(12 ส.ค. 65) เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ศิลปินแห่งชาติ ถอดความ บทกวี 'ลูกแม่' จากเวียดนาม ความว่า...

ลูกแม่

"ขอบประตูสวยดีสีเขียวทอง
นี้เป็นของใครกัน….นะแม่จ๋า…."
"ประตูเป็นของลูกเสมอมา"
"แล้วชิงช้า…สวนดอกไม้…ของใครกัน"

"ทั้งชิงช้า…สวนดอกไม้…ก็ของลูก"
"หนูจะปลูกดอกไม้ในสวนนั่น…
แล้วท้องฟ้าสีครามงดงามนั้น
ดวงตะวันสีทองเล่าของใคร"

"ทั้งท้องฟ้าดวงตะวันนั้นของลูก
ทุกสิ่งผูกสัมพันธ์อันยิ่งใหญ่
เป็นของลูกทั้งหมดกำหนดไว้
ลูกจงได้ไตร่ตรองมองให้ดี
…แม้ตัวแม่นี้ก็ต้องเป็นของลูก"

"แม่จ๋าแม่พูดถูกทุกทุกที่
ลูกมีของมีค่ากว่าใครมี
มากกว่าใครในโลกนี้เป็นแน่แท้"

"ใช่แล้วลูกมีค่ากว่าใครปอง
ลูกมีของมีค่ากว่าใครแน่
แต่แม่มีมากกว่านั้นไม่ผันแปร… (แม่มีอะไรจ๊ะแม่)
แม่มีลูกของแม่….คนนี้ไง"
(แหมะวากอน แปลว่า แม่กับลูก)
*ถอดความจาก บทกวีเวียดนาม