(21 ก.พ.66) พยาบาลสาว โพสต์รูปภาพจดหมาย ที่เขียนด้วยลายมือ ฉบับหนึ่ง ที่ระบุข้อความว่า…

ชีวิตฉันเกิดมาเป็นชาวเขา พ่อแม่ฉันมีลูกหลายคน แต่พ่อแม่ฉันเลี้ยงดูพวกเรามา ให้พวกเราทุกคนได้เข้ามาเรียนได้มีการศึกษา ฉันเป็นลูกสาวคนเล็ก ตอนเด็ก ๆ ฉันมักจะป่วยบ่อยๆไป รพ.มักจะโดนพยาบาล หรือ ผู้ช่วยพยาบาล ดุด่า แม้เราในฐานะคนไข้ จะไม่ได้ผิดอะไร แต่ก็ไม่เข้าใจ ก็โดนด่าอยู่ดี แม่ฉันเลยบอกกับฉันว่า วันนึงถ้าลูกโตมา ลูกต้องเป็นพยาบาลนะ แล้วลูกอย่าไปทำแบบนี้ ที่เราโดนกับคนไข้ ฉันในวัยที่รู้ความแล้ว ฉันจำได้ขึ้นใจ ในวัยประถมฉันตั้งใจศึกษาเล่าเรียน และได้ลำดับต้นๆของห้องมาตลอด จนฉันมาเรียนมัธยมต้น ฉันโดนบูลลี่เรื่องรูปลักษณ์และชาติพันธุ์ เพื่อน ๆ ล้อว่า ฉันตาตี่ไม่สวยตัวเตี้ย บ้างก็ด่าว่าฉันนั่งหลับเหรอ ฉันโดนบูลลี่มาตลอด ฉันเคยกลับบ้านไปกอดแม่ แล้วร้องไห้กับแม่ เล่าสิ่งที่เจอที่ รร. ให้แม่ฟัง แม่บอกฉันสวยมาก และน่ารักที่สุดในสายตาแม่ ฉันกลับไปเรียนโดนล้อโดนบูลลี่อยู่ตลอด การเรียนฉันเริ่มดรอปลง จนวันปัจฉิม ฉันเข้า รพ. ไม่ได้ปัจฉิมกับเพื่อน พอมาเรียน ม.ปลายเป็น รร.คริสเตียนแห่งหนึ่ง ฉันได้รับการยอมรับจากสังคม เพื่อนและไม่โดนบูลลี่ การเรียนฉันเริ่มดีกลับมา ฉันเข้าเรียนในสายวิทย์-คณิต เพราะฉันใฝ่ฝันจะเป็นพยาบาล ซึ่งตอนฉันใกล้จบทางบ้านมีปัญหาด้านการเงิน แถมสุขภาพคุณพ่อคุณแม่ไม่ค่อยดี คุณพ่อคุณแม่ได้ให้ฉันเปลี่ยนความคิด และเรียนต่อเอกครุศาสตร์ เนื่องจากค่าเทอมพยาบาลสูง ต้องใช้เงินจำนวนมากในการเข้าศึกษาต่อ แต่ฉันก็ยังทิ้งความใฝ่ฝันในวัยเด็กไม่ได้ นั่นก็คือ "พยาบาล" ฉันหาทุกวิถีทาง จนมีอาจารย์ท่านนึงบอกว่า ให้แอดมิชชันคณะพยาบาลของ สถาบันพระบรมราชชนก เพราะเขามีทุนให้เรียน

ในช่วงนั้นฉันปิดเทอม กลับบ้านไปอยู่บนดอย ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ไม่มีอินเตอร์เน็ต ถ้าจะโทรศัพท์ต้องขับไปที่ ๆ จุดมีสัญญาณโทรศัพท์ แล้วฉันก็ได้ขอให้อาจารย์ท่านนี้ แอดมิชชันให้ฉัน โดยฉันส่งรายละเอียดข้อมูลให้อาจารย์ทั้งหมด ทั้งผลคะแนน GAT-PAT คะแนนต่างๆ ตอนนั้นฉันแอดติดเป็นเวชกิจฉุกเฉิน ส่วนพยาบาลติดตัวสำรอง ฉันจึงได้มาเรียนเวชกิจฉุกเฉินไป 1 ปี ระหว่างเรียนเวชกิจ ฉันก็ยังไม่ทิ้งความใฝ่ฝันในวัยเด็ก ฉันได้ไปสอบ GAT PAT ใหม่ แล้วยื่นแอดมิชชันใหม่อีกครั้ง ปีนี้สรุปฉันก็ติดแล้ว ได้เข้ามาเรียนพยาบาล ลำบากมากๆ วันที่ไปตรวจเลือด เพื่อยื่นเข้าเรียนที่ รพ.มหาราชนครเชียงใหม่ ฉันจำได้ แม่กับฉันวิ่งตากฝน เพราะแต่ละตึกไกล และตอนนั้นฝนตกหนัก ด้วยเหตุที่เราไม่รู้ว่าทางแต่ละตึกไปทางไหน แถมถ้าเดินทาง ทางเดินในอาคาร ก็ไปถึงช้าเพราะตอนนั้นเวลาจะ 16:00 เราต้องรีบตรวจ และรีบนำผลมา วันนั้นที่ช้า เพราะเราไปหลาย รพ. ไป รพ.นครพิงค์ แต่เขาบอกรับตรวจ 20 คนต่อวัน ซึ่งเต็มแล้วให้ไปที่อื่น และพวกเราเลยต้องไปที่ รพ.มหาราชพอไปถึงคนไข้ก็เยอะ เลยทำให้ช้าลงไปและต้องวิ่งแข่งกับเวลา