนั้นซึ่งเป็นนักเรียนปีหนึ่งและปีสองที่ศึกษาระดับปริญญาตรี นอกจากนั้นเขาเพิ่มเติมข้อมูลว่า วันพุธถึงวันอาทิตย์ที่สามของเดือนพฤศจิกายนซึ่งตรงกับเทศการขอบคุณพระเจ้า ทั้งมหาวิทยาลัยซึ่งรวมถึงหอพักนักศึกษาจะปิด 

ถ้าเรายังจะอยู่ในบอสตัน เราต้องหาที่พักในช่วงเวลานั้นเอง เมื่อเราได้รับข้อมูลอย่างละเอียดเกี่ยวกับที่พัก ใจเราก็หดหู่ แถมหัวมึนตึ้บ มืดไปแปดด้าน จะหันไปไหนก็ไม่มีทางเลือกอื่น ต้องจำใจยอมรับสภาพอยู่ในห้องรวมในหอพักกับเพื่อนร่วมห้องรุ่นน้อง ผู้เขียนอยากให้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตนเองเป็นอุทาหรณ์ต่อท่านผู้อ่านที่มีลูก หรือตนเองที่จะไปเรียนต่างประเทศว่า ก่อนจะเดินทางไปศึกษาต่างประเทศ นอกจากจะจัดการเรื่องการเรียนให้เรียบร้อยแล้ว อย่าลืมหาที่พักไว้ด้วย จะได้ไม่ตกที่นั่งลำบาก ต้องตัดสินใจแบบขายผ้าเอาหน้ารอด พักในที่ที่ตนเองไม่อยากอยู่ จะเซ็งไปอย่างน้อยหนึ่งเทอมถึงหนึ่งปีเลยเชียว

ขออนุญาตวกกลับเข้าเรื่องต่อ พอเราเอาสัมภาระเข้าห้องเสร็จเป็นเรียบร้อย พี่ที่พาเรามาบอสตันบอกเราว่าถึงเวลาที่เขาจะขับรถกลับไปโอไฮโอแล้ว เพราะเขาต้องหาที่พักระหว่างทางก่อนที่จะดึกเกินไป เรารู้สึกเหมือนจะจากญาติสนิทไปอีกคน ใจหายอย่างบอกไม่ถูก ไหว้ลาเขาทั้งน้ำตาเอ่อเบ้าตา ในใจนึกว่าตรูจะเรียนจบไหมนี่ อยู่คนเดียวว้าเหว่ขนาดนี้ท่ามกลางคนแปลกหน้าต่างชาติและภาษา 

ขณะที่มองเหม่อออกไปในความมืดของถนนเขตมหาวิทยาลัย ก็เกิดอาการหลอดไฟติดปิ๊งในสมอง จำได้ว่าก่อนมาคุณพ่อได้ให้เบอร์โทรศัพท์ของคุณอาซึ่งเป็นน้องสาวของสามีของพี่สาวของคุณพ่อ งงไหมล่ะครับท่านผู้อ่าน กับการนับญาติโกโหติกา ซึ่งในใจคิดว่าอย่างน้อยน่าจะโทรไปทักทายคุณอา เผื่อท่านจะชวนไปเที่ยวบ้านบ้างเพื่อแก้เหงา เลยจรลีรีบไปหาโทรศัพท์สาธารณะเพื่อจะโทรหาคุณอา 

ต้องอธิบายก่อนว่าในยุคนั้นโทรศัพท์มือถือยังไม่ใช้กันอย่างแพร่หลายและราคาสูงมาก มีแต่นักธุรกิจและคนรวยล้นเหลือใช้กัน แถมไม่มีบริการโทรศัพท์โดยตรงจากประเทศไทยไปต่างประเทศ ทุกอย่างต้องผ่านศูนย์ให้โอเปอเรเตอร์ต่อให้ 

ครั้งนี้ก็เช่นกันตัวเราแลกเงินมาแต่ไม่มีเหรียญควอเตอร์หรือยี่สิบห้าเซนต์ติดตัวที่จะใช้หยอดเหรียญเครื่องโทรศัพท์ เราจึงต้องโทรผ่านโอเปอเรเตอร์ไปหาคุณอาให้เก็บเงินปลายทาง หลังจากมีคนรับสายเราได้ยินเสียงผู้หญิงปลายสายคุยกับโอเปอเรเตอร์  โอเปอเรเตอร์ถามหญิงผู้นั้นว่าจะรับสายเราหรือไม่ เนื่องจากเราเจอคุณอาครั้งสุดท้ายเมื่อเราอายุสิบสี่ นี่ก็ผ่านมาแปดปีแล้ว เราจำเสียงปลายสายไม่ได้ว่าคือคุณอาหรือไม่ หรือถ้าใช่  ท่านจะเชื่อไหมว่าคนที่โทรมาคือหลานซึ่งเป็นญาติห่างๆ ใจเราเต้นระรัวเพราะความตื่นเต้น

ขอจบไว้เพียงเท่านี้ก่อน ติดตามตอนต่อไปใน EP หน้าครับ