กระผมต้องขอออกตัวก่อนเลยว่าผมไม่ได้เป็นแฟน (สมัยนี้ต้องเรียกว่า 'FC' หรือ 'ติ่ง') ท่าน กับทั้งมิได้แน่นแฟ้นเป็นแฟนคลับของท่านผู้ว่าฯ คนก่อนแต่อย่างใด ผมมันแค่คนอาศัยกรุงเทพมหานครเป็นแผ่นดินเกิดเท่านั้น

แต่สิ่งหนึ่งที่ผมมีคือความ 'รักษ์โลก' และมีมากระดับว่าราวเคยดำรงตำแหน่งกัปตันเรือ Rainbow Warriors แห่งพลพรรคขุนพลกรีนพีซก็มิปาน เพราะฉะนั้นเรื่องที่อดีตผู้ว่าฯ คนก่อนได้ดำริเรื่องเดินไฟฟ้าเพื่อการสาธารณะในคลองผดุงกรุงเกษม คลองซึ่งขุดมาตั้งแต่ครั้งสมัยพระพุทธเจ้าหลวงรัชกาลที่ ๕ จึงถูกใจคนอย่างกระผมยิ่งนัก

ใครที่เคยโดยสารรถประจำทางสาธารณะ หรือเรือด่วนเจ้าพระยาในพระนคร ย่อมจะรู้และเข้าใจเป็นอันดีว่ากลิ่นไอเสียจากน้ำมันดีเซลนั้นมันชวนคลื่นเหียนเวียนศีรษะเพียงใด ยามเวลาเครื่องยนต์เดินรอบต่ำเพื่อ 'จอดป้าย' หรือ 'เข้าท่า' ควันมลพิษเหล่านั้นก็โชยทวนลมเข้ารูจมูกส่งให้เราตายเร็วลงอย่างมีประสิทธิภาพ

นั่งรถเมล์สาย 8 ห้าป้าย ไม่ช่วยสำเหนียกใด ๆ เรื่องพวกนี้ดอกครับ

เรือไฟฟ้าจึงเป็นคำตอบอันน่าตื่นเต้นและตื่นตัว จนต้องลงแข่งขันประกวดตั้งชื่อเรือไฟฟ้าทั้ง 7 ลำนั้นอย่างเหมาะเจาะคล้องจองลงตัวว่า - สัมพันธวงศ์ชลธิศ, ดุสิตสาคเรศ, เทเวศร์ชลธาร, ปทุมวันชลาศัย, ธารป้อมปราบศัตรูพ่าย, ชเลครรไลพระนคร, ชโลทรบางรัก ตามเขตคามแห่งคลองผดุงกรุงเกษมเคลื่อนไหลผ่าน