เห็นสามนิ้วแล้ว 'นักเขียนซีไรต์' คิดถึง 'ยาย' เขวี้ยงสากตะบันหมากทองเหลืองใส่โรงลิเก

5 ต.ค. 64 - วิมล ไทรนิ่มนวล นักเขียนรางวัลซีไรต์ โพสต์ข้อความบนเฟซบุ๊กหัวข้อ "คิดถึงยาย" โดยระบุรายละเอียดว่า เห็นพวกสามนิ้วก่นด่าเหยียดหยามคนอื่นๆ สารพัด พอโดนด่าเข้าบ้างกลับว่าเขาเหยียดหยามความเป็นมนุษย์! แล้วก็ด่าเขาต่อ!

ผมนึกถึงวัยเด็ก... ไปดูลิเกงานวัดหน้าแล้ง "ตัวนังอิจฉา" ซึ่งเป็นเมียน้อยของพระเอกโคตรโง่ ก็หาเรื่องกลั่นแกล้งก่นด่าเหยียดหยามนางเอกผู้แสนดีจนน่าหมั่นไส้ไม่หยุดไม่หย่อน แล้วก็แถไปออดอ้อนฟ้องพระเอกว่าถูกนางเอกรังแก (กรูโกรธมึงมาก!)

"ผัวขา... ดูอีดอกนั่นสิคะ มันพูดจาหยาบคายกับเมีย!"

ยายคนหนึ่งซึ่งนั่งตะบันหมากอย่างเคร่งเครียดอยู่ข้างหน้าผมก็สุดจะทนต่อไป แกลุกขึ้นเขวี้ยงสากตะบันหมากทองเหลืองขึ้นไปบนเวที  "มึงนั่นแหละอีดอก! ตอแหลเห็นๆ กูดูอยู่!"

(11 มิ.ย.65) วิมล ไทรนิ่มนวล นักเขียนรางวัลซีไรต์ โพสต์ข้อความในเฟซบุ๊ก ว่าเป็นสลิ่ม​ต่อไป...

เหตุผลที่ผมเป็นสลิ่ม ก็เพราะผมต้องการให้  'ประเทศไทยเป็นราชอาณาจักรอันหนึ่งอันเดียว จะแบ่งแยกมิได้' และมีการปกครองด้วย 'ระบอบประชาธิปไตยที่มีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข'

ส่วนเรื่องการเมือง ก็ว่าทีละเรื่อง​ ทีละคน​ ทีละพรรค​ไม่เป็นกองเชียร์นักการเมืองเฉพาะเรื่อง เฉพาะคน หรือเฉพาะพรรค​ เพราะการเมืองและนักการเมืองเป็นเรื่องอำนาจและผลประโยชน์ที่พวกเขาต้องมาก่อน!

ประชาชนมาก่อนตอนเลือกตั้งเท่านั้น!

ถ้าไม่มีพระมหากษัตริย์และสถาบันพระมหากษัตริย์​ ปล่อยให้นักการเมืองแย่งชิงกันเป็นประมุข​ แย่งชิงอำนาจและผลประโยชน์กันเอง​ 'เพื่อประชาชน' บ้านเมืองหายนะแน่ๆ​ เพราะไม่มีใครเกรงใจใคร

ยามมีศึกสงครามก็จะเหมือนกับนักการเมืองในประเทศต่างๆ​ ส่วนมาก​ ที่ตัดสินใจตามใจตนเป็นหลัก​ ส่วนพลเมืองมีหน้าที่เป็นเหยื่อ

(24 ต.ค.65) นายวิมล ไทรนิ่มนวล นักเขียนรางวัลซีไรต์ โพสต์เฟซบุ๊ก ระบุว่า *จะวิ่งจะว่ายอีกกี่ร้อยครั้ง​ ได้เงินบริจาคกี่พันล้านก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้น​ ถ้าไม่แก้ปัญหาที่โครงสร้าง*

เมิงพูดกี่ครั้งก็ดูเท่ทุกครั้งแหละ​ แต่เมิงต้องรู้ก่อนว่า​"โครงสร้างสังคมที่เป็นอยู่นี้เป็นแบบไหน​ อย่างไร" แจกแจงให้ชัด และเมิงต้องการให้เป็นแบบไหน​ อย่างไร​ อย่าเลียน้ำลายคนอื่นมาพูดพล่อยๆ เอาเท่

เมิงต้องรู้ต่อไปอีกว่า... โครงสร้างสังคมแม้จะเลอเลิศแค่ไหน​ แต่ถ้าคนชั่ว​ คนถ่วงความเจริญ​ คนจิตใจต่ำ​ คนไม่มีจิตสำนึกรับผิดชอบ​ ไม่มีสำนึกสาธารณะ​ ไม่มีน้ำใจ​ ไม่มีความเป็นมนุษย์ โครงสร้างที่เลอเลิศนั้นก็ช่วยอะไรไม่ได้​ เหมือนคฤหาสน์หรู​ แต่คนอยู่กักขฬะโสมม​ คฤหาสน์ก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้น

เมิงต้องการโครงสร้างสังคมแบบไหน​ อย่างไร​ เมิงต้องมี​ "โครงสร้างจิตสำนึกและเนื้อหาจิตสำนึก" ของเมิงก่อน​ เหมือนเมิงจะสร้างคฤหาสน์อันโอฬารตระการตา​ มึงต้องมีพิมพ์เขียวก่อน