สมัยนั้นเขายังอนุญาตให้คนมารับผู้โดยสารเข้ามาถึงที่หน้าประตูทางออก หลังจากที่เครื่องบินไปแตะพื้นธรณีของเมืองโคลัมบัส รัฐโอไฮโอ พอออกมาก็เจอพี่มิก เพื่อนของพี่ชายมารับที่ประตูทางออก และผมก็มุ่งหน้าไปบ้านของพี่อิ๊งค์ ลูกพี่ลูกน้องที่ฝากรถเราไว้ 

ตอนนั้นพี่อิ๊งค์กับครอบครัวกลับมาเยี่ยมบ้านที่กรุงเทพฯ แต่รู้กันก่อนหน้าแล้วว่าเราจะมา พี่อิ๊งค์เลยส่งกุญแจและเอกสารสำคัญเกี่ยวกับรถไปให้กับพี่มิก เมื่อผมมาถึง ก็ขับรถได้เลย แต่ต้องบอกเลยว่าตอนนั้นยังไม่ชินถนนหนทางในประเทศอเมริกาสักเท่าไหร่ จะขับทางไกลที ใจเต้นรัวเป็นเพลง EDM แทบจะเป็นลม โชคดีที่พี่มิกมาด้วย แกเลยให้ขับตาม แต่แกก็ขับเร็วเหลือเกิน เราเลยต้องคอยเร่งไล่ตามให้ทัน ไม่ให้คลาดสายตา 

ผมถอนหายใจซะหมดปอดเมื่อมาถึงบ้านพี่มิกที่เมืองซินซินแนติ (Cincinnati) หลังจากที่จอดรถเสร็จ ผมก็ไปทานอาหารจีนสไตล์อเมริกันที่หวานและเค็มนำ ส่วนใหญ่คนอเมริกันจะชอบสั่งเกี๊ยวทอดไส้ครีมชีสและปูอัดที่เรียกกันว่าปูร่างกุ้ง (Crab Rangoon) หมูแดงในรูปของซี่โครง ข้าวผัดซีอิ๊วดำใส่ต้นหอมและถั่วงอก และหมูชุบแป้งทอดผัดเปรี้ยวหวาน 

ตอนชำระเงินทางร้านจะเอาคุกกี้ทรงอีแปะใส่กระดาษพิมพ์คำคมหรือดวงแบบสั้นมาให้ ซึ่งคุกกี้แบบนี้จะเรียกว่าคุกกี้ดูดวง (Fortune cookie) และคนส่วนใหญ่มักจะไม่ค่อยได้ทานกัน เพราะจะอิ่มจนแน่น จึงแค่หักคุกกี้เพื่ออ่านข้อความที่อยู่บนกระดาษเพื่อความบันเทิง ส่วนคนไทยจะชอบเอาตัวเลขที่อยู่บนกระดาษมาซื้อลอตเตอรี่ เราเองชอบทานคุกกี้แบบนี้เพราะแป้งมีความหวานอ่อนๆ กลิ่นวานิลาเป็นการล้างปากจากอาหารคาว  

พี่มิกรู้ว่าวันรุ่งขึ้นเราต้องขับรถกลับกันมาที่บอสตัน แกจึงพาเราไปแวะที่สำนักงานของทริปเปิ้ลเอ (AAA) เพื่อไปปรึกษาหาเส้นทางที่จะขับมาถึงแมสซาชูเซตส์อย่างเร็วที่สุด ท่านผู้อ่านต้องเข้าใจว่าสมัยนั้นยังไม่มีจีพีเอส เวลาจะขับรถกันไปต่างเมืองทีต้องพึ่งแผนที่ ทางองค์กรทริปเปิ้ลเอ ชึ่งมีชื่อเต็มๆ ว่า American Automobile Association มีบริการช่วยแนะนำเส้นทางขับรถต่างเมืองให้คนที่สมัครเป็นสมาชิกรายปี ซึ่งขณะนี้ตกประมาณ 65 เหรียญสหรัฐ นอกจากนั้นสมาชิกยังสามารถรับสิทธิ์ซื้อประกันรถให้ราคาที่ถูกกว่าท้องตลาดทั่วไป ได้รับบริการลากรถและช่วยเปลี่ยนล้อที่ยางแบน คนทั่วไปจึงนิยมกันเป็นสมาชิกทริปเปิ้ลเอ จนเป็นองค์กรที่ใหญ่โตของสหรัฐฯ และแคนาดา ถึงแม้ว่ายุคนี้จะไม่ต้องพึ่งเรื่องแผนที่เหมือนแต่ก่อน ก็ยังมีประโยชน์กับการขับรถทางไกลอยู่ ถ้าสนใจอยากจะทราบรายละเอียดลองเช็กดูโดยตรงที่เว็บไซต์ https://www.aaa.com/stop 

คืนก่อนวันเดินทางนั้นเราขอให้พี่มิกพาไปเที่ยวบาร์ พอเราไปถึงเราก็สั่งน้ำอัดลมดื่มกัน เพราะกลัวว่าวันรุ่งขึ้นจะเมาแล้วจะตื่นตีห้าขับรถไม่ไหว เมื่อเรายืนคุยกันอยู่ ก็รู้สึกว่ามีสายตามาจ้องมองอยู่ เลยมองตามไป และแล้วตาเราก็ไปประสานกับตาของหนุ่มใหญ่ชาวอเมริกันอายุราวๆ 50 รูปร่างฟิตเปรี๊ยะ หน้าตาละม้ายคล้าย ‘โรเบิร์ด เรดฟอร์ด’ ถ้าไม่รู้จักว่าเป็นใครก็ลองกูเกิลดู เมื่อตาของเราล็อกกับเขาแล้ว เขาก็ยิ้มให้และเดินเข้ามาคุย พี่มิกกลัวจะเป็น กขค. เลยทักเขาพอเป็นพิธี แล้วก็เดินออกไปยืนดูคน เมื่อเราสองคนคุยกันสักพักก็ได้ความว่าเขามาจากบอสตันเหมือนกัน ยิ่งทำให้คุยกันถูกคอยิ่งขึ้น 

ท้ายที่สุดเขาก็ชวนไปพักด้วยคืนนั้น ถึงแม้เราจะมีแฟน แต่เราก็เป็นคนเจ้าชู้ จึงตอบตกลงเขาไปอย่างตื่นเต้น ก่อนออกจากบาร์ ผมไปบอกพี่มิกว่าเราจะขอแยกตัวไป พี่มิกก็เตือนเราว่าอย่านอนดึกมาก เพราะพรุ่งนี้เราต้องออกกันแต่เช้า แถมยังต้องช่วยกันขับรถรวมแล้วประมาณสิบแปดชั่วโมง เราก็รับปากพี่มิกอย่างแข็งขัน แต่เมื่อเราไปถึงโรงแรมของบ๊อบ เราก็สนุกกันจนกว่าจะนอนปาเข้าไปถึงเกือบตีสอง พอนาฬิกาปลุกตอนตีห้าเราแทบจะไม่อยากตื่น ล้างหน้าอาบน้ำเสร็จ บ๊อบก็เรียกแท็กซี่ให้ไปส่งบ้านพี่มิก พอถึงเราก็เปลี่ยนเสื้อและช่วยกันเก็บสัมภาระเข้ารถ พี่มิกให้เราเริ่มเป็นคนขับไปก่อนโดยพี่เขาเป็นคนบอกทางให้ 

ขับไปได้สักประมาณสามชั่วโมง เราก็รู้สึกง่วงแต่ก็ยังทู่ซี้ขับไปต่อ สักพักได้ยินพี่มิกตะโกนเรียกชื่อเรา เราสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เห็นว่ารถค่อยๆ ไหลลงไปไหล่ทางด่วน...

เรื่อง: ดร.ชัยวุฒิ จิตต์กุศล
อักษรจรัสรุ่นที่ 55 อดีตเคยเป็น Senior Lecturer ที่ University of Massachusetts, Boston (สอนเฉพาะวิชาภาษาสเปน) ปัจจุบันหันมาทำไร่ดอกไม้และผลไม้ดร.โจ